به گزارش مشرق، بنابر بعضی روایات، ۷ صفر روز شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام ذکر شده است. به همین مناسبت بسیاری از هیئات و تکیه های عزاداری این روز را در شهادت امام حسن علیه السلام سوگواری می کنند.

در زیر تعدادی از اشعار آیینی در سوگ کریم اهل بیت، امام حسن مجتبی علیه السلام منتشر می شود.

مصطفی محمدی

نام تو دارد حلاوت یاحسن(ع)

عشق تو اوج سعادت یاحسن(ع)

از محبان مدح تو دل می برد

دم به دم ساعت به ساعت یاحسن(ع)



ما همه ریزه خوران خوان تو

تو کریم با سخاوت یاحسن(ع)

شد ز خلقت مرد شامی را نصیب …

هم ندامت هم هدایت یاحسن(ع)

ثبت شد در دفتر جنگ جمل

مرد میدان شجاعت یاحسن(ع)

تیغ صبرت زنده کرده دین حق

صلح تو کرده قیامت یاحسن(ع)

شد ملاک دوستی با هر کسی

عشق تو قبل از رفاقت یاحسن(ع)

هر دوشنبه با سلامی بر شما

می کنم عرض ارادت یاحسن(ع)

حسرت شهر مدینه دارم و …

حاجتم را کن اجابت یاحسن(ع)

یک شب از جام تصور مست مست

آمدم صحنت زیارت یاحسن(ع)

گریه کردم پای هر ایوان طلا

بر تو و صحن و سرایت یاحسن(ع)

دشمنان زخم زبان و دوستان …

لطفشان بوده خیانت یاحسن(ع)

خورده ای از بس به کوچه خون دل

می شوی از غصه راحت یاحسن(ع)

تیرهای فتنه در تشییع تو

پیکرت را کرده غارت یاحسن(ع)



گریه کن های تو خندان می شوند

روز محشر با شفاعت یاحسن(ع)

در قیامت دست هایم را بگیر

ای سر من خاک پایت یاحسن(ع)

سیدپوریا هاشمی

خون جگر داد زد غریبی من را

زهر بهانه ست کوچه کشت حسن را

وای از آن مسجد و مرور بلایا

بر سر منبر مغیره بود خدایا

سب علی می کنند و فکر بهشتند

نامه بیعت به عمرو عاص نوشتند



کشت مرا داغ کوثری که شکسته

خاطره ی بغض مادری که شکسته

حق بده هرروز زارزار کنم من

خاطره ی کوچه را چکار کنم من؟

آی کسی که سوال می کنی از من

تا به کنون دیده ای کتک بخورد زن؟!

پیش روی مادری که نور کهن داشت

یک نفر آمد جلو که دست بزن داشت

غصه همین بس بود که شانه به شانه

دست به دیوار آمدیم به خانه

دست پلیدی به ظرف کوثر من خورد

بشکند آن دست که به مادر من خورد

داغ زدند عاقبت دل پر او را

با لگد انداختند چادر او را

آنکه به کوچه شکست شیشه و بارش

یک پسر هفت ساله بود کنارش

کشت مرا آه سینه سوز حسینم

روز کسی نیست مثل روز حسینم

گرچه جگر بین طشت و حال خراب است

کی سر من درمیان بزم شراب است



گرچه به تابوت تیر اینهمه خورده

پیرهنم را کسی بزور نبرده

آی ابالفضل پیش زینبمان باش

دختر حیدر کجا اراذل و اوباش؟!

کاش که شمشیر بر تنم بنشیند

خواهر من را کسی اسیر نبیند

سیده تکتم حسینی

روی تو از نسیم سحر دلنوازتر

گیسوی توست از شب یلدا درازتر

روی تو باز بود و در خانه تو باز

ای چشم هایت از همه مهمان نوازتر

هرگز یتیم های مدینه ندیده اند

از ذکر مهربان حسن چاره سازتر

صلح تو شد دلیل سرافرازی حسین

ای از تمام اهل جهان سرفرازتر

اما شریک زندگی ات دشمن تو بود

مولا کدام داغ از این جانگدازتر؟

از تیرها نگفتم و تابوت زخمی ات

طاقت نداشتم بشود روضه باز تر …

محمود یوسفی

تویی همان که فاطمه به نامت افتخار کرد

همان که لطف و جود را صاحب اعتبار کرد

تو از تبار مرتضی تو از شکوه حیدری

نه از تبار بزدلی که از جمل فرار کرد



هدف یکی ست پس برای حفظ دین مصطفی

همان نمود صلح تو که تیغ ذوالفقار کرد

نه مومنین نه مسلمین تویی معزالانبیاء

به کوری کسیکه فتنه بر شتر سوار کرد

خدا تورا سر مسیر ما یتیم ها گذاشت

خدا به ما چقدر لطف و مهر بیشمار کرد

تو در جواب فتنه ها سکوت کردی و سکوت

ولی غریبی تو را زمانه آشکار کرد

کسی شبیه تو چنین به صبر امتحان نشد

چه ها میان کوچه با تو چرخ روزگار کرد

چه شد که راه خانه را گل رسول گم نمود

چه شد که کار خانه را به فضه واگذار کرد

نوشته اند بعد از آن حسن دگر حسن نشد

که هرچه کرد با تو میخ درب نابکار کرد

برای دفن پیکرت دو تکه تخته جور شد

همان دو تکه تخته را مدینه تیربار کرد

ارث غریبی تو را حسین روی دوش برد

و چرخ روزگار را دوباره داغدار کرد



بمیرم آن دمی که ناگریز رفت و گوشه ای

نشست و بوسه بر گلوی طفل شیرخوار کرد

ادب رضا نمی دهد که شرح روضه وا کنم

که پیش خواهرش چه ها شمر حیا ندار کرد

اعظم سعادتمند

از شهر من تا شهر تو راهی دراز است

اما تو را می بیند آن چشمی که باز است

در عکس ها دیدم مزارت را و عمری ست

شمعی به یادت در دلم در سوز و ساز است

از هر غریب و آشنا پرسیدم از تو

گفتند بیش از هر کسی مهمان نواز است

مردی که زانو زد جمل با ضرب تیغش

می لرزد آن وقتی که هنگام نماز است

در باد، بیرق های خونین محرم

در امتداد پرچمت در اهتزاز است

تنهایی ات، تنهایی ات، تنهایی ات، مرد!

بیش از تمام دردهایت جانگداز است …