ایسنا/خراسان رضوی یک مدرس نگارگری گفت: ابتدا باید مسئولان از نگارگری شناخت پیدا کنند و پس از آن به دنبال راهکارهای دیگری برای معرفی این هنر در بین مردم باشیم.

زهره مهانی منش در گفت وگو با ایسنا در رابطه با عدم شناخت مردم از نگارگری، اظهار کرد :هنر نگارگری در دنیا طرفدار بیشتری از نقاشی رئال دارد؛ اما امروزه در کشور ما، مردم زیاد با نگارگری آشنا نیستند و نقاشی رئال و رنگ روغن را بیشتر ترجیح می دهند.

وی افزود: هنرمندان هنرهای تجسمی و نقاشان بزرگ هم حتی نسبت به نگارگری آن طور که باید آشنایی ندارند.

این مدرس نگارگری تصریح کرد: جمعیت کلاس های آموزش نگارگری امروزه حداکثر به ۸ تا ۱۰ نفر هم نمی رسد با اینکه بنده در زمان قدیم در هریک از کلاس هایم ۲۰ تا ۳۰ هنرجو داشته ام.

مهانی منش ادامه داد: پیشرفت تکنولوژی و فضای مجازی باعث شده جوانان از فضای هنر سنتی فاصله بگیرند و علاقه شان نسبت به آن کم شود و اکنون اصلا راجع به آن شناخت ندارند.

وی خاطرنشان کرد: جوانان باید علاقه داشته باشند و نمی توان به زور به آن ها تحمیل کرد که در این رشته فعالیت کنند و بنده که یک مدرس هستم تا جایی که می توانم این هنر را به جوانان معرفی می کنم و آن ها را برای فعالیت در این رشته تشویق می کنم، اما دیگر مانند قدیم علاقه ای به نگارگری نشان داده نمی شود.

این نگارگر گفت: امروزه هنرمندان نگارگری به آن صورت آموزش واقعی نمی بینند و به نظر بنده فقط خود را سرگرم می کنند.

مهانی منش افزود: در زمان قدیم اساتید نگارگری متفاوت بودند، افرادی مانند استاد مهربان و استاد آقامیری بسیار خوب آموزش می دادند اما اکنون افرادی که استاد شده اند و جوان هم هستند فقط کپی کار می کنند و خلاقیتی در کارهایشان دیده نمی شود و وقتی خود استاد این گونه باشد نمی تواند هنرجو را به سمت خلاقیت سوق دهد.

وی ادامه داد: بنده در زمان جوانی و دورانی که فعالیت بیشتری داشتم سبک کاری ام تغییر پیدا کرد و از حالت کپی و مشق به یک باره صاحب سبک شدم و در زمینه مدرن کار کردم و فکر می کنم این به خود فرد بستگی دارد که با تلاش و علاقه به خلاقیت برسد.

این مدرس نگارگری گفت: امروزه هر کس که وارد این رشته می شود جنبه مالی و اقتصادی آن را در نظر دارد؛ اما از این هنر آن قدر پول نمی توان درآورد مگر اینکه پس از سال ها تلاش و ممارست، فرد در کشورهای دیگر بتواند از این راه و آموزش آن پول دربیاورد.

مهانی منش درباره حمایت از اساتید و پیشکسوتان این رشته با بیان این که حمایتی صورت نمی گیرد، افزود: برای مثال بنده که ۱۵ سال به دلیل بیماری نتوانستم فعالیت داشته باشم، در انزوا قرار گرفتم و هیچ کس به فکرم نبود اما پس از بهبودی ام دوباره از سال گذشته به خاطر علاقه زیادی که به نگارگری داشته ام شروع به کار کرده ام و بقیه اساتید نیز به خاطر علاقه شان در این عرصه مانده اند.

انتهای پیام