زیارت امام حسین (ع) در روز اربعین با این کیفیتی که در این سال های اخیر دنبال می شود، برای مستکبران عالم بسیار سخت و دلهره آور است. آن ها می دانند حقیقتی همچون امام حسین (ع) اگر بر سر زبان ها بیفتد هدف او نیز تحقق پیدا می کند و آن چیزی جز رفع جهالت و تحیر از تمامی بشریت در تمام اعصار نیست.

به گزارش خبرنگار قرآن و فعالیت های دینی خبرگزاری فارس، امام حسین (ع) یگانه دوران است، دورانی که وسعت آن به طول تاریخ بشریت است، از حضرت آدم ابوالبشر (ع) گرفته تا روزی که منتقم اصلی او یعنی حضرت حجت (ارواحنا له الفداء) ظهور بفرمایند. گرچه در منابع روایی کهن و حتی مجامع روایی ثانویه ای چون «بحار الأنوار» بحث قرار گرفتن امام زمان (عج) مابین رکن و مقام کعبه و معرفی خودشان وجود ندارد، اما در کتاب «إلزام الناصب فی إثبات الحجه الغائب (عج)» نوشته علی حائری یزدی، جملاتی را از کتابی با نام «الموائد» این گونه نقل می کند: «زمانی که حضرت قائم (عج) ظهور می کند، [کنار کعبه] مابین رکن و مقام می ایستد و پنج ندا می دهد:

الأول: ألا یا أهل العالم أنا الإمام القائم؛ آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم؛

الثانی: ألا یا أهل العالم أنا الصمصام المنتقم؛ آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده؛

الثالث: ألا یا أهل العالم إن جدی الحسین قتلوه عطشان؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را تشنه کام کشتند؛

الرابع: ألا یا أهل العالم إن جدی الحسین علیه السلام طرحوه عریانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را برهنه روی خاک افکندند؛

الخامس: ألا یا أهل العالم إن جدی الحسین علیه السلام سحقوه عدوانا؛ آگاه باشید ای جهانیان که جد من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند.»[۱]

از این مطلب هم اگر بگذریم یکی از بهترین سندهایی که این مطلب را تأیید می نماید همان فراز از دعای ندبه است که می فرماید: «أین الطالب [المطالب] بدم المقتول بکربلاء؛ کجاست آن طلب کننده خون کسی که در کربلاء کشته شد.»[۲]

اینکه امام حسین (ع) از ابتدای خلقت تا انتهای آن به عنوان یک سمبل و نماد والا مطرح است به سبب دستگیری است که سیدالشهداء (ع) از تمام بشریت دارد. امام حسین (ع) ملجأ و پناه بشریت است خصوصا در این زمانی که گرفتاری ها به شکل وسیعی گسترش یافته است.

پیوند عجیبی میان امام حسین (ع) و آیه ۹ سوره کهف وجود دارد که بیان گویایی از کهف و پناه بودن ایشان دارد، پناهی که به وقت سختی و ایجاد بن بست های انسان ساخته، گره را باز می نماید و مسیر را هموار و شفاف می سازد. منهال بن عمرو این گونه بیان می نماید: «أنا و الله رأیت رأس الحسین علیه السلام حین حمل و أنا بدمشق و بین یدیه رجل یقرأ الکهف حتی بلغ قوله أم حسبت أن أصحاب الکهف و الرقیم کانوا من آیاتنا عجبا فأنطق الله الرأس بلسان ذرب ذلق فقال أعجب من أصحاب الکهف قتلی و حملی؛ در دمشق بودم که دیدم سر حسین (ع) را می برند و مردی در جلو، سورۀ کهف را تلاوت می کرد تا اینکه به این آیه رسید: «أم حسبت أن أصحاب الکهف و الرقیم کانوا من آیاتنا عجبا» پس خدا آن سر را به زبان فصیح گویا ساخت و گفت: شگفت تر از اصحاب کهف، کشته شدن من و حمل سر من می باشد».[۳]

اگر بخواهیم یکی از شباهت های این ماجرا با ماجرای شهادت سیدالشهداء (ع) را بیان کنیم که وجه آن در ماجرای شهادت امام حسین (ع) اعجاب انگیزتر و رساتر است باید بگوییم که آن ها با اعتزالی که از حاکمیت جور داشتند ورق را به نفع مظلومان و به ضرر مستکبران زمانه خود برگرداند که این وجه در قیام اباعبدالله (ع) بسیار بلیغ تر و بلندتر از حرکتی بود که اصحاب کهف انجام دادند.

سیدالشهداء (ع) مظهر اتصال بشریت به خداست چون او با قیامش آن حقیقتی که خود به آن ایمان داشت را به اوج تبلور خود رساند و آن حقیقت چیزی نبود جز اینکه فرمودند: «انت کهفی حین تعیینی المذاهب فی سعتها و تضیق علی الأرض برحبها؛ تو پناهگاه منی هنگامی که راه ها با وسعتی که دارند بر من سخت می شوند و زمین با آن گستردگی اش، بر من تنگ می گردد.»[۴]

اکنون باید گفت که اگر امام حسین (ع) در آن اوج ظلم و تباهی که بر مردم عارض شده بود با اتصالی که به خداوند تبارک و تعالی دارد جنگ به ظاهر باخته را به یک بردی تاریخی تبدیل می کند و کهفی حصین برای بندگان خدا و آزادگان عالم می گردد، همه نمادهای او برای اسلام عزیز، گران قیمت محسوب می شود و برای دشمنان بشریت سدی نفوذناپذیر جلوه می نماید.

اگر زیارت اربعین سیدالشهداء (ع) در این روزهای پرالتهاب برگ برنده شیعه و اسلام عزیز محسوب می شود و در لسان معصومین (ع) به عنوان یکی از علامات انسان مؤمن مطرح می شود، مطلب عجیبی نیست و با آموزه های اسلامی کاملا مطابق است.

زیارت امام حسین (ع) در روز اربعین با این کیفیتی که در این سال های اخیر دنبال می شود، برای مستکبران عالم بسیار سخت و دلهره آور است. آن ها می دانند حقیقتی همچون امام حسین (ع) اگر بر سر زبان ها بیفتد هدف او نیز تحقق پیدا خواهد کرد و آن هدف چیزی جز رفع جهالت و تحیر از تمامی بشریت در تمام اعصار نیست. سرگردانی، حیرانی و جهالتی که دنیای کفر حکومت خود را بر آن بنا نموده است.

آن معرفی ای که امام زمان (ارواحنا له الفداء) از خود با نام مبارک جد اطهرشان حضرت اباعبدالله (علیه السلام) در زمان ظهور انجام می دهند، پرده از این حقیقت برمی دارد که جهانیان با نام مبارک امام حسین (ع) آشنا هستند و با این رمز مقدس به نهضت جهانی امام زمان (عج) متصل خواهند شد و آنچه صاحب نظران در این باب گفته اند تأکید بر این مطلب است که زیارت اربعین اباعبدالله (ع) بار این شناخت عظیم را به دوش خواهد کشید.

مصطفی راهی

پی نوشت

۱.إلزام الناصب فی إثبات الحجه الغائب (عج)، علی یزدی حائری،محقق، ج ۲، ص ۲۳۳، بیروت، مؤسسه الأعلمی، چاپ اول، ۱۴۲۲ق.

۲.بحارالانوار، محمدباقر بن محمدتقی مجلسی، ج ۹۹،ص ۱۰۴، انتشارات دار احیاء التراث العربی، بیروت.

۳.همان، ج ۴۵، ص ۱۸۸.

۴.همان، ج ۹۵، ص ۲۱۶.

انتهای پیام/