به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره بلد نودمین سوره قرآن است و در جزء سی ام آن قرار دارد.

سوگند به شهر مکه برای بیان عظمت و قداست آن آغازگر این سوره است. در ادامه نیز به آفرینش انسان و اینکه زندگی او همراه با رنج و سختی است، اشاره شده است.

در این سوره، سخت ترین اما با ارزش ترین اعمال انسان، آزادسازی برده ها، غذادادن و کمک به بینوایان معرفی شده و خداوند نیکوکاران را «اصحاب میمنه» (اصحاب یمین، بهشتیان) و بدکاران را «اصحاب مشئمه» (اصحاب شمال، دوزخیان) خوانده است.

امام صادق (ع) درباره فضیلت خواندن سوره بلد می فرماید: هر کس سوره بلد را در نماز واجبش بخواند، در دنیا به صالح بودن معروف می شود و در آخرت به اینکه نزد خداوند جایگاهی ویژه دارد، شهرت می یابد و از رفیقان پیامبران و شهیدان و صالحین خواهد بود.

رسول خدا (ص) نیز در این باره فرمودند: هر کس سوره بلد را قرائت کند، خداوند او را از غضب خود در روز قیامت ایمن می دارد و از گردنه های سخت سفر آخرت نجات می یابد.

فایل صوتی تلاوت سوره بلد با صدای شهریار پرهیزگار

متن سوره بلد همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خدای بخشاینده مهربان

لا أقسم بهٰذا البلد ﴿١﴾

سوگند به این شهر (۱)

و أنت حل بهٰذا البلد ﴿٢﴾

و حال آنکه تو در این شهر جای داری (۲)

و والد و ما ولد ﴿٣﴾

سوگند به پدری چنان و آن کسی را که به وجود آورد (۳)

لقد خلقنا الإنسان فی کبد ﴿٤﴾

براستی که انسان را در رنج آفریده ایم (۴)

أیحسب أن لن یقدر علیه أحد ﴿٥﴾

آیا پندارد که هیچ کس هرگز بر او دست نتواند یافت (۵)

یقول أهلکت مالا لبدا ﴿٦﴾

گوید:مال فراوانی تباه کردم (۶)

أیحسب أن لم یره أحد ﴿٧﴾

آیا پندارد که هیچ کس او را ندیده است (۷)

ألم نجعل له عینین ﴿٨﴾

آیا دو چشمش نداده ایم (۸)

و لسانا و شفتین ﴿٩﴾

و زبانی و دو لب (۹)

و هدیناه النجدین ﴿١٠﴾

و هر دو راه خیر و شر را بدو نمودیم (۱۰)

فلا اقتحم العقبة ﴿١١﴾

ولی نخواست از گردنه عاقبت نگری بالا رود (۱۱)

و ما أدراک ما العقبة ﴿١٢﴾

و تو چه دانی که آن گردنه سخت چیست (۱۲)

فک رقبة ﴿١٣﴾

بنده ای را آزادکردن (۱۳)

أو إطعام فی یوم ذی مسغبة ﴿١٤﴾

یا در روز گرسنگی طعام دادن (۱۴)

یتیما ذا مقربة ﴿١٥﴾

به یتیمی خویشاوند (۱۵)

أو مسکینا ذا متربة ﴿١٦﴾

یا بینوایی خاک نشین (۱۶)

ثم کان من الذین آمنوا و تواصوا بالصبر و تواصوا بالمرحمة ﴿١٧﴾

علاوه بر این از زمره کسانی باشد که گرویده و یکدیگر را به شکیبایی و مهربانی سفارش کرده اند (۱۷)

أولٰئک أصحاب المیمنة ﴿١٨﴾

اینانند خجستگان (۱۸)

و الذین کفروا بآیاتنا هم أصحاب المشأمة ﴿١٩﴾

و کسانی که به انکار نشانه های ما پرداخته اند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹)

علیهم نار مؤصدة ﴿٢٠﴾

بر آنان آتشی سرپوشیده احاطه دارد (۲۰)

انتهای پیام/