به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرم آباد، شب قدر وعده گاه است، وعده گاهی که در آن سجاده و دعا و قرآن گشوده می شود تا شمیم رحمتی امید را در دل های استثغا بگستراند و انسان مکلف را به پناه نسیم التجاء ببرد.

پلک های سنگین آرزو در مستوری شب قدر به «بک یا الله « بیدار می ماند تا فرشتگان عرش بر تراخم ماه های لرزان از ایمان بوزد و کلاف سردرگم ناامیدشده را به منبع ناتمام سلام و مطلع الفجر گره بزند.

تقدیر که در شب قدر نوشته می شود، دست های مردم لرستان نیز در مساجد و تکایا بلند از تمنای «سبحانک یا لا اله الا انت الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب» شد تا عطوفت بارگاه لایزال را در شب نوزدهم به جان بیاویزند و کنده کاری های قلب های شان از بشارت نیایش شیرین شود.

حالا که فرق امیرالمؤمنین از ضربت شمشیر جهل مانند دیوار کعبه شکافته شد، سوگواران او در خلوت چشم های اشک زده به سرو سینه زدند و از مساجد لرستان نوای «یا علی» برخاست که محبت او از همان کودکی در شیرۀ جان شان حلول کرده است و نمک خوردۀ سفرۀ یتیم نواز «حیدر» شده اند.

آه ای خدای قلم! مگر نه این است که تو زندگی انسان را در مشقت آفریدی و گل خلقت او را با رنج ورز دادی که «لقد خلقنا الإنسان فی کبد»، تا آن زمان که پیچش های دنیا بر او سخت آمد به سوی تو گریزان شود و در چنبرۀ آبی آسمان از «عسر» نهراسد که تو وعده به «یسر» داده ای.

کرونا نیز رنج است و حالا که مردم بسیاری سوگوار آن شده اند، دل های حزن با «اللهم اشف کل مریض» رو به کبریای تو دوخته اند که در بی رحم دنیا فریادرس شان باشی به ریسمان نجات و به آمین مؤمنان.

انتهای پیام/ ۶۴۴/ش