طرح تقسیم کار ملی زیست فناوری که اجرای آن را ستاد توسعه زیست فناوری معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری به عهده دارد؛ اقدامی است برای هماهنگ سازی و افزایش بهره وری ظرفیت ها و فعالیت های حوزه فناوری زیستی در سطح کشور، تعیین اولویت های تحقیقاتی دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی و یکپارچه سازی اقدامات با هدف جلوگیری از تعدد تحقیقات بر روی موضوعات واحد و نیز شناسایی موضوعات و چالش های مهم کشور.

ستاد توسعه زیست فناوری که حمایت، هدایت و هماهنگی موسسات و مراکز فعال و مرتبط با زیست فناوری را بر عهده دارد در تلاش است با استفاده از ظرفیت های فکری نسبت به تهیه اطلس ظرفیت های علمی و فناورانه حوزه زیست فناوری در کشور اقدام کند. طرح تقسیم کار ملی زیست فناوری هم با همین هدف تهیه و تدوین شده است.

بر اساس این طرح؛ ۳۹ موضوع اولویت داری ملی در کشور تعیین و مشخص شده است. موضوعاتی، چون «تولید تجهیزات زیست فناوری»، «مدیریت پسماند های جامد صنعتی و فروشویی زیستی»، «زیست پالایی پساب های صنعتی و خاک های آلوده»، «کیت های تشخیص بیماری های مهم گیاهی و دامی»، «واکسن های دام، طیور و آبزیان»، خوراک دام، طیور و آبزیان»، «کود های زیستی و زیست مهارگرها»، و «بذر، نهال، نشاء و استفاده از ریزازدیادی و به نژادی مولکولی».

همچنین از دیگر موضوعات تعیین شده می توان به «سویه های میکروبی»، «کشاورزی مولکولی»، «مهندسی ژنتیک و اصلاح مولکولی در جانوران»، «اصلاح مولوکولی گیاهان»، «گیاهان تراریخته»، «مهندسی زیست پزشکی»، «بیوتکنولوژی غذایی»، «تولید آنزیم های صنعتی»، «تولید فرآورده های زیستی خاص»، «تولید دارو های نوترکیب تشخیص و مطالعۀ بیماری ها»، «سلول درمانی /ژن درمانی»، «بانک های زیستی» و «مهندسی بافت و سلول های بنیادی» اشاره کرد.

«طراحی و تولید واکسن های انسانی»، «زیست فناوری سامانه ای»، «آلودگی هوا»، «گرد و غبار»، «نهاده های زیستی»، «کنترل زیستی»، «حفظ جنگل های بلوط و منابع طبیعی»، «تصفیه و زیست پالائی آب»، «زیست پالایی و احیای خاک»، «سوخت های زیستی»، «تولید زیست پلیمرها»، «زیست فناوری نفت»، «زیست فناوری میکروبی»، «مطالعات بنیادی و پایه»، «زیست فناوری مولکولی»، «تولید زیست پلیمر ها و کود های زیستی و زیست مهارگرها» هم دیگر چالش های شناسایی شده در این حوزه هستند.

این طرح ها با کمک نهاد های ذیربط، دانشگاه ها و پژوهشگاه ها، شرکت های دانش بنیان و همه ظرفیت های دانشی و تخصصی موجود در کشور به اجرا درخواهد آمد. در واقع استفاده مفید از منابع محدود نیازمند اقدامات برنامه ریزی شده متناسب با ظرفیت های آمایش سرزمینی و اقلیمی و پتانسیل های منحصر به فرد در کشور و مدیریت هوشمندانه ظرفیت منابع انسانی دانشی است.