به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، روز مبعث روزی است که حضرت محمد (صل الله علی وآله وسلم) به پیامبری مبعوث شدند.

اعمال شب مبعث

زیارت حضرت امیر المؤمنین علیه السلام است که برترین اعمال این شب می باشد؛ و بدان که ابو عبد الله محمد بن بطوطه که یکی از دانشمندان اهل سنت است در ششصد سال پیش از این زمان (زمان تألیف مفاتیح الجنان) می زیسته، در سفرنامه خود معروف به «رحله ابن بطوطه» در بیان ورودش از مکه معظمه به نجف اشرف، روضه و قبر مبارک مولایمان امیر المؤمنین علیه السلام را ذکر نموده، و گفته است همه اهل این شهر رافضی هستند، و برای این روضه مبارکه کراماتی ظاهر شده: از جمله در شب بیست وهفتم ماه رجب که نامش نزد اهل آنجا «لیلة المحیا» [شب بیداری یا شب زندگانی]است، از عراقین [بصره و کوفه]و خراسان و شهرهای فارس و روم، افراد شل و مفلوج و زمین گیری را که حدود سی یا چهل نفر می شوند پس از عشا نزد ضریح مقدس علی علیه السلام می آورند، آنگاه مردم اجتماع می کنند، و به انتظار شفا یافتن و برخاستن آنان می مانند.

گروهی از اجتماع کنندگان نماز می خوانند، و عده ای ذکر می گویند، و گروهی قرآن تلاوت می کنند، و بعضی هم به تماشای روضه مبارکه مشغول می شوند، تا آنکه نصف یا دوسوم از شب بگذرد، در این هنگام تمام مبتلایان و زمین گیران که محروم از حرکت بودند، از جای برمی خیزند درحالی که صحیح و تندرستند و نقصی در آنان نیست و می گویند: «لا اله الا الله» (معبودی جز خدا نیست)، «محمد رسول الله» (محمد فرستاده خدا است)، «علی ولی الله» (علی ولی خدا است)، و این امری است مشهور و معروف.

من گرچه آن شب را در آن روضه درنیافتم، ولی از مردمان مورد اطمینان که بر گفتارشان اعتماد داشتم شنیدم؛ و همچنین در مدرسه ای که مهمانخانه آن حضرت است، سه نفر زمین گیر را که قدرت بر حرکت نداشتند مشاهده کردم، یکی از مردمان روم، و دیگری از اهالی اصفهان، و سومی از مردم خراسان بود، از هر سه پرسیدم، چگونه شما درمان نیافته و در اینجا مانده اید؟ گفتند: ما شب بیست و هفتم رجب را درک نکردیم، اینجا مانده ایم تا شب بیست و هفتم آینده برسد، و شفای خود را بگیریم، و به خاطر این شب، مردم زیادی از شهر ها جمع می شوند، و بازار بزرگی به مدت ده روز برپا می گردد.

مؤلف گوید: مبادا این حکایت را دور از واقع بدانی، چه همانا معجزات و کراماتی که از این مشاهد مشرفه به ظهور رسیده، و به حد تواتر نقل شده بسیار زیادتر از آن است که در شمار آید؛ و در ماه شوال گذشته [نسبت به زمان نوشتن این قسمت از مفاتیح الجنان به وسلیه مؤلف بزرگوارش مرحوم محدث قمی رحمه الله]سال هزار و سیصد و چ. هل و سه هجری قمری در حرم مطهر حضرت ثامن الائمة الهداة، و ضامن الامة العصاة مولانا ابو الحسن علی بن موسی الرضا (صلوات الله علیه)، سه زن که هر سه به علت بیماری فلج و مانند آن زمین گیر بودند، و علاجشان از توان پزشکان بیرون بود شفا یافتند، و این معجزه از آن قبر مطهر بر همه واضح و آشکار شد همچون پدیدار شدن خورشید در آسمان صاف و بی ابر، و باز شدن دروازه نجف به روی عرب های بادیه نشین، و شفا یافتن این سه زن به اندازه ای روشن بود، که برای مردم بیان شد، و دکترهایی که از بیماری آنان مطلع بودند، با اینکه در امر مداوای آنان دقت بسیار داشتند، شفا یافتن معجزه گونه آنان را تصدیق کردند، و بعضی از آن ها تصدیق خود را بر شفای آنان به صورت نوشته اعلام داشتند، و اگر ملاحظه اختصار، و عدم مناسبت محل نبود، داستان آن ها را به تفصیل نقل می کردم.

و لقد أجاد شیخنا الحر العاملی فی أرجوزته:چه زیبا سروده شیخ ما شیخ حر عاملی در قصیده اش:

و ما بدا من برکات مشهده فی کل یوم أمسه مثل غده

و آنچه از برکات بارگاهش در همه روز نمایان شده، دیروزش مانند فردایش می باشد

و کشفا العمی و المرضی به إجابة الدعاء فی أعتابه

و مانند شفای کور و بیماران به سبب عنایتش اجابت دعا در آستانش می باشد

انتهای پیام/