به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، روز ۱۸ ذی الحجه، روز اعلان رسمی امامت و خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام از سوی حضرت پیامبر گرامی اسلامی صلی الله علیه و آله و به امر خداوند است. وقتی درباره غدیر در جامعه سخن گفته می شود، معمولا به پیشینه آن نمی پردازند و صرفا به بیان خطبه پیامبر در غدیر اکتفا می کنند. جالب است که بر اساس احادیث معصومین علیهم السلام و حتی برگه های تاریخ مربوط به صدر اسلام، غدیر پیشینه ای وسیع به گستره رسالت نبوی دارد، اما طی مراسم حجةالوداع، تذکرات خداوند نسبت به ابلاغ پیام غدیر جدی تر شد. حضرت امام محمد باقر علیه السلام طی روایتی به ماجراهای پیش از غدیر اشاره می کنند که در شماره های قبل به بخش هایی از آن پرداخته شد.

در ادامۀ پیشینه غدیر می خوانیم: «(خداوند خطاب به پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود) علی، بنده ام و وصی نبی ام و خلیفۀ پس از او و حجت بالغه من بر خلق من است. طاعت او مقرون به طاعت محمد پیامبرم است. طاعت او همراه طاعت محمد مقرون به طاعت من است. مقرون طاعته بطاعة محمد نبیی و مقرون طاعته مع طاعة محمد بطاعتی

هرکه او را اطاعت کند، مرا اطاعت کرده، هرکه او را عصیان کند، مرا عصیان کرده است. من أطاعه فقد أطاعنی، و من عصاه فقد عصانی

او را نشانۀ میان خود و خلقم قرار دادم. هر که او را بشناسد، مؤمن است و هر که او را انکار کند، کافر است و هر که در بیعت او دیگری را شریک کند، مشرک است و هر که با ولایت او مرا ملاقات کند، وارد بهشت می شود و هر که با دشمنی او مرا ملاقات کند، وارد آتش می شود؛ جعلته علما بینی و بین خلقی من عرفه کان مؤمنا و من أنکره کان کافرا و من أشرک بیعته کان مشرکا و من لقینی بولایته دخل الجنة و من لقینی بعداوته دخل النار.

ای محمد، علی را نشانه منصوب کن و از آنان برایش بیعت بگیر و عهد و میثاق مرا که از ایشان گرفته ام، تجدید کن که من جانت را ستانده و نزد خود فرا می خوانم.

پس رسول الله صلی الله علیه و آله نسبت به قوم خود و اهل نفاق و جدایی نگران شد که مبادا از اسلام جدا شوند و به جاهلیت بازگردند؛ زیرا به دشمنی آنها آگاه بود و از دشمنی و کینه درونی آنان نسبت به علی خبر داشت. فأقم یا محمد علیا علما و خذ علیهم البیعة و جدد عهدی و میثاقی لهم الذی واثقتهم علیه فإنی قابضک إلی و مستقدمک علی فخشی رسول الله ص من قومه و أهل النفاق و الشقاق أن یتفرقوا و یرجعوا إلی الجاهلیة لما عرف من عداوتهم و لما ینطوی علیه أنفسهم لعلی من العداوة و البغضاء.»

در این فراز از حدیث، معیار کفر و شرک و معیار بهشتی شدن یا جهنمی شدن، نحوه رفتار در قبال امیرالمؤمنین علیه السلام معرفی شده است؛ از آن رو که خداوند مشیت کرد امام خلیفۀ او در عالم باشد تا توسط او و از مجرای او عوالم را اداره کند. این نوع برخورد خداوند را در ماجرای آدم علیه السلام و ابلیس مشاهده می کنیم، ابلیسی که هزاران سال خداوند را عبادت می کرد، در ماجرای امر به سجده بر آدم علیه السلام به عنوان خلیفۀ پروردگار تخلف و تکبر کرد و از درگاه او اخراج شد. جالب است که حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه السلام درباره ارتباط واقعه غدیر با ماجرای آدم علیه السلام فرمود: «مثال مؤمنانی که ولایت امیر مؤمنان علیه السلام را در روز غدیر قبول کردند، مانند ملائکه ای است که بر آدم سجده کردند و مثل کسانی که ولایت ایشان را در روز غدیر نپذیرفتند، همانند ابلیس است و در این روز، آیه اکمال نازل شد؛ مثل المؤمنین فی قبولهم ولاء امیرالمؤمنین فی یوم غدیر خم کمثل الملائکۀ فی سجودهم لآدم و مثل من ابی ولایۀ امیرالمؤمنین فی یوم الغدیر، مثل ابلیس و فی هذا الیوم انزلت هذه الآیۀ: «الیوم اکملت لکم دینکم» (إقبال الأعمال (ط القدیمة)، ج۱، ص۴۶۵) فراز دیگری که در حدیث جلب توجه می کند، امر خداوند نسبت به تجدید عهد و میثاق نسبت به ولایت امیرالمؤمنین علیه السلام است. خداوند فرمود«و جدد عهدی و میثاقی». این مسئله نشان می دهد غدیر پیشینه ای داشت و رسول خدا صلی الله علیه و آله امر به تجدید این عهد و میثاق شدند.

انتهای پیام/