رسالت هدایتی امام حسین(ع) / دلیل بیعت نکردن امام با یزید
به گزارش خبرنگار مهر، مصطفی دلشاد تهرانی استاد حوزه و دانشگاه در یادداشتی به چرایی بیعت نکردن امام حسین (ع) با یزید و رسالت هدایتی ایشان پرداخته است:
بر اساس مطالب قابل اعتمادی که در منابع متعدد نخستین از امام حسین (ع) به جای مانده است، می توان گفت دلایل بیعت نکردن آن حضرت با یزید ناظر بر تباهی ها و ستم هایی بود که شکل گرفته بود و با زمامداری یزید به اوج خود می رسید و نیر راه و رسم هایی که با حکومت او تأیید می شد و همچنین به دلیل پیامدهای بسیار تباهی بود که چنین بیعتی برای همیشه به جای می گذاشت.
در سخنان حضرت حسین (ع) به این موارد اشاره شده است:
۱- بی آبرو شدن اسلام با پذیرش زمامداری یزید
۲- شکسته شدن پیمان الهی
۳- مخالفت صریح با سنت نبوی
۴- تعطیل گشتن حدود الهی
۵- به بند کشیده شدن مردمان و دشمنی با آنان
۶- اختصاصی شدن اموال عمومی
۷- شکسته شدن حرمت ها
۸- پدیدار شدن بدعت ها
۹- حلال شدن حرام ها
۱۰- حرام شدن حلال ها
۱۱- حاکمیت تمام عیار ستم و ستمگری
۱۲- آشکار شدن فساد و تباهی
آیا حسین (ع) با بیعت یا سکوت، و با سازش یا نرمش، مهر تأیید بر همه اینها نمی زد، و مسخ کامل اسلام را تثبیت نمی کرد؟ از این رو بود که او از ابتدا بی هیچ تردید راه خود را انتخاب نمود.
رسالت هدایتی حسین (ع) در آن دوران تاریک، اقتضا می کرد که سلطنت شوم امویان را رسوا سازد و سرزمین های اسلام و مرزهای قرآن و مصالح اهل قبله را از دست آنان به در آورد تا اسلام و مسلمانان از آن فتنه و تباهی بیاسایند؛ تحریف ها را پاک سازد تا روح اسلام، همانند روزگار پیامبر، تجلی کند.
حسین (ع) مصمم بود تا واقعیت امویان را نشان دهد و اسلام و سرنوشت اسلام را از چنگ آنان بیرون آورد. بنابر نقل #طبری، آن حضرت در نامه ای، در پاسخ به نامه های مردم #کوفه، به آنان نوشت چنین فرمود: «فلعمری ما الإمام إلا العامل بالکتاب، و الاخذ بالقسط، و الدائن بالحق، والحابس نفسه علی ذات الله.»
به جان خودم سوگند که امام بر حق کسی است که به کتاب خدا عمل کند و راه قسط و عدالت را پیشهٔ خود سازد و از حق پیروی نماید و وجود خویش را وقف ذات الهی کند.
سخنان حسین (ع) همه، بیانگر این رسالت بزرگ هدایتی وی است، چنانکه بنابر نقل طبری، در نخستین خطبهٔ خود در کربلا فرمود: «ألا ترون أن الحق لا یعمل به، و أن الباطل لا یتناهی عنه؟ لیرغب المومن فی لقاء الله محقا. فإنی لا أری الموت إلا سعادة، و لا الحیاة مع الظالمین إلا برما.»
آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود و از باطل دوری نمی شود؟ در این صورت شایسته است که مؤمن [با عزت] لقای پروردگارش را خواهان شود. من مرگ را جز خوشبختی نمی دانم، و زندگی با ستمکاران را، جز به ستوه آمدگی و بدبختی نمی بینم.
همچنین آن حضرت در آغاز نهضت خود، پس از ورود به مکه، در نامه ای که به مردم #بصره نوشت و آن را برای سران و بزرگان آنجا فرستاد و طبری روایت کرده است، چنین فرمود: «و أنا أدعوکم إلی کتاب الله و سنة نبیه صلی الله علیه و آله فإن السنة قد أمیتت و إن البدعة قد أحییت، و إن تسمعوا قولی و تطیعوا أمری أهدکم إلی سبیل الرشاد.»
من شما را به کتاب خدا و سنت پیامبر او – که درود خدا بر او و خاندانش باد - دعوت می کنم که سنت را می رانده اند و بدعت را زنده کرده اند. اگر گفتار مرا بشنوید و پذیرفتاری ام کنید، شما را به راه رشد و سعادت هدایت می کنم.
گفتار و کردار حضرت حسین (ع)، همه بیانگر نهضتی است بزرگ، برای بیرون آوردن سرنوشت اسلام و مسلمانان از چنگ امویان و نشان دادن ماهیت پلید آنان و بیان نامشروع بودن حکومت آنان از هر جهت.
بر اساس مطالب قابل اعتمادی که در منابع متعدد نخستین از امام حسین (ع) به جای مانده است، می توان گفت دلایل بیعت نکردن آن حضرت با یزید ناظر بر تباهی ها و ستم هایی بود که شکل گرفته بود و با زمامداری یزید به اوج خود می رسید و نیر راه و رسم هایی که با حکومت او تأیید می شد و همچنین به دلیل پیامدهای بسیار تباهی بود که چنین بیعتی برای همیشه به جای می گذاشت.
در سخنان حضرت حسین (ع) به این موارد اشاره شده است:
۱- بی آبرو شدن اسلام با پذیرش زمامداری یزید
۲- شکسته شدن پیمان الهی
۳- مخالفت صریح با سنت نبوی
۴- تعطیل گشتن حدود الهی
۵- به بند کشیده شدن مردمان و دشمنی با آنان
۶- اختصاصی شدن اموال عمومی
۷- شکسته شدن حرمت ها
۸- پدیدار شدن بدعت ها
۹- حلال شدن حرام ها
۱۰- حرام شدن حلال ها
۱۱- حاکمیت تمام عیار ستم و ستمگری
۱۲- آشکار شدن فساد و تباهی
آیا حسین (ع) با بیعت یا سکوت، و با سازش یا نرمش، مهر تأیید بر همه اینها نمی زد، و مسخ کامل اسلام را تثبیت نمی کرد؟ از این رو بود که او از ابتدا بی هیچ تردید راه خود را انتخاب نمود.
رسالت هدایتی حسین (ع) در آن دوران تاریک، اقتضا می کرد که سلطنت شوم امویان را رسوا سازد و سرزمین های اسلام و مرزهای قرآن و مصالح اهل قبله را از دست آنان به در آورد تا اسلام و مسلمانان از آن فتنه و تباهی بیاسایند؛ تحریف ها را پاک سازد تا روح اسلام، همانند روزگار پیامبر، تجلی کند.
حسین (ع) مصمم بود تا واقعیت امویان را نشان دهد و اسلام و سرنوشت اسلام را از چنگ آنان بیرون آورد. بنابر نقل #طبری، آن حضرت در نامه ای، در پاسخ به نامه های مردم #کوفه، به آنان نوشت چنین فرمود: «فلعمری ما الإمام إلا العامل بالکتاب، و الاخذ بالقسط، و الدائن بالحق، والحابس نفسه علی ذات الله.»
به جان خودم سوگند که امام بر حق کسی است که به کتاب خدا عمل کند و راه قسط و عدالت را پیشهٔ خود سازد و از حق پیروی نماید و وجود خویش را وقف ذات الهی کند.
سخنان حسین (ع) همه، بیانگر این رسالت بزرگ هدایتی وی است، چنانکه بنابر نقل طبری، در نخستین خطبهٔ خود در کربلا فرمود: «ألا ترون أن الحق لا یعمل به، و أن الباطل لا یتناهی عنه؟ لیرغب المومن فی لقاء الله محقا. فإنی لا أری الموت إلا سعادة، و لا الحیاة مع الظالمین إلا برما.»
آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود و از باطل دوری نمی شود؟ در این صورت شایسته است که مؤمن [با عزت] لقای پروردگارش را خواهان شود. من مرگ را جز خوشبختی نمی دانم، و زندگی با ستمکاران را، جز به ستوه آمدگی و بدبختی نمی بینم.
همچنین آن حضرت در آغاز نهضت خود، پس از ورود به مکه، در نامه ای که به مردم #بصره نوشت و آن را برای سران و بزرگان آنجا فرستاد و طبری روایت کرده است، چنین فرمود: «و أنا أدعوکم إلی کتاب الله و سنة نبیه صلی الله علیه و آله فإن السنة قد أمیتت و إن البدعة قد أحییت، و إن تسمعوا قولی و تطیعوا أمری أهدکم إلی سبیل الرشاد.»
من شما را به کتاب خدا و سنت پیامبر او – که درود خدا بر او و خاندانش باد - دعوت می کنم که سنت را می رانده اند و بدعت را زنده کرده اند. اگر گفتار مرا بشنوید و پذیرفتاری ام کنید، شما را به راه رشد و سعادت هدایت می کنم.
گفتار و کردار حضرت حسین (ع)، همه بیانگر نهضتی است بزرگ، برای بیرون آوردن سرنوشت اسلام و مسلمانان از چنگ امویان و نشان دادن ماهیت پلید آنان و بیان نامشروع بودن حکومت آنان از هر جهت.
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «رسالت هدایتی امام حسین(ع) / دلیل بیعت نکردن امام با یزید» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.