به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، با شروع ماه محرم گویی نوری بر عالم شروع به تابیدن می گیرد، نوری که قلبها را محزون کرده و آنها را آماده عزای بر سید و سالار شهیدان، امام حسین علیه السلام می کند. این نور همچنان که انسان را بسوی حزن می کشاند، شوری عجیب در دلها ایجاد می کند. این شور سبب می شود جامعه شیعه خود را بیشتر مدیون اهل بیت علیهم السلام و به طور خاص امام حسین علیه السلام بداند. همان انوار مقدسی که با رشادتهای فراوان و جهادهای علمی، مالی و جانی خویش، سبب نجات پاک طینتان عالم به ویژه شیعیان شدند.

از این جهت کمترین وظیفه شیعه، پاسداشت این ایام در قالب عزاداری و حزن بر اباعبدالله علیه السلام و در وهله بعد، حرکت عملی در مسیر اهداف کلان آن امام بزرگوار در مسیر تمدن سازی و بسترسازی ظهور امام عصر (عج) است. برخی علماء توصیه هایی در مراقبت از این ماه داشته اند که مطالعه آنها قلب انسان را بیش از گذشته آماده بهره از تزکیه این ایام می کند؛ به عنوان نمونه میرزا جوادآقای ملکی تبریزی درباره مراقبات ماه محرم می گوید:

«سزاوار است حال دوستان آل محمد - که رحمت خدا بر آنان باد - به حکم دوستی و وفا و ایمان به خداوند بلندمرتبه و بزرگ و رسول کریم، در دهه اول محرم تغییر کرده و در دل و سیمای خود، آثار اندوه و درد این مصیبت های بزرگ و دردناک را آشکار کنند. باید مقداری از لذائذ زندگی را که از خوردن و نوشیدن و حتی خوابیدن و گفتن به دست می آید ترک کرده و مانند کسی باشند که پدر یا فرزند خود را از دست داده است. لازم است که خدا و پیامبر و امامش - رحمت خداوند بر آنان باد - را بیش از خود، فرزندان و نزدیکانش دوست داشته باشد.

یکی از فرزندان کوچکم در دهه اول محرم فقط نان خالی و بدون خورش ‍ می خورد و تا جایی که می دانم کسی به او نگفته بود که این کار را انجام دهد و گمان می کنم سرچشمه این کار دوستی باطنی او بود.

حال اگر کسی نتواند در تمام دهه اول این کار را انجام بدهد، باید در روز تاسوعا، عاشورا و شب یازدهم نان خالی بخورد. و در روز عاشورا، تا عصر خوردن، آشامیدن و حتی سخن گفتن - مگر آن که لازم باشد - و دیدار با برادران دینی را ترک کرده و آن روز را روز گریه و اندوه خود قرار دهد. و نیز در دهه اول، هر روز امام حسین علیه السلام را با زیارت عاشورا زیارت کند و اگر می تواند مراسم عزاداری آن حضرت را در منزل خود با نیتی خالص برپا کند، باید همین کار را بکند. و اگر نمی تواند، در مساجد یا منازل دوستانش به برپایی این مراسم کمک کرده و این مطلب را از مردم بپوشاند تا به اخلاص نزدیک شده و از خودنمایی دور شود. و هر روز مقداری از اوقات خود را در مکانهای عمومی به عزاداری بپردازد.

مواسات با امام حسین علیه السلام و اهل بیت - رحمت خدا بر آنان باد - نیز باید به خاطر صدمات ظاهری که به آن حضرت وارد شد، باشد. اما از این مطلب هم نباید غافل شد که صدمات ظاهری که بر آن حضرت وارد شد، در مورد هیچ کدام از پیامبران و جانشینان آنان و حتی در مورد هیچ یک از جهانیان شنیده نشده است؛ به خصوص تشنگی حضرت که در احادیث قدسی و غیر قدسی چیزهایی درباره آن آمده است که انسان توان تصور آن را نیز ندارد. همچنین مصیبت هایی مانند شهید شدن اهلبیت و اسارت حرمش، گویا او با محبوبش پیمان بسته بود به خاطر خوشنودی او کشته شدن را با انواع آن از قبیل سر بریدن، کشتن از زیر گلو، کشتن با شکنجه و با گرسنگی و تشنگی و اندوه و غیر اینها تحمل کند.

اما با این همه شادمانی و نشاطی به جهت آشکار شدن نورهای زیبایی و عظمت خداوند و شوق دیدار با او و رسیدن به ذات مقدسش به او می رسید که آن سختی ها را آسان می کرد، بلکه سختی آن را به لذت تبدیل می کرد. یکی از یاران او در این رابطه می گوید: هر چه شرایط بر امام سخت تر می شد، سیمای او برافروخته تر و خوشحال تر می شد. ولی به هر حال درد و اندوه سختی ها و مصیبت هایی که بر جسد مبارک حضرت و بر دل اهل بیت محترم او وارد شد و هتک حرمت ظاهری او انسان را می کشد.»