مشکل از خودمان است، گرانی را در نوروز بهانه نکنیم
آیا امروز امکاناتمان بیشتر است یا ۲۰ سال قبل؟ و آیا امروز که امکاناتمان بیشتر شده، صفا و صمیمیت و دستگیری از دیگران بیشتر شده یا کمتر؟ پس باید مشکل را در جای دیگری جستجو کنیم.
خبرگزاری فارس - گروه فرهنگ عمومی: عید نوروز نزدیک است؛ سنتی دیرینه که قدمتش به ماقبل اسلام بازمی گردد، اما از جمله آیین هایی که اسلام هم از آن استقبال کرد و بر «نوروز» مهر تأیید زد. مسلم است که در طول چند قرن گذشته، آداب و رسوم مختلف در ذیل این عید، ظهور پیدا کرده و یا حتی از بین رفته است. حافظه تاریخی مردم نهایتا تا ۱۰۰ سال گذشته را به یاد دارد و نسل به نسل منتقل شده است. شاید کسانی که ۳۰ سال به بالا سن دارند، به یاد دارند که نوروز چه آدابی داشته است. سفره هفت سین ساده ای پهن می کردند، صدای رادیو یا تلویزیون را بلند می کردند و منتظر ساعت تحویل سال می شدند، هنگام تحویل سال دعا می خواندند و در ساعات و روزهای بعد هم دید و بازدید های عید شروع می شد.
در زمانی که جامعه ما به این سطح از مصرف زدگی نرسیده بود، افراد جامعه در روزهای منتهی به پایان سال یک دست لباس نو می خریدند و به دید و بازدیدهای سال جدید می رفتند. همه چیز ساده بود، اما حس خوب، انرژی مثبت و حس خوشبختی را در فرد ایجاد می کرد.
در سال هایی که تلفن های هوشمند و شبکه های اجتماعی نیامده بودند، مردم به جای اکتفا به ارسال یک پیام، حضورا به دیدار یکدیگر می رفتند. اگر رفتن حضوری خیلی سخت بود، با تلفن با یکدیگر صحبت می کردند و عید را به یکدیگر تبریک می گفتند.
زندگی آن روزها، یک زندگی ساده و خوب بود. نقل داستان های نوستالوژی نیست؛ یادآوری دورانی است که مشکلات خیلی بیشتر از امروز، اما امکانات خیلی کمتر از امروز بود؛ ولی ذهن ها راحت بود. با زندگی هایی بسیار ساده تر از امروز، مردم به هم کمک می کردند. نوع افراد، همان متاع ساده خود را تقسیم می کردند.
منصفانه قضاوت کنید که آیا امروز امکاناتمان بیشتر است یا ۲۰ سال قبل؟ و آیا امروز که امکاناتمان بیشتر شده، صفا و صمیمیت و دستگیری از دیگران بیشتر شده یا کمتر؟ پس باید مشکل را در جای دیگری جستجو کنیم. امروز که امکاناتمان از سال های قبل بیشتر است، محبت فی ما بین مان کمتر شده است.
سالیان قبل منزلی ساده و کوچک و بی آلایش داشتیم، اما از اینکه خانه هایمان شلوغ بود، استقبال می کردیم. اما الان هر چند سال یک بار با پرده و مبل های جدید در خانه هایمان تغییر دکوراسیون می دهیم و نگرانیم مبادا مهمان زیاد بیاید و روی مبل هایمان بشیند تا خدای ناکرده مبل ها خراب شوند. سرانجام این دکوراسیون تا کجا همراه مان خواهد بود. خدا می داند!
کالایی شدن انسان یعنی همین نکته که به خاطر یک سری وسایل اشرافی و تجملاتی، روابط انسانی مان را کمرنگ کنیم.
انتهای پیام/
خبرگزاری فارس - گروه فرهنگ عمومی: عید نوروز نزدیک است؛ سنتی دیرینه که قدمتش به ماقبل اسلام بازمی گردد، اما از جمله آیین هایی که اسلام هم از آن استقبال کرد و بر «نوروز» مهر تأیید زد. مسلم است که در طول چند قرن گذشته، آداب و رسوم مختلف در ذیل این عید، ظهور پیدا کرده و یا حتی از بین رفته است. حافظه تاریخی مردم نهایتا تا ۱۰۰ سال گذشته را به یاد دارد و نسل به نسل منتقل شده است. شاید کسانی که ۳۰ سال به بالا سن دارند، به یاد دارند که نوروز چه آدابی داشته است. سفره هفت سین ساده ای پهن می کردند، صدای رادیو یا تلویزیون را بلند می کردند و منتظر ساعت تحویل سال می شدند، هنگام تحویل سال دعا می خواندند و در ساعات و روزهای بعد هم دید و بازدید های عید شروع می شد.
در زمانی که جامعه ما به این سطح از مصرف زدگی نرسیده بود، افراد جامعه در روزهای منتهی به پایان سال یک دست لباس نو می خریدند و به دید و بازدیدهای سال جدید می رفتند. همه چیز ساده بود، اما حس خوب، انرژی مثبت و حس خوشبختی را در فرد ایجاد می کرد.
در سال هایی که تلفن های هوشمند و شبکه های اجتماعی نیامده بودند، مردم به جای اکتفا به ارسال یک پیام، حضورا به دیدار یکدیگر می رفتند. اگر رفتن حضوری خیلی سخت بود، با تلفن با یکدیگر صحبت می کردند و عید را به یکدیگر تبریک می گفتند.
زندگی آن روزها، یک زندگی ساده و خوب بود. نقل داستان های نوستالوژی نیست؛ یادآوری دورانی است که مشکلات خیلی بیشتر از امروز، اما امکانات خیلی کمتر از امروز بود؛ ولی ذهن ها راحت بود. با زندگی هایی بسیار ساده تر از امروز، مردم به هم کمک می کردند. نوع افراد، همان متاع ساده خود را تقسیم می کردند.
منصفانه قضاوت کنید که آیا امروز امکاناتمان بیشتر است یا ۲۰ سال قبل؟ و آیا امروز که امکاناتمان بیشتر شده، صفا و صمیمیت و دستگیری از دیگران بیشتر شده یا کمتر؟ پس باید مشکل را در جای دیگری جستجو کنیم. امروز که امکاناتمان از سال های قبل بیشتر است، محبت فی ما بین مان کمتر شده است.
سالیان قبل منزلی ساده و کوچک و بی آلایش داشتیم، اما از اینکه خانه هایمان شلوغ بود، استقبال می کردیم. اما الان هر چند سال یک بار با پرده و مبل های جدید در خانه هایمان تغییر دکوراسیون می دهیم و نگرانیم مبادا مهمان زیاد بیاید و روی مبل هایمان بشیند تا خدای ناکرده مبل ها خراب شوند. سرانجام این دکوراسیون تا کجا همراه مان خواهد بود. خدا می داند!
کالایی شدن انسان یعنی همین نکته که به خاطر یک سری وسایل اشرافی و تجملاتی، روابط انسانی مان را کمرنگ کنیم.
انتهای پیام/
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «مشکل از خودمان است، گرانی را در نوروز بهانه نکنیم» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.