به گزارش گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، به مناسبت سالروز بیعت تاریخی همافران ارتش با حضرت امام خمینی«ره» در نوزدهم بهمن ماه ۱۳۵۷، فرماندهان، خلبانان و جمعی از اعضای نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران امروز جمعه نوزدهم بهمن ماه با حضرت آیت الله خامنه ای رهبر انقلاب اسلامی دیدار کردند.

رهبر انقلاب در این دیدار فرمودند:

بسم الله الرحمن الرحیم

و الحمدلله رب العالمین و الصلاة و السلام علی سیدنا و نبینا ابی القاسم المصطفیٰ محمد و علی آله الطیبین الطاهرین المعصومین.

خیلی خوش آمدید عزیزان من! جوانان و مسئولان محترم نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران و پدافند هوایی. دیدار سالیانه با شما، برای من به معنای واقعی کلمه خرسندکننده است؛ چهره های جوان، چهره های امیدوار، چهره های شاد و امیدبخش. شما ها هر جا که باشید، حضور شما امیدبخش و نعمت بزرگ خدا است. تشکر میکنم از بیانات فرمانده محترم که بیانات خرسندکننده ای است و کار هایی که در این گزارش کوتاه آمده بود، سرفصل های مهمی است؛ دنبال کردن لازم دارد، تعقیب کردن لازم دارد؛ شروع هر اقدامی یک مسئله است و تداومش و ثباتش خیلی مهم است و مسئله ی دیگری است. همین طور تشکر میکنم از رزم نوازان عزیزمان، هم شعرشان بسیار خوب بود، هم آهنگشان خیلی قشنگ بود؛ ان شاءالله که موفق باشند.

عزیزان! من عرض می کنم که یکی از نعمت های خدا در حق این ملت، این بود که ارتش کشور با ملت همراه شد؛ این خیلی نعمت بزرگی بود. در انقلاب اگر ارتش همدل و همراه با مردم نمیشد، وضع جور دیگری میشد، مشکلات عجیبی به وجود می آمد؛ سران ارتش یک حکم داشتند، بدنه ی ارتش یک حکم دیگری داشت. هر کدام از نیرو های ارتش نقشی ایفا کردند؛ نقش نیروی هوایی را من در چند جمله عرض میکنم:

نقش نیروی هوایی خیلی برجسته بود؛ اولین نقش نیروی هوایی در مسئله ی انقلاب همین قضیه ی نوزدهم بهمن بود. این نوزدهم بهمن مثل خود انقلاب بود؛ همچنان که انقلاب شگفتی ساز بود، نوزدهم بهمن هم شگفتی ساز بود. من آنجا بودم، وقتی از داخل خیابان داشتند می آمدند این جوانها؛ بعضی افسر، بعضی درجه دار و بسیاری همافر. بنده از آن بالا در یکی از ساختمان ها که مشغول کار بودیم دیدم، خودم را رساندم به آنجا که امام تشریف داشتند، بعد این ها آمدند و بقیه ی قضایا؛ شگفتی ساز بود به معنای واقعی کلمه؛ هم دشمن را ناامید کرد و روحیه اش را بشدت تضعیف کرد، هم انقلابیون را شاد کرد و روحیه شان را بشدت تقویت کرد، واقعا شگفتی بود؛ در واقع آمدن آن چند مجموعه -در مجموع مثلا چند گروهان- از نیروی هوایی که آمدند در مدرسه ایستادند و سرود خواندند و سلام کردند به امام، این یک رزق لایحتسب بود برای این انقلاب و برای مبارزین و برای امام بزرگوار -و من یتق الله یجعل له مخرجا * و یرزقه من حیث لا یحتسب این حقیقتا رزق لایحتسب بود؛ این یک مرحله بود.

مرحله ی بعد، واقعه ی شب بیست ویکم بهمن بود که کمتر گفته میشود؛ شب بیست ویکم بهمن نیروی هوایی به خاطر انتقام همین مسئله، مورد تهاجم تانک ها قرار گرفت؛ و البته مردم به کمکشان رفتند، آن ها هم محکم ایستادند و سلاح های داخل انبار را دادند دست مردم، مردم را مسلح کردند و غلبه کردند؛ تفنگ و جسم و فداکاری، بر تانک و تشکیلات بشدت خشم آلودی که به سراغ بچه های نیروی هوایی آمده بود، غلبه کرد؛ این هم یک مرحله. من آن شب هم کاملا یادم هست؛ جوان های کشور در خیابانها، از جمله در خیابان ایران که ما آنجا بودیم، راه میرفتند و فریاد میزدند که «نیروی هوایی را دارند قتل عام میکنند، بریزید مردم، بیایید» و مانند اینها؛ و جوان ها به کمک نیروی هوایی میرفتند؛ این هم یک مرحله.

یک مرحله ی دیگر، مسئله ی افشای توطئه ی کودتای پایگاه همدان -پایگاه شهید نوژه- بود؛ آن [جا]هم، افشای توطئه به وسیله ی یک افسر نیروی هوایی شد؛ یک افسر جوان خلبان نیروی هوایی -که من بعد ها در دوران جنگ آن افسر را دیدم که جانباز هم شده بود سحر، تقریبا نصف شب، آمد پیش من در منزل ما و گفت که یک چنین قضیه ای است و بنا است [کودتا کنند]؛ ما هم باور نمیکردیم؛ این جوان نصف شب خودش را -حالا داستانش مفصل است- به اینجا و آنجا، به در و دیوار زده بود که شاید بتواند دستش برسد به امام، به امام خبر بدهد؛ نشده بود، به او گفته بودند برو پیش فلانی؛ آمد پیش من و گفت که قضیه این است. خسته، افتاده، کوفته، ترسیده، آمد، من هم عناصر اطلاعاتی را احضار کردم، به آن ها گفتم این جور دارد میگوید؛ رفتند همان روز [پیگیری کردند]. یعنی فردای آن روز قرار بود کودتا در تهران عملیاتی بشود، یک جوان نیروی هوایی خنثی کرد همه ی این ها را. این ها چیز هایی است که جزو تاریخ ما است؛ متأسفانه تاریخ انقلاب و تاریخ حوادث و نقش آفرینی های عجیبی که در این انقلاب شده، برای خیلی ها ناگفته و ناشنفته است؛ این را هم من پای نیروی هوایی حساب می کنم، به حساب نیروی هوایی می نویسم، این حرکت بزرگ را، این کار عظیم را که انجام داد.

یک مسئله ی دیگر، مسئله ی جهاد خودکفایی است؛ جهاد خودکفایی، ابتکار نیروی هوایی بود؛ آن وقت من در وزارت دفاع بودم و مسئول کار های نظامی بودم از طرف شورای انقلاب؛ خود ما هم پیشنهاد نکردیم، [بلکه]آن ها پیشنهاد کردند؛ گفتند ما میتوانیم یک تشکیلاتی درست کنیم به نام جهاد خودکفایی؛ اسمش را هم خودشان گذاشتند؛ ما تأیید کردیم، تصویب کردیم، پشتیبانی کردیم والا کار را خود جوان های نیروی هوایی کردند. بینشان افسر بود، بینشان همافر بود، یک جمعی شدند و شروع کردند به تلاش کردن و جهاد خودکفایی در ارتش راه افتاد که خب لااقل شما -فنی هایتان- میدانید که جهاد خودکفایی چه کار بزرگی را در طول این چند دهه در کشور انجام داده؛ این هم یکی از آثار و خصوصیات نیروی هوایی.

یک مسئله [دیگر]، اولین واکنش کوبنده در جنگ تحمیلی را نیروی هوایی انجام داد؛ روز دوم جنگ -یعنی روز اول که خب آن ها حمله کردند، فردا یا پس فردایش بود- با آن تعداد سورتی شگفت آور، حمله ی به بغداد کرد و حمله ی به عراق کرد که همه اصلا متحیر ماندند؛ دشمن انتظار نداشت. ما هم امکاناتمان فوق العاده کم بود، خیلی کم بود؛ یک مقدار امکانات نداشتیم، یک مقدار [هم]امکانات نمی شناختیم؛ داشتیم، نمی شناختیم؛ فرماندهان ما هنوز بلد نبودند. در عین حال یک رقم بالایی، مثلا ۱۴۰ سورتی یا بیشتر، در یک روز رفتند عراق، در پاسخ به بمباران فرودگاه های ما، فرودگاه هایشان را، اینجا و آنجایشان را بمباران کردند. [بنابراین]اولین حرکت کوبنده در جنگ تحمیلی از طرف ارتش و نظام نیروی هوایی اتفاق افتاد.

بعد هم در طول جنگ یک نمونه از فعالیتهای ارتش [عملیات]والفجر هشت است. خدا رحمت کند شهید ستاری را؛ شهید ستاری آن وقت افسر فنی بود، مسئول فنی بود در نیروی هوایی، هنوز فرمانده نیرو هم نبود؛ کاری کرد در والفجر هشت که رزمندگان از اروند عبور کردند و رفتند آن طرف اروند و فاو را گرفتند و آن قضایای مهم که واقعا آن حرکت دنیا را تکان داد. آنجا شهید ستاری و همکارانش چند شبانه روز خواب به چشمشان نیامد؛ این دستگاه های پدافند را دائما از اینجا منتقل میکردند به آن طرف، از آنجا منتقل میکردند به این طرف، مدام شلیک میکردند، هواپیما می انداختند و جایشان را عوض میکردند برای اینکه هدف قرار نگیرند؛ کار فوق العاده ای کردند که اصلا قابل توصیف نیست. آن هایی که اهل قلمند، آن هایی که اهل گفتنند، آن هایی که اهل سرودنند، این ها را باید بسرایند، این ها را باید بنویسند؛ این ها کار های خیلی بزرگی است که انجام گرفته، ملت ما هم غالبا یعنی جوان های ما خبر ندارند از آنچه اتفاق افتاده. یک نمونه اش حالا والفجر هشت بود، در موارد دیگر هم مواردی اتفاق افتاده.

یکی از کار های مهم، ساخت هواپیما [است]. اولین هواپیمای جنگی ای که در کشور ساخته شد، در نیروی هوایی ساخته شد؛ من آمدم آنجا بازدید کردم، دیدم؛ با استفاده از هواپیما هایی که داشتیم، یک تغییراتی دادند و کاری کردند و ساخت هواپیمای جنگنده ی دوکابینه در داخل کشور شروع شد. این کار در نیروی هوایی انجام گرفت که مهم بود؛ بعد هم تا این اواخر کار ها ادامه داشت و این آخرین کار، پشتیبانی از مدافعان حرم است که کار بزرگی انجام گرفت؛ در این زمینه هم کار بزرگی انجام شد.

خب، این حالا بخشی از گذشته ی شما جوان ها است. خیلی از شما که دارید این حرف ها را می شنوید، آن روز ها را ندیده اید، درک نکرده اید، هنوز به دنیا نیامده بودید، اما اتفاق افتاده؛ این تاریخ شما است، این گذشته ی شما است، این هویت شما است؛ این هویت را هر چه میتوانید حفظ کنید؛ حرف من این است. من میگویم مهم ترین کار ها -که همه ی این چیز هایی که من گفتم و ده ها برابر این، ناشی از آن است- عبارت است از انسان سازی، نیروی انسانی؛ قوت هویت و شخصیت یک جمع و انسان هایی که آن جمع را تشکیل میدهند؛ این از همه چیز مهم تر است؛ انسان سازی کنید. در نیروی هوایی یک جوانی مثل شهید بابایی درست شد، مثل شهید ستاری درست شد و مثل بقیه ی شهدایی که فراوانند -شهدای بزرگ- و همه ی این ها به برکت انقلاب اسلامی بود. در رژیم طاغوت استعداد ها وجود داشت، اما به فعلیت نمیرسید؛ آنچه توانست مسها را تبدیل کند به طلا، آنچه توانست بکلی عنصر ها را تغییر بدهد و جابه جا بکند و انسان ها را به یک چنین شخصیت های برجسته ای تبدیل کند، انقلاب اسلامی و حرکت عظیم ملت ایران بود.

خب، برداشت و تلقی من امروز از مسائل گوناگون کشور، تلقی ای است که در صحبت های من کاملا منعکس است، همه شنیده اید. تلقی من، تلقی خوش بینانه است؛ نه اینکه حوادث را نمی شناسم و نمیدانم، گرفتاری ها را نمیدانم، گرانی ها را نمی بینم؛ چرا، این ها همه چیز های واضحی است، اطلاعات و خبر ها به ما خیلی بیشتر از خیلی جا های دیگر هم میرسد، اما مجموعا وقتی نگاه میکنم، میبینم ملت ایران، امروز مثل یک قهرمان، مثل یک شخصیت برتر در مقابل یک جبهه ی خصم دشمن خبیث حیله گر ایستاده و میداند میخواهد چه کار کند؛ مهم این است؛ ما می دانیم دنبال چه هستیم. آرمان ها برای ما روشن است، هدف ها روشن است. ملت ایران با همه ی قدرت، پشت این انقلاب و پشت این نظام ایستاده؛ خب یک جا هایی گله مندی هم هست، یک جا هایی ناراحتی هم هست، توقعات هم هست، اما این گله مندی ها، این توقعات هرگز موجب نشده که ملت ایران از استقلال، از عزت، از سرفرازی ای که به وسیله ی انقلاب به دست آورده، رویگردان بشود و رویگردان نخواهد شد. ما اینجا همه وظیفه داریم.

تصویر من این است: شما یک کوهنوردی را فرض کنید که از یک گردنه ای دارد بالا میرود، بخش مهمی از این گردنه ی سخت و لغزان و پیچ در پیچ و خطرناک را بالا رفته؛ تهدید ها زیاد بوده، [اما]در مقابل تهدید ها مقاومت کرده و رفته، [چون]باید به قله برسد؛ تا به قله نرسد تهدید ها هست؛ به قله که رسید تهدید ها دیگر بی اثر میشود. باید همه همت کنند؛ مخصوص نیرو های مسلح نیست، مخصوص نیروی هوایی نیست، مخصوص بخشی از جامعه و بخشی از مسئولیتها و بخشی از جوان ها نیست؛ همه! همه در هر جا که هستند باید همت کنند، کار کنند، تلاش کنند، وظایف خودشان را تشخیص بدهند، این مجموعه ی جدول وظایف را پر کنند. این خانه های جدول، این جوری پر میشود: شما وظیفه ی خودت را انجام میدهی و یک خانه را پر میکنی، دیگری خانه ی بعدی را پر میکند، دیگری خانه ی خودش را پر میکند. جدول این وظایف وقتی پر شد، کار انجام میگیرد، تحقق پیدا میکند، به مقصود میرسد؛ این وظیفه ی همه است.

کار دشمن دلهره افکندن است. کار دشمن این است که دلهره بیندازد، بترساند، ناامید کند؛ این کار دشمن است، کار شیطان است؛ مال امروز هم نیست، همیشه بوده؛ در طول تاریخ و در طول تاریخ اسلام. إنما ذٰلکم الشیطان یخوف أولیاءه - [آیه ی]قرآن است- این، شیطان است که دوستان و پیروان خودش را میترساند؛ فلا تخافوهم و خافون إن کنتم مؤمنین؛ [خدا میفرماید]شما که مؤمن هستید، از اولیای شیطان، از پیروان شیطان، از قدرت هایی که قدرت های شیطانی هستند نترسید؛ از من بترسید، از انحراف از صراط مستقیم بترسید. اگر کسی از صراط مستقیم منحرف شد، این ترس دارد؛ چون وقتی شما از جاده ی مستقیم و صحیح و خوب و درست منحرف شدید، می افتید در بیابان؛ از این بترسید، اما از دشمن اصلا نترسید؛ از دشمن نترسید. یک جای دیگر [دارد]: فلا تخشوهم واخشون؛ یا آن «قال لهم الناس إن الناس قد جمعوا لکم فاخشوهم فزادهم … و قالوا حسبنا الله و نعم الوکیل»؛ ببینید آیات قرآن درس است، درس زندگی است، درس پیشرفت است. بعد از جنگ احد که مسلمان ها شهید دادند و کسی مثل حمزه ی سیدالشهدا به شهادت رسید و افراد دیگری شهید شدند، مجروح شدند، زخمی شدند و بالاخره جنگ تمام شد و روز تمام شد و برگشتند مدینه، همین دم مدینه بودند، همان بیرون مدینه در محل احد بودند و یک عده ای زخمی و یک عده ای ناراحت [بودند]که دشمن که از مدینه دور شده بود -چون در مرحله ی آخر بالاخره مسلمان ها به دشمن ضربه زدند و دشمن را دور کردند- یک نقشه ای به خاطرش رسید و آن این بود که حالا که مسلمان ها برگشتند مدینه و شمشیر ها را زمین گذاشتند، این ها برگردند، یک دفعه حمله کنند و قضایا را تمام کنند و برای اینکه دل ها را خالی کنند و بترسانند، خبر را هم به شکلی درز دادند که الان دشمن ها میریزند، تا مردم بترسند؛ [خب]یک عده هم که مجروحند، یک عده هم که خسته اند. «قال لهم الناس إن الناس قد جمعوا لکم» آدم های نفوذی آمدند بین مردم گفتند که «بله، لشکر، بیرون مدینه منتظرند که به شما حمله کنند -فاخشوهم- بترسید، پدرتان درمی آید، پدرتان درآمده است»؛ بعد پیغمبر فرمود که فقط آن کسانی که امروز در احد زخمی شدند، باید شمشیر دست بگیرند، بیایند بیرون؛ دیگران حق ندارند بیایند؛ ببینید، این [طور]است! شما زخمی شدید، همین شما که زخمی شدید و مجروح شدید، باید شمشیر دست بگیرید بیایید بیرون. یک عده ای زخمی شده بودند، مؤمن بودند دیگر، به پیغمبر ایمان داشتند، قبول داشتند پیغمبر را، [لذا]شمشیر دست گرفتند، رفتند بیرون، با آن جمعی که در نزدیکی مدینه -حالا مثلا نیم فرسخی، یک فرسخی- اجتماع کرده بودند، درگیر شدند، پدر آن ها را درآوردند؛ فانقلبوا بنعمة من الله و فضل لم یمسسهم سوء. (۹) اولش گفتند: قالوا حسبنا الله و نعم الوکیل، بعد رفتند «فانقلبوا بنعمة من الله و فضل» و برگشتند، هم غنیمت آوردند، هم شکست دادند دشمن را، هم غنیمت گرفتند و سرافراز برگشتند؛ این منطق اسلام است.

آن که شما را وادار میکند که بترسید، مأیوس بشوید، ناامید بشوید، او شیطان است. امروز این شیطان ها از طریق رادیو و تلویزیون و فضای مجازی و شبکه های اجتماعی و امثال این ها مرتب مشغول کارند برای اینکه بترسید. نه، نترسید، فلا تخافوهم،از آن ها نترسید؛ از انحراف از راه خدا بترسید که اگر چنانچه از راه مستقیم انحراف پیدا کردیم، سرنوشت ما سرنوشت کشور هایی است که زیر بال آمریکایند، سرنوشت عربستان است، سرنوشت رژیم شاه است که [در آن نوع کشورها]همه ی امکانات کشور متعلق به دشمن [است]و ملت، ذلیل در مقابل دشمن و بی پناه در مقابل دشمن.

خب من احساس میکنم که این نوزدهم بهمن یک احساس وظیفه ی تسلط بر نفس و احساس قدرت را به ما میدهد. روز نوزدهم بهمن [آن سال]هم همین جور بود؛ نوزدهم بهمن آن جوان هایی که از نیروی هوایی پا شدند آمدند با امام بیعت کردند -خب تهدید میشدند دیگر؛ آن روز، تهدید بود؛ آن روز، هنوز رژیم طاغوت سر پا بود- این ها بر ترس خودشان غلبه کردند و به خدا امیدوار شدند و از شیطان نترسیدند. پنهان هم نبود؛ من یادم هست، این کاملا جلوی چشمم است، خیلی هایشان کارت های شناسایی شان را از جیبشان درآورده بودند، این جور سردستشان گرفته بودند؛ یعنی ما این هستیم، اگر میخواهید ما را بشناسید، بشناسید. بر ترس غلبه کردند، امید به خدا را از دست [ندادند]. امروز هم چاره ی ملت ایران و حرکت عظیم ملت ایران این است؛ از جمله شما عزیزان؛ خب این راه پیمایی بیست ودوم بهمن هم همین جور خواهد بود. حالا من درباره ی راه پیمایی دو سه نکته بعد عرض خواهم کرد؛ راه پیمایی بیست ودوم بهمن به معنای واقعی کلمه دشمن شکن است، مظهر حرکت ملی است. چهل سال است هر بیست و دوم بهمنی [که می آید]، این ملت می آیند در خیابان؛ نه فقط در تهران، در همه ی شهر های کشور؛ نه ده هزار نفر، بیست هزار نفر، [بلکه]جمعیت های انبوه و عظیم؛ در یک مواردی جمعیت های میلیونی! بنده معتقدم امسال این حرکت، پرشکوه تر هم خواهد شد از سال های قبل.

رژیم آمریکا به معنای واقعی کلمه تجسم شرارت است، تجسم خشونت است، بحران ساز است، جنگ آفرین است؛ نه فقط امروز، [بلکه]در طول این سال هایی که حالا ما یک مقدارش را خودمان شاهد بودیم، یک مقدار هم اینجا و آنجا خوانده ایم. حیات رژیم آمریکا از اوایل -حالا نمیگویم آن اول اول؛ آن وقتی را که از انگلیس استقلال پیدا کردند نمیگویم، [بلکه]بعد از مدتی- حیاتشان به این بوده که دست اندازی کنند به اینجا و آنجای دنیا برای حفظ و ایجاد و کسب منافع خودشان؛ ملتها [هم]هیچ، زیر پا له بشوند! اصلا مظهر شرارت است؛ آن وقت این [رژیم]به جمهوری اسلامی و ملت ایران اهانت میکند. گله میکنند که چرا ملت ایران میگویند «مرگ بر آمریکا»؛ اولا بنده این را برای حضرات بزرگان آمریکایی روشن کنم؛ مرگ بر آمریکا یعنی مرگ بر ترامپ و جان بولتون و پمپئو! مرگ بر این ها یعنی مرگ بر سردمداران؛ ما به مردم آمریکا کاری نداریم؛ مرگ بر آمریکا یعنی مرگ بر شما چند نفر و آن گروهی که دارید اداره میکنید کشورتان را، مراد این است؛ حالا در این دوره این ها هستند، در دوره ی دیگر هم دیگران؛ بحث ملت آمریکا نیست. ثانیا تا وقتی که دولت آمریکا و رژیم آمریکا همین شرارت، همین دخالت، همین خباثت، همین رذالت را در اعمال خودش دارد، این مرگ بر آمریکا از دهان ملت ایران نخواهد افتاد.

خب این روز ها در کشور صحبت، صحبت اروپایی ها و پیشنهاد های اروپایی است. من توصیه ام این است که به اروپایی ها هم اعتماد نکنید. در مورد آمریکا هم من از دو، سه سال پیش که این بحث های مذاکرات مربوط به هسته ای برقرار بود دائما، هم خصوصی به مسئولین میگفتم، هم در جلسات عمومی -در سخنرانی ها- مکرر گفتم که من اعتمادی به این ها ندارم. به این ها اعتماد نکنید؛ به این ها اطمینان [نکنید]؛ به حرفشان، به قولشان، به امضایشان، به لبخندشان اعتماد نکنید، این ها مورد اعتماد نیستند. خب، حالا نتیجه این شده که خود مسئولینی که آن روز مذاکره میکردند، امروز دارند میگویند آمریکا غیر قابل اعتماد است! خب، از اول بایستی این غیر قابل اعتماد بودن را تشخیص میدادند و حرکت میکردند. امروز هم دارم راجع به اروپا میگویم «غیر قابل اعتمادند»؛ نمیگویم درباره ی مسائل مورد ابتلاء و مانند این ها ارتباط نداشته باشید با اینها؛ نه، بالاخره ما یک دولتی هستیم، یک حکومتی هستیم که الحمدلله مقتدریم، توانایی داریم؛ بحث سر این نیست، بحث سر این است که به این ها با چشم بدبینی نگاه کنید؛ این ها به هیچ چیز پابند نیستند. ببینید! در خیابان های پاریس مردمشان را دارند کور میکنند -مردم تظاهرکننده ای که در خیابان های پاریس دارند حرکت میکنند، به وسیله ی نیرو های مسلح دولت فرانسه مورد تهاجم قرار میگیرند، بسیاری کور میشوند؛ یعنی این جور با مردم خودشان رفتار میکنند- آن وقت از ما مطالبه ی حقوق بشر میکنند! خب، شما چه کاره اید؟ شما با حقوق بشر چه نسبتی دارید که از یک کشور دیگر، از یک ملت دیگر مطالبه ی حقوق بشر کنید؟ شما اصلا می شناسید حقوق بشر را؟ نه امروز می شناسند، نه در گذشته می شناختند، نه در تاریخشان می شناختند؛ این ها این جوری اند. یعنی با کمال وقاحت می ایستند یک چیزی را مطالبه میکنند، طلبکاری میکنند، با لحن خیلی خودخواهانه و تکبر آمیز هم [مطالبه]میکنند. نمیشود به این ها اعتماد کرد، نمیشود به این ها احترام گذاشت؛ این ها این جوری هستند. ما بار ها دیده ایم در این قضایای مختلف؛ فرانسه یک جور، انگلیس یک جور، آن یکی یک جور، آن یکی [دیگر]یک جور، هر کدام یک جور؛ رفتارهایشان این جوری است. البته با همه ی دنیا -بجز چند استثنا- ما ارتباط داریم و باز هم خواهیم داشت؛ لکن بایستی بدانیم که با چه کسی طرفیم، با چه کسی مذاکره میکنیم، با چه کسی قرار میبندیم، بر سر چه چیزی قرار میبندیم. این هم یک مطلب که لازم است.

اما در مورد راه پیمایی؛ راه پیمایی در بیست ودوم بهمن یکی از شگفتی سازی های انقلاب اسلامی است، واقعا شگفتی ساز است؛ مثل خود انقلاب. جشن سالانه ی انقلاب ها در دنیا را -آن هایی که حالا انقلابی کردند و سالانه جشن انقلاب میگرفتند- ما لااقل در تلویزیون دیده بودیم که چند نفر آن بالا ایستاده اند و نیرو های مسلح بیایند راه بروند و رژه بروند و فقط همین؛ جشن این بود. اینکه مردم چند ساعت بیایند در خیابانها، در هوای سرد زمستان که حالا شانس ملت ایران، انقلابشان هم در بهمن بوده که هوا سرد است و برف است، برف باشد، باران باشد، سرد باشد، این جمعیت های عظیم مردم راه بروند، سخنرانی گوش کنند، این کار چهل سال هم ادامه داشته باشد -بحث یک سال و دو سال که نیست، امسال سال چهلم است- خود این یکی از معجزات است که از شگفتی سازی های انقلاب عظیم اسلامی است. خب، این بایستی با قدرت تمام ادامه پیدا کند؛ این دشمن شکن است، خود این دشمن را مرعوب میکند. این نشان دهنده ی عزم ملی است، عزم ملت ایران را نشان میدهد؛ نشان دهنده ی حضور عمومی ملت ایران در صحنه است. حضور ملت در صحنه، برای دشمن شکننده است. این حضور بیست ودوم بهمن نشان دهنده ی حضور عمده است؛ نشان دهند ه ی وحدت ملی است، وحدت ملی. اختلاف سلیقه وجود دارد، اما وقتی که پای انقلاب است و پای بیست ودوم بهمن است و پای نظام جمهوری اسلامی است، این اختلاف سلیقه ها رنگ میبازد؛ همه می آیند در کنار هم.

من اینجا یک سفارشی هم بکنم؛ گاهی در راه پیمایی بیست ودوم بهمن دیده میشود که مثلا جنابعالی از فلان آقا خوشتان نمی آید، او هم آمده در راه پیمایی مثل شما، بنا میکنید علیه او تظاهرات کردن و شعار دادن؛ این درست نیست؛ یک اختلاف نظری است، بالاخره شما او را قبول ندارید به هر دلیلی، فلان مسئول را، فلان رئیس را، فلان آقا را شما قبول ندارید، خیلی خب، اشکال ندارد؛ اما جای تسویه حساب، راه پیمایی بیست ودوم بهمن نیست؛ این را من توصیه میکنم به همه؛ مواظب باشید، شعار های خودتان را بدهید، کار های خودتان را بکنید، مبنای خودتان را اگر مبنای منطقی است حفظ کنید، اما راه پیمایی را مظهر اختلافات قرار ندهید، مظهر درگیری و مانند این ها قرار ندهید؛ بگذارید این حرکت عظیم که نشان دهنده ی عزم ملی و حضور ملی و وحدت ملی است، همین جور با همین عظمت باقی بماند.

عزیزان من! فردای ملت ایران از امروز ملت ایران بمراتب بهتر است؛ و فردای نیرو های مسلح جمهوری اسلامی از امروزشان بمراتب بهتر است؛ و فردای شما جوان های عزیز که بنا است جای گذشتگان را شما ها پر کنید و بهتر از آن ها و یک پله بالاتر از آن ها حرکت کنید، از امروزتان بمراتب بهتر است؛ همه به خدا توکل کنید، همه تلاش کنید، همه در هر جا که هستید احساس مسئولیت و وظیفه کنید و به آن وظیفه عمل بکنید؛ خدای متعال هم با نظر لطف به شما خواهد نگریست و راه را جلوی شما ان شاءالله باز خواهد کرد.

والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته

انتهای پیام/