به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، شاعران آیینی اشعاری درباره شهادت حضرت رقیه ( س) سرودند که در اینجا برخی از این اشعار را می خوانید:

غلامرضا سازگار

من نخل شکسته حسینم

در سوگ نشسته حسینم

هم اختر آسمان عصمت

هم ماه خجسته حسینم

دریا شده تشنه کام اشکم

پیغمبر خون، امام اشکم

من سور کوثر حسینم

هم سنگر مادر حسینم

مانند عمو، گره گشایم

والله! قسم در حسینم

آزاده یتیمه ای صغیرم

صد قافله دل، بود اسیرم

قرآن فتاده زیر پایم

هر چند، غریبم، آشنایم

هم لاله سرخ باغ خونم

هم یاس بهشت کربلایم

با مصحف روی لاله گونم

پیغمبر قتلگاه خونم

آیینه روی سیدالناس

سرتا به قدم، صفا و احساس

بوده است همیشه جایگاهم

دامان حسین و دوش عباس

هم بوده حسین، سرفرازم

هم دخت علی، کشیده نازم

ویرانه، اگر چه جای من بود

عالم، همه کربلای من بود

چشم ملک از پی تبرک

بر آبله های پای من بود



می بود به جنگ اهل بیداد

در هر نفسم، هزار فریاد

خال لب من، شده است تبخال

از سوز عطش، زدم پر و بال

نیش سر خارها، به پایم

انداخته اند عکس خلخال

بر من دف و چنگ، گریه می کرد

کعب نی و سنگ، گریه می کرد

بودم به حسین، سرسپرده

کوه غم او، به دوش برده

هر چند که دختری صغیرم

یک مرد، چو من، کتک نخورده

رخسار منورم، کبود است

سر تا سر پیکرم، کبود است

من بودم و قلب داغدیده

من بودم و قامت خمیده

آن شب که اجل، گرفت جانم

من بودم و یک سر بریده

سر را روی سینه ام، فشردم

در گوشه این خرابه، مردم

اسماعیل امینی

از راه می رسند پدر ها غروب ها

دنیای خانه، روشن و زیبا غروب ها

از راه می رسند پدر ها و خانه ها

آغوش می شوند سراپا غروب ها

از راه می رسند و هیاهوی بچه ها

زیباترین ترانه دنیا غروب ها

اما به چشم دخترکان شوق دیگری ست

شوق دوباره دیدن بابا غروب ها

بعد از هزار سال من و کودکان شام

تنها نشسته ایم همین جا غروب ها

این جا پدر خرابه شام است، کوفه نیست

این جا بیا به دیدن ما با غروب ها

بابا بیا که بر دلمان زخم ها زده است

دیروز تازیانه و حالا غروب ها

دست تو را بهانه گرفته است بغض من

بابا ز راه می رسی آیا غروب ها؟

بابا بیا کنار من و این پیاله آب

که تشنه ایم هر دو تو را تا غروب ها

از جاده ها بیایی و رفع عطش کنی

از جاده ها بیایی …، اما غروب ها

بسیار رفته اند و نیامد پدر هنوز

بسیار رفته اند خدایا غروب ها

کم کم پیاله موج زد و چشم روشنش

چون لحظه های غربت دریا غروب ها

خاموش شد و بر سر سنگی نهاد سر

دختر به یاد زانوی بابا غروب ها

بعد از هزارسال هنوز اشک می چکد

از مشک پاره پاره ی سقا غروب ها

محمد سهرابی

مجنون شبیه طفل تو شیدا نمی شود

زین پس کسی به قدر تو لیلا نمی شود

درد رقیه تو پدر جان یتیمی است

درد سه ساله تو مداوا نمی شود

شأن نزول رأس تو ویرانه من است

دیگر مگرد شأن تو پیدا نمی شود

بی شانه نیز می شود امروز سر کنم

زلفی که سوخته گره اش وا نمی شود

بیهوده زیر منت مرهم نمی روم

این پا برای دختر تو پا نمی شود

صد زخم بر رخ تو دهان باز کرده اند

خواهم ببوسم از لبت، اما نمی شود

چوب از یزید خورده ای و قهر با منی

از چه لبت به صحبت من وا نمی شود

کوشش مکن که زنده نگهداری ام پدر

این حرف ها به طفل تو بابا نمی شود

ابراهیم زمانی قم

در گوشه خرابه، گلستان رقیه است

شأن نزول سوره باران رقیه است

تفسیر آیه آیه قرآن رقیه است

این دختر شبیه به طوفان رقیه است

شهزاده ای که کاخ ستم را خراب کرد

با حفظ چادرش به خدا انقلاب کرد

از بهترین عشیره و ایل و تبار بود

از نسل شاه خیبر دلدل سوار بود

آیینه تمام نمای وقار بود

در گوشه خرابه خودش ذوالفقار بود

خلقا و ظاهرا خود زهرای اطهر است

این دختر سه ساله به عالم برابر است

زهراترین مقام، مقام رقیه است

خورشید محو ماه تمام رقیه است

پایان عشق حسن ختام رقیه است

کرب و بلا شروع قیام رقیه است

یعنی اسیر هست ولیکن اسیر نیست

او سرفراز بوده اگر سر به زیر نیست

بیچاره نیست… چاره عالم رقیه است

الگوی جود و بخشش حاتم رقیه است

نقش نگین حلقه خاتم رقیه است

زیباترین دلیل محرم رقیه است

او صبر را به حضرت ایوب داده است

یک ذره اشک هدیه به یعقوب داده است

ذکر رقیه افضل الاذکار زینب است

بانوی ما همیشه مددکار زینب است

با دست های کوچک خود یار زینب است

در کربلا رقیه علمدار زینب است

سرشار از شمیم گل یاس بوده است

بالانشین شانه ی عباس بوده است

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام

با دست های بسته و در بین ازدحام

در گوشه ی خرابه کند باز هم قیام

حسن ختام کرب و بلا بوده این پیام

ما آبروی خویش به خنجر نداده ایم

سر داده ایم از سر و معجر نداده ایم

علی اکبر لطیفیان

از درد بی حساب سرم را گرفته ام

با اشک، زخم بال و پرم را گرفته ام

از صبح تا غروب نشسته ام یکی یکی

این خار های موی سرم را گرفته ام

دردم زیاد بود طبیبم جواب کرد

یعنی اجازه سفرم را گرفته ام

مانند من ز ناقه نیفتاده هیچکس

اینجا فقط منم کمرم را گرفته ام

آیینه نیست تا که ببینم جمال خویش

در چشم های تو خبرم را گرفته ام

تصمیم من گرفته شده پس مرا ببر

امروز از خودم نظرم را گرفته ام

خوشحال بودنم ز سر اتفاق نیست

از دست این و آن پدرم را گرفته ام

خیلی تلاش کرده ام از دست بچه ها

این چند موی مختصرم را گرفته ام

این شهر را به پای تو ویرانه میکنم

مثل خلیل ها تبرم را گرفته ام

انتهای پیام/