آهنگری و حلبی سازی دو صنعتی که در کوره فراموشی ذوب شده اند

به گزارش خبرگزاری تسنیم از ارومیه٬ در شاهنامه فردوسی از آهنگری به نام کاوه که بر علیه ضحاک ستمکار قیام می کند و با کشتن او ایران و ایرانی را از ستم او رهایی می بخشد یاد شده که این نشان می دهد به طور مشخص تاریخ استفاده از آهن بسیار قدیمی بوده و آهنگری در این سرزمین دارای شجره نامه ای طولانی و در درون خویش بخشی از فرهنگ و دانش مردم را نگه داشته است.
روزگاری آهنگران و حلبی سازان ارومیه که این هنر و صنعت را از پدر و پدربزرگ به ارث برده بودند و بیش از دو دهه سابقه کار داشتند بخش قابل توجهی از ابزار کشاورزان و روستائیان این استان را با آهن گداخته ای که از کوره های آتش بیرون می آوردند و ضربه های پتکی که به زور بازوان آنان پیونده خورده بود، شکل می دادند.
سالها است که چوب مدرنیته لای چرخ های صنعت ۲۰۰ ساله چلنگری در آذربایجان غربی جا خوش کرده و با عرضه ابزارهای صنعتی مدرن به بازار مصرف، کوره های این آهنگران سنتی رو به خاموشی گذاشته است.
با این حال هنوز در گوشه و کنار محله های قدیمی تر، کسانی هستند که به همان شیوه های سنتی فعالیت و خدماتی به مردم ارائه می دهند که دیگر کمتر می توان نشانه ای از آن در شهرها پیدا کرد.
یکی از پیشه وران کهن و باتجربه ارومیه که خبرنگار تسنیم به سراغش رفته تا از نزدیک با او گفت وگویی داشته باشد و کارگاهش را ببیند حاج رحمان صادق پور است.
کارگاه استاد رحمان صادق پور در راسته چلنگران یا به زبان ترکی«دمیرچی لر» و به زبان کردی« آسن کت ها» در بازار تاریخی ارومیه قرار دارد، مکانی که اکثر شغل های کم رونق قدیمی را می توان در آن یافت و همچنین مردانی کهن با کوله باری از تجربه های تلخ و شیرین که مانند گذشته مشغول به کار و فعالیت هستند.
این پیشکسوت با بیش از نیم قرن تجربه در این زمینه می گوید: چلنگری جزء معدود مشاغل قدیمی که رمز و راز آن نسل به نسل و از گذشته تاکنون منتقل شده اما افسوس در ارومیه تنها چند استاد انگشت شمار هنوز با عشق و علاقه چراغ آن را روشن نگه داشته اند و دیگر استادان این حرفه یا در قید حیات نیستند و یا خود را بازنشسته کرده اند.
وی می افزاید: زمانی آهنگری در این شهر مورد حمایت و توجه مردم بود و آهنگران مایحتاج زندگی افراد و وسایل کشاورزی همچون «گاو آهن، شن کش گندم، خرمن کوب، بیل، خاک انداز، تبر و داس و تیشه» را برای کشاورزان تهیه می کردند اما با گذشت زمان کوره ها یک به یک خاموش شده و سرمای عجیبی بازار آهنگران را فراگرفته است.
این استادکار قدیمی که انواع سماور زغالی، آبپاش، چراغ نفتی، بخاری هیزمی، آفتابه لگن و چراغ دیوار کوب را در کارگاه خود دارد در خصوص تنکه بری بیان می کند: در گذشته حلبی سازی طرفداران زیادی داشت و چندین وسیله مهم از آن ساخته می شد که با گذشت زمان استقبال از این هنر هم در ارومیه کمرنگ شد و این راسته بازار جای خود را به لوله بخاری و دودکش داد.
وی آهنگری و حلب سازی را دو حرفه کاملا جدا از هم می داند و تصریح می کند: آهنگری حرفه ای کاملا جدا است که با کوره آتش و چکش سروکار دارد و آهنگر با ضربات پیاپی به آهن مذاب شکل می بخشد در صورتی که حلبی سازی ابزار دیگری همانند قیچی یا همان تنکه بر را دارد که امروزه یوتین جایگزین آن شده است.
گزارش از راضیه محمودپور
انتهای پیام/۴۵۷۸/ ت
روزگاری آهنگران و حلبی سازان ارومیه که این هنر و صنعت را از پدر و پدربزرگ به ارث برده بودند و بیش از دو دهه سابقه کار داشتند بخش قابل توجهی از ابزار کشاورزان و روستائیان این استان را با آهن گداخته ای که از کوره های آتش بیرون می آوردند و ضربه های پتکی که به زور بازوان آنان پیونده خورده بود، شکل می دادند.
سالها است که چوب مدرنیته لای چرخ های صنعت ۲۰۰ ساله چلنگری در آذربایجان غربی جا خوش کرده و با عرضه ابزارهای صنعتی مدرن به بازار مصرف، کوره های این آهنگران سنتی رو به خاموشی گذاشته است.
با این حال هنوز در گوشه و کنار محله های قدیمی تر، کسانی هستند که به همان شیوه های سنتی فعالیت و خدماتی به مردم ارائه می دهند که دیگر کمتر می توان نشانه ای از آن در شهرها پیدا کرد.
یکی از پیشه وران کهن و باتجربه ارومیه که خبرنگار تسنیم به سراغش رفته تا از نزدیک با او گفت وگویی داشته باشد و کارگاهش را ببیند حاج رحمان صادق پور است.
کارگاه استاد رحمان صادق پور در راسته چلنگران یا به زبان ترکی«دمیرچی لر» و به زبان کردی« آسن کت ها» در بازار تاریخی ارومیه قرار دارد، مکانی که اکثر شغل های کم رونق قدیمی را می توان در آن یافت و همچنین مردانی کهن با کوله باری از تجربه های تلخ و شیرین که مانند گذشته مشغول به کار و فعالیت هستند.
این پیشکسوت با بیش از نیم قرن تجربه در این زمینه می گوید: چلنگری جزء معدود مشاغل قدیمی که رمز و راز آن نسل به نسل و از گذشته تاکنون منتقل شده اما افسوس در ارومیه تنها چند استاد انگشت شمار هنوز با عشق و علاقه چراغ آن را روشن نگه داشته اند و دیگر استادان این حرفه یا در قید حیات نیستند و یا خود را بازنشسته کرده اند.
وی می افزاید: زمانی آهنگری در این شهر مورد حمایت و توجه مردم بود و آهنگران مایحتاج زندگی افراد و وسایل کشاورزی همچون «گاو آهن، شن کش گندم، خرمن کوب، بیل، خاک انداز، تبر و داس و تیشه» را برای کشاورزان تهیه می کردند اما با گذشت زمان کوره ها یک به یک خاموش شده و سرمای عجیبی بازار آهنگران را فراگرفته است.
این استادکار قدیمی که انواع سماور زغالی، آبپاش، چراغ نفتی، بخاری هیزمی، آفتابه لگن و چراغ دیوار کوب را در کارگاه خود دارد در خصوص تنکه بری بیان می کند: در گذشته حلبی سازی طرفداران زیادی داشت و چندین وسیله مهم از آن ساخته می شد که با گذشت زمان استقبال از این هنر هم در ارومیه کمرنگ شد و این راسته بازار جای خود را به لوله بخاری و دودکش داد.
وی آهنگری و حلب سازی را دو حرفه کاملا جدا از هم می داند و تصریح می کند: آهنگری حرفه ای کاملا جدا است که با کوره آتش و چکش سروکار دارد و آهنگر با ضربات پیاپی به آهن مذاب شکل می بخشد در صورتی که حلبی سازی ابزار دیگری همانند قیچی یا همان تنکه بر را دارد که امروزه یوتین جایگزین آن شده است.
گزارش از راضیه محمودپور
انتهای پیام/۴۵۷۸/ ت
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! میخوای دربارهی «آهنگری و حلبی سازی دو صنعتی که در کوره فراموشی ذوب شده اند» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.