<span class="text danger">چهل</span> نظریه و رهنمود از <a href="/fa/dashboard/ ir/حضرت امام علی سلام الله علیه" class="text info">حضرت امام علی سلام الله علیه</a> در رابطه با مسائل علوم انسانی

جمعیت هلال احمر: هموطنان می توانند کمک های نقدی خود به مردم مظلوم فلسطین را به شماره حساب۹۹۹۹۹

و شماره کارت ۶۰۳۷۹۹۷۵۴۴۹۹۹۹۹۹ نزد بانک ملی

و یا به شماره حساب۴۱۰۱۰۳۴۷۴۱۹۹۹۹۹۸

و شماره کارت۶۳۶۷۹۵۷۰۷۸۷۵۸۳۳۶ نزد بانک مرکزی

و یا از طریق شماره گیری کد دستوری #۵۱۱۲ واریز کنند.

چهل حدیث از امام علي سلام الله عليه

۱. توبه بعد از گناه

الإمام عليّ(ع) : إن قارَفتَ سَيِّئَةً فَعَجِّل مَحوَها بِالتَّوبَةِ.

امام على(ع): اگر به گناهى آلوده شدى، بى درنگ آن را به توبه بشوى.

تحف العقول: ص ۸۱، حکمت نامه جوان، ص: ۱۴۶

۲. اشتغال به عیب خود

الإمام عليّ(ع) : مَن أبصَرَ عَيبَ نَفسِهِ شُغِلَ عن عَيبِ غَيرِهِ.

امام على(ع): هر که عيب خود را ببيند، از پرداختن به عيب ديگران، باز مى مانَد.

تحف العقول: ۸۸، ميزان الحکمه، ج ۸، ص: ۳۲۲.

۳. ناامید نکردن گناهکار

الإمام عليّ(ع) : لاتُؤيِس مُذنِباً، فَکم مِن عاکفٍ عَلى ذَنبِهِ خُتِمَ لَهُ بِخَيرٍ.

امام على(ع): هيچ گنهکارى را نااميد مکن. چه بسيار گناه آلوده اى که عاقبتى نيکو يافته است.

بحار الأنوار: ۷۷/ ۲۳۹/ ۱، ميزان الحکمه، ج ۹، ص: ۵۷۵.

۴. پرهیز از نیرنگ

الإمام عليّ(ع) : إيّاک والخَديعَةَ فَإنَّها مِن خُلُقِ اللِّئامِ.

امام على(ع): از نيرنگ بپرهيز، که خوى فرومايگان است.

تحف العقول: ص ۹۸.

۵. عزت مؤمن در گرو...

الإمام عليّ(ع) : عِزُّ المُؤمِنِ غِناهُ عَنِ النّاسِ.

امام على(ع): عزّت مؤمن، بى نيازى او از مردم است.

تحف العقول: ص ۸۸، دانش نامه امام حسين(ع) بر پايه قرآن و حديث، ج ۲، ص: ۴۰۸

۶. میانه روی اقتصادی

الإمام عليّ(ع) : ما عالَ امرُؤٌ اقتَصَدَ.

امام على(ع): مرد ميانه رو، درويش نشود.

الخصال: ۶۲۰/ ۱۰، ميزان الحکمه، ج ۸، ص: ۳۴۷.

۷. جلب روزی با صدقه

الإمام عليّ(ع) : اِستَنزِلوا الرِّزقَ بِالصَّدَقَةِ.

امام على(ع): روزى را با صدقه دادن، درخواست کنيد.

نهج البلاغة: الحکمة ۱۳۷، ميزان الحکمه، ج ۴، ص: ۴۴۳.

۸. اندازه نگه داشتن در دوستی و دشمنی

الإمام عليّ(ع) : أحبِب حَبيبَک هَوناً ما عَسى أن يَعصِيَک يَوماً ما و أبغِض بَغيضَک هَوناً ماعَسى أن يَکونَ حَبيبَک يَوماً ما.

امام على(ع): دوستت را چندان به اندازه دوست بدار که بسا روزى دشمنت شود، و دشمنت را چنان به قاعده دشمن دار که بسا روزى دوستت شود.

نهج البلاغة: الحکمة ۲۶۸، دانش نامه اميرالمومنين(ع)، ج ۴، ص: ۳۷۸.

۹. پند گرفتن از سرگذشت دیگران

الإمام عليّ(ع) : اَلسَّعيدُ مَن وُعِظَ بِغَيرِهِ.

امام على(ع): نيک بخت آن کس است که از سرگذشت ديگرى پند آموزد.

الخصال: ۶۲۱/ ۱۰، ميزان الحکمه، ج ۵، ص: ۲۹۷.

۱۰. دوری از معرض تهمت

الإمام عليّ(ع) : مَن عَرَّضَ نَفسَهُ لِلتُّهَمَةِ فلايَلومَنَّ مَن أساءَ بِهِ الظَّنَّ.

امام على(ع): کسى که خود را در معرض تهمت قرار دهد، نبايد بدگمانِ به خويش را سرزنش کند.

کنز الفوائد: ۲/ ۱۸۲، ميزان الحکمه، ج ۶، ص: ۵۷۲.

۱۱. رفاه زدگی مایه غفلت

الإمام عليّ(ع): إيّاکم وَالتَّنَعُّمَ وَالتَّلَهِّيَ وَالفاکهاتِ؛ فَإِنَّ في ذلِک غَفلَةً وَاغتِرارا.

امام على(ع): از نازپروردگى و خوش گذرانى و رفاه زدگى بپرهيزيد؛ زيرا که اينها مايه غفلت و غرورند.

کتاب من لا يحضره الفقيه: ج ۱ ص ۵۱۶ ح ۱۴۸۲، دانشنامه قرآن و حديث جلد هفدهم، صفحه: ۳۹۴.

۱۲. تواضع در برابر ثروتمندان

الإمام عليّ(ع): مَن أتى غَنِيّا فَتَواضَعَ لَهُ لِغِناهُ ذَهَبَ ثُلُثا دينِهِ.

امام على(ع): هر که نزد توانگرى رود و براى ثروتش به او تواضع نمايد، دوْ سومِ دينش از بين رفته است.

نهج البلاغة: الحکمة ۲۲۸، دانشنامه قرآن و حديث جلد هفدهم، صفحه: ۴۲۰.

۱۳. ارکان توبه

الإمام عليّ(ع): التَّوبَةُ عَلى أربَعِ دَعائِمَ: نَدَمٌ بِالقَلبِ، وَاستِغفارٌ بِاللِّسانِ، وعَمَلٌ بِالجَوارِحِ، وعَزمُ أن لا يَعودَ.

امام على(ع): توبه، بر چهار ستونْ استوار است: پشيمانى در دل، آمرزش خواهى به زبان، تحقّق بخشيدن [به آن] در عمل، و تصميم گرفتن به تکرار نکردن [گناه.]

کشف الغمة: ج ۳ ص ۱۴۱، دانشنامه قرآن و حديث جلد هفدهم، صفحه: ۴۸۰.

۱۴. گذشت و دادگری

الإمام عليّ(ع): شَيئانِ لا يوزَنُ ثَوابُهُما: العَفوُ وَالعَدلُ.

امام على(ع): دو چيز است که پاداش آنها وزن نمى شود: گذشت و دادگرى.

غرر الحکم: ح ۵۷۶۹، دانشنامه قرآن و حديث جلد هجدهم، صفحه: ۲۳۸.

۱۵. احترام به پدر

الإمام عليّ(ع): راعِ أباک، يَرعاک ابنُک.

امام على(ع): احترام پدرت را نگه دار تا فرزندت هم احترام تو را نگه دارد.

المواعظ العدديّة: ص ۵۶، دانشنامه قرآن و حديث جلد هجدهم، صفحه: ۳۳۲.

۱۶. شنونده غیبت

الإمام عليّ(ع): السّامِعُ لِلغيبَةِ کالمُغتابِ.

امام على(ع): شنونده غيبت، مانند غيبت کننده است.

غرر الحکم: ح ۱۱۷۱، دانشنامه قرآن و حديث جلد هجدهم، صفحه: ۳۸۲.

۱۷. اهمیت ترک گناه با توانایی

الإمام عليّ(ع) : مَا المُجاهِدُ الشَّهيدُ في سَبيلِ اللّهِ بِأَعظَمَ أجرا مِمَّن قَدَرَ فَعَفَّ.

امام على(ع): کسى که در راه خدا جهاد کند و شهيد شود، اجرش بزرگ تر از کسى نيست که بتواند گناه کند و پاک دامنى ورزد.

نهج البلاغة: الحکمة ۴۷۴، دانشنامه قرآن و حديث جلد هجدهم، صفحه: ۴۷۸.

۱۸. نتیجه کار برای آخرت

الإمام عليّ(ع): يا أبا ذَرٍّ، مَن عَمِلَ لاِخِرَتِهِ کفاهُ اللّهُ أمرَ دُنياهُ وآخِرَتِهِ.

امام على(ع)ـ به ابو ذر ـ: اى ابو ذر! آن که براى آخرت کار کند، خداوند، کار دنيا و آخرتش را کفايت مى کند.

کنز الفوائد: ج ۲ ص ۶۸، دانشنامه قرآن و حديث جلد هجدهم، صفحه: ۲۳۲.

۱۹. انفاق کننده مانند مجاهد راه خدا

الإمام عليّ(ع): إِنَّ المُنفِقَ بِمَنزِلَةِ المُجاهِدِ في سَبيلِ اللّهِ.

امام على(ع): انفاق کننده، به سان مجاهد در راه خداست.

الخصال: ص ۶۱۹ ح ۱۰، دانشنامه قرآن و حديث جلد هجدهم، صفحه: ۵۰۰.

۲۰. بنده آموزگار

الإمام عليّ(ع): أنَا عَبدُ مَن عَلَّمَني حَرفًا واحِدًا.

امام على(ع): من بنده آن کسى هستم که حتّى يک حرف به من بياموزد.

آداب المتعلّمين: ۷۴، علم و حکمت، جلد ۲ صفحه: ۶۲۶.

۲۱. کودکی کردن با کودک

الإمام عليّ(ع): مَن کانَ لَهُ وَلَدٌ صَبا.

امام على(ع): هر کس فرزندى دارد، بايد کودکى کند.

الکافي: ج ۶ ص ۵۰ ح ۴، حکمت نامه کودک، جلد ۱ صفحه: ۲۶۶.

۲۲. حق فرزند بر پدر

الإمام عليّ(ع): حَقُّ الوَلَدِ عَلَى الوالِدِ أن يُحسِنَ اسمَهُ، و يُحسِنَ أدَبَهُ، و يُعَلِّمَهُ القُرآنَ.

امام على(ع): حقّ فرزند بر پدر، آن است که نام نيک بر او بگذارد و او را به نيکى تربيت کند و قرآن به او بياموزد.

نهج البلاغة: الحکمة ۳۹۹، حکمت نامه کودک، جلد ۱ صفحه: ۱۶۲.

۲۳. ناگهانی بودن مرگ

الإمام عليّ(ع): ما أنزَلَ المَوتَ حَقَّ مَنزِلَتِهِ مَن عَدَّ غَدا مِن أجَلِهِ.

امام على(ع): کسى که فردا را از عمر خود به شمار آورد، مرگ را در جايگاه شايسته اش قرار نداده است.

الکافي: ۳ / ۲۵۹ /۳۰، ميزان الحکمه، جلد ۱۱ صفحه: ۱۱۶.

۲۴. دیدن امام علی(ع) هنگام مرگ

الإمام عليّ(ع): مَن أحَبَّني وجَدَني عندَ مَماتِهِ بحَيثُ يُحِبُّ، و مَن أبغَضَني وجَدَني عندَ مَماتِهِ بحَيثُ يَکرَهُ.

امام على(ع): هر که مرا دوست داشته باشد، در هنگام مرگش مرا آن گونه که خوشايند اوست بيابد و هرکه مرا دشمن داشته باشد، به هنگام مرگش مرا بدان گونه که ناراحت شود بيابد.

صحيفة الإمام الرِّضا: ۸۶ / ۲۰۳، ميزان الحکمه، جلد ۱۱ صفحه: ۱۳۰.

۲۵. عامل فتنه ها

الإمام عليّ(ع): حُبُّ المالِ سَبَبُ الفِتَنِ.

امام على(ع): مال دوستى، سبب فتنه هاست.

غرر الحکم: ۴۸۷۱، ميزان الحکمه، جلد ۱۱ صفحه: ۱۵۰.

۲۶. بزرگ ترین حسرت در قیامت

الإمام عليّ(ع): إنّ أعظَمَ الحَسَراتِ يَومَ القِيامَةِ حَسرَةُ رجُلٍ کسَبَ مالاً في غيرِ طاعَةِ اللّهِ، فوَرِثَهُ رجُلٌ فأنفَقَهُ في طاعَةِ اللّهِ سبحانَهُ، فدَخَلَ بهِ الجَنّةَ و دَخَلَ الأوّلُ بهِ النّارَ.

امام على(ع): بزرگترين حسرت ها در روز قيامت، حسرت مردى است که مالى را از راه ناروا به دست آورَد و آن را براى مردى به ارث گذارَد و او آن را در راه طاعت خداى سبحان خرج کند و به سبب آن به بهشت رود و آن اوّلى به واسطه آن به دوزخ رود.

نهج البلاغة: الحکمة ۴۲۹، ميزان الحکمه، جلد ۱۱ صفحه: ۱۷۲.

۲۷. به یادگار گذاشتن کار خوب

الإمام عليّ(ع) : لَم يَمُتْ مَن تَرَک أفعالاً يُقْتَدى بها مِن الخَيرِ.

امام على(ع): کسى که کارهاى خوبى از خود به يادگار گذارد که سرمشق ديگران باشد، نمرده است.

کنز الفوائد: ۱ / ۳۴۹، ميزان الحکمه، جلد ۱۱ صفحه: ۱۳۴.

۲۸. نتیجه عشق

الإمام عليّ(ع) : مَن عَشِقَ شيئا أعشى (أعمى) بَصَرَهُ، و أمرَضَ قَلبَهُ، فهُو يَنظُرُ بعَينٍ غيرِ صَحيحَةٍ، و يَسمَعُ باُذُنٍ غيرِ سَميعَةٍ، قد خَرَقَتِ الشَّهَواتُ عَقلَهُ، و أماتَتِ الدنيا قَلبَهُ.