به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، تخت فولاد مدفن شخصیت های بزرگ علمی، عرفانی، ادبی و فرهنگی است که در جامعه گذشته و حال ایران تاثیرات بسیاری داشتند و آثار آنها هنوز هم در میان مردم رواج دارد و آموزش دهنده و یادگیرنده است.

شخصیت های بزرگی که آشنایی با زندگی نامه آنها نیز درس بزرگی برای کسانی است که در راه علم و دانایی گام برمی دارند و الگوی تمام کسانی است که خواهان فراگیری علم والای انسانی و علمی و عرفانی هستند.

خبرگزاری تسنیم در ادامه سلسله گزارش های ستاره های مدفون در تخت فولاد در این گزارش به معرفی شیخ احمد بیدآبادی؛ عالم و فقیه زاهد معروف به میرزا احمد مجتهد می پردازد.

شیخ احمد بیدآبادی؛ عالم و فقیه زاهد در حدود سال۱۲۷۸ قمری در اصفهان به دنیا آمد. او بزرگترین فرزند آیت الله شیخ محمدجواد حسین آبادی بود. میرزا محمدجواد حسین آبادی از علمای اعلام و فقهای عالیقدر اواخر دوره قاجاریه و از شاگردان سید ابراهیم قزوینی، شیخ محمدحسن صاحب جواهر و شیخ مرتضی انصاری است.

وی عالمی غیور و متعصب در امر دین بود و به خاطر اجرای حدود شرعی در سال ۱۳۰۴ قمری به تهران فراخوانده شد و در یکی از مساجد تهران به اقامه جماعت پرداخت. از ۷ فرزند ذکور ایشان آیت الله شیخ احمد بیدآبادی از بزرگان علمای اصفهان، که در سنین نوجوانی به درجه اجتهاد رسید و آیت الله العظمی میرزا محمدعلی شاه آبادی عارف و فقیه مبارز و استاد عرفان حضرت امام خمینی (ره) است. مدفن میرزا محمدجواد حسین آبادی در سردابه واقع در صحن جنوبی تکیه مادرشاهزاده قرار دارد.

شیخ احمد بیدآبادی در آغاز از محضر پدر دانشمندش بهره مند شد و همواره با جدیت کامل به فراگیری دانش مشغول بود. از دیگر اساتید وی، میرزا محمدباقر چهارسوقی (علامه صاحب روضات) و نیز علامه میرزا محمدهاشم چهارسوقی بودند. وی ۱۴ سال توفیق شاگردی مرحوم صاحب روضات را داشت.

حفظ کامل قرآن در ۱۴ سالگی و دریافت درجه اجتهاد در ۱۳ سالگی

از آنجا که هوش و ذکاوتی سرشار داشت، قرآن را در ۱۴ سالگی حفظ کرد. کتاب معالم را در ۷ سالگی خواند و از حفظ کرد. اشعار ابن مالک در کتاب سیوطی را که حاوی حدود هزار بیت است از حفظ می خواند. از همه مهمتر اینکه در ۱۳ سالگی به مرتبه رفیع اجتهاد نائل آمد و از اساتید معظم خود اجازه اجتهاد گرفت و به میرزا احمد مجتهد معروف شد.

دریافت شش اجازه از اساتید توسط میرزا احمد مجتهد

شیخ احمد شش اجازه از اساتید خود دریافت کرد که یکی از علامه صاحب روضات در سال ۱۳۰۴قمری و دیگری اجازه اجتهاد از علامه میرزا محمدهاشم چهارسوقی به سال ۱۳۰۵ قمری و اجازه ششم از پدرش به سال ۱۳۰۸ق در سن سی سالگی است.

آیت الله میرزا محمدجواد حسین آبادی در اجازه ای که به فرزندش، شیخ احمد داده، چنین می نویسد:

«چون بعضی از برادرانم از علما، برای فرزندم شیخ احمد از من اجازه کردند، در حالی که او نوجوانی بیش نبود، به آنان گفتم که اگرچه در این زمان هیچ کس به اندازه او به چنین درجه ای از علم نرسیده است، ممکن است اهل عناد گمان کنند که اجازه من به او از حب پدری است و به این جهت گفتم که دیگر اساتید به وی اجازه دهند. پس جمعی از بزرگان علماء، کثرالله تعالی امثالهم، به او اجازه اجتهاد دادند. بعضی قبل از بلوغ وی بود و بعضی بعد از بلوغ وی، به حیثی که هیچکس جرأت انکار آن را نیافت و چون تعداد اجازت آن به ۵ رسید، من نیز این اجازت را با ششمین اجازه از جانب خودم تمام کردم».

رونق منبر میرزا احمد مجتهد در ماه مبارک رمضان

وی حدود ۵۰ سال در اصفهان به اقامه جماعت و هدایت و ارشاد مردم پرداخت. در هفته، سه چهار شب منبر می رفت و مردم را با مواعظ و نصایح کافی خود بهره مند می کرد و در ماه مبارک رمضان، نماز و منبر آن مرحوم، رونق و اهمیت به سزایی داشت.

بیدآبادی به امر تدریس نیز همت می گماشت و مدرس های وی یکی در مدرسه میرزا مهدی و دیگری کنار منزلشان بود که هنوز موجود است. در مدت ۵۰ سال حضور در محله بیدآباد و مدرسه میرزا مهدی، بزرگانی چند در محضر آن استاد بزرگ حضور می یافتند و از علوم و کمالات و فضایل وی بهره ها می بردند؛ از آن جمله می توان به آیات و حجج اسلام ذیل اشاره کرد:

شاگردان و آثار میرزا احمد مجتهد

برادر وی میرزا محمدعلی شاه آبادی؛ آقا جمال الدین خوانساری؛ شیخ محمدرضا کلباسی، صاحب اجازه روایات از ایشان؛ ملا علی ماربینی؛ آقارضا مظاهری؛ سید عبدالحسین طیب؛ سید محمد مقدس؛ شیخ احمد بیان الواعظین، صاحب اجازه روایت از ایشان؛ آقا سید محمدرضا شفتی.

از میرزا احمد مجتهد بیدآبادی تألیفات مرتبی باقی نمانده است و جزوات فقه و اصول نامرتب از تقریرات اساتیدش پس از فوت وی توسط اولادش نزد آیت الله شاه آبادی فرستاده شد.

شیخ احمد بیان الواعظین در کتاب خود بنام «خلد برین» ؛ استادش شیخ احمد بیدآبادی را چنین معرفی می کند:

«از اعاظم علما و اکابر فقها و وعاظ معاصر است. آن جناب اعبد عباد بود و ازهد زهاد. الحق که در اموری دارای ویژگی های منحصربفرد بود: اول: در حافظه و ذکاوت اعجوبه عصر بود. دعاهای طولانی مثل دعای ابوحمزه ثمالی را به طور تقطیع در قنوت نوافل با لهجه بسیار جذابی قرائت می نمود. دوم: در احاطه بر فروع فقهی به طوری مسلط بود که نظیر نداشت. سوم: در اخلاق و ارادت به خانواده عصمت و طهارت جدیت تام داشت. چهارم: در فتوت و جوانمردی و فرزانگی آیت وقت بود.»

جایگاه ویژه میرزا احمد مجتهد در اخلاق و تقوی

شیخ احمد مجتهد از جایگاه ویژه ای در اخلاق و زهد و تقوی برخوردار بود و در فضایل انسانی و مکارم اخلاقی، مدارج بالایی را پیمود. چنانکه شاگردش بیان الواعظین اشاره کرده است، او در اخلاق و ارادت به خاندان عصمت و طهارت جدیت تام داشت.

وی همه ساله در منزلش مراسم روضه خوانی دهه اول محرم برپا بود؛ چنانکه این سنت پس از ۱۲۰ سال هنوز ادامه دارد.

وی از شب بیستم و یکم ماه رمضان شبانه روزی در مدرسه میرزا مهدی معتکف می شد و عبادت می کرد و در نوافل و مستحبات بسیار جدی بود؛ به طوری که دعای کمیل را در سجود نمازهای مستحبی می خواند.

در مورد جدیت در امر تحصیل همین بس که در طول ۱۴ سال شاگردی مرحوم صاحب روضات، حتی روزهای تعطیل را هم به درس وی می رفته است.

وفات میرزا احمد مجتهد

مرحوم شیخ احمد مانند پدر بزرگوارش در اصفهان به اجرای حدود الهی می پرداخت. وی در مدرسه میرزا مهدی (مسجد المهدی) محکمه و مراجعه داشت و علاوه بر تدریس، به امور قضا و رفع اختلافات نیز اشتغال داشت.

شیخ احمد مجتهد بیدآبادی در تاریخ ۲۱ جمادی الاول ۱۳۵۷ قمری یا ۲۹ تیر ۱۳۱۷ شمسی در حدود ۸۰ سالگی وفات یافت و در تخت فولاد اصفهان داخل بقعه تکیه بروجردی به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/ش