به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، جزء چهارم قرآن از آیه ۹۳ سوره آل عمران آغاز و تا آیه ۲۳ سوره نساء ادامه دارد. دعوت به تقوی، دعوت به سوی اتحاد، دعوت به حق و مبارزه با فساد،، عدم محرم اسرار کردن بیگانگان، تحریم رباخواری، مسابقه در مسیر سعادت ، سیمای پرهیزکاران ، گناه سرچشمه گناه دیگر، نتیجه توکل، زندگان جاوید، روشن ترین راه خداشناسی، ممنوعیت خیانت در اموال یتیمان، مهر زنان، مهریه پشتوانه اجتماعی برای زن و … از مفاهیم موجود در این جزء از قرآن است.

به عنوان نمونه در آیات ۱۳۰ و ۱۳۱ آل عمران درباره مسئله «ربا» می خوانیم: «یا أیها الذین آمنوا لا تأکلوا الربوا أضعافا مضاعفة و اتقوا الله لعلکم تفلحون؛ و اتقوا النار التی أعدت للکافرین؛ ای کسانی که ایمان آورده اید، ربا را [با سود] چندین برابر مخورید، و از خدا پروا کنید، باشد که رستگار شوید. و از آتشی که برای کافران آماده شده است بترسید.

ربا در تمام ادیان معامله ای نامشروع و یکی از مفاسد اقتصادی جامعه جاهلی قبل از اسلام شمرده می شد. انفاق یعنی دادن بلاعوض و ربا یعنی گرفتن بلاعوض. هر آثار خوبی که انفاق دارد، مقابلش آثار سوئی است که ربا در جامعه پدید می آورد. به همین جهت قرآن می فرماید: «یمحق الله الربا و یربی الصدقات» خداوند ثروت بدست آمده از ربا را نابود، ولی صدقات را افزایش می دهد. آیات مربوط به ربا، به دنبال آیات انفاق آمد، تا دو جهت خیر وشر را که توسط مال و ثروت پدید می آید مطرح کند. از این جهت برخورد خداوند در قرآن با پدیده رباخواری، بسیار تند و تهدید آمیز است.

همچنین تهدیدهایی که در قرآن برای اخذ ربا و پذیرش حاکمیت طاغوت آمده، برای قتل، ظلم، شرب خمر، قمار و زنا نیامده است. وقتی به امام صادق علیه السلام خبر دادند که فلانی رباخوار است، فرمود: اگر قدرت می داشتم گردنش را می زدم. (وسائل، ج ۱۲، ص ۴۲۹) رسول خدا صلی الله علیه و آله در روایتی دیگر در معرفی خطر ربا فرمود «هرگاه خداوند اراده ی هلاک قریه ای را داشته باشد، رباخواری در آن قریه ظاهر می شود.» ( کنز العمال، ج ۴، ص ۱۰۴)

انتهای پیام/