به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، هرسال در مراسم سوگواری حضرت سیدالشهدا علیه السلام در شب تاسوعا، مرثیه ای خوانده می شود که به گوش بسیاری از مردم آشناست. مرثیه ای که مردم با آن انس گرفته اند و فارغ از اینکه چه کسی آن را سرده است، با مرثیه خوان دم می گیرند که: مکن ای صبح طلوع …

پس از سال ها قرعه فال بر این افتاد که شاعر این شعر ماندگار شناخته شود. ماجرا از این قرار بود که آیت الله العظمی بهجت رحمه الله مقید به برگزاری محفلی با نام امام حسین علیه السلام بودند و البته به تناسب هر مناسبت مذهبی مراسمی با سفارش ایشان در مسجد برگزار می شد. دهه محرم، این مجلس حال و هوای خاص خودش را داشت و مردمی که دیر به مجلس می رسیدند، جایی برای نشستن پیدا نمی کردند و باید ایستاده، آن هم در بیرون از مسجد به ذکر عزا می پرداختند.

روز تاسوعا بود و مسجد لبریز از جمعیت. سخنران، مجلس را آماده کرد و مداح که آن روز محمد خرم فر بود، مشغول ذکر مرثیه شد و در آخر، شعر معروف «امشبی را شه دین در حرمش مهمان است؛ مکن ای صبح طلوع» را خواند.

روضه که تمام شد مداح برای عرض تسلیت به محضر آیت الله بهجت آمد و ایشان بعد از اظهار لطف فرمودند: «شعر مکن ای صبح طلوع، از سروده های مرحوم ابوی است.» از آن روز بود که مشخص شد شاعر خوش ذوق این ابیات دل نشین و ماندگار، «کربلایی محمود بهجت» پدر آیت الله بهجت بوده است.

البته پیش از این اتفاق، آیت الله بهجت یک بار دیگر این شعر را به پدر خود منسوب کرده بودند. حجت الاسلام والمسلمین علی بهجت، فرزند ایشان، در این باره تعریف می کند که: سال ۱۳۷۸ مقاله ای در روزنامه اطلاعات به چاپ رسیده بود و مطلبی درباره شعر «مکن ای صبح طلوع» نوشته شده بود. چون مقاله جالب بود، آن را برای آقا خواندم. وقتی که شروع به خواندن شعر کردم همین که رسیدم به این مضمون که «ظهر فردا بدنش زیر سم اسبان است» پدرم دستشان را به اشاره بلند کرده و فرمودند: «ظهر فردا نه. عصر فردا صحیح است» و ادامه دادند: «این شعر را مرحوم ابوی بنده سروده است.»

انتهای پیام/