شریف | یه جستجوی عمیق

داشتن هر نوع پیش فرض در برداشت از قرآن، تفسیر به رأی نیست

مهر | دین و اندیشه | دوشنبه، ۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۰ - ۰۹:۵۶

آیت الله رجبی گفت: در هر کار علمی، قطعا دارای پیش فرض ها و مبانی است، مگر در بدیهیات؛ تفسیر به رأی جایی است که انسان بدون پشتوانه عقلانی و وحیانی و نقلی بخواهد برداشتی از قرآن داشته باشد.

تفسير،اجتماعي،آيه،خدا،قرآن،مراد،وَ،كشف،رفتار،آيات،برداشت،معنا ...

به گزارش خبرگزاری مهر، آیت الله محمود رجبی در ادامه مباحث تفسیر اجتماعی قرآن، گفت: تفسیر یک معنای لغوی به مفهوم کشف کردن و آشکار ساختن دارد، اما در معنای اصطلاحی، سه کاربرد دارد؛ گاهی به معنای روش و به تعبیر قواعد و فرایند تفسیر است؛ گاهی به معنای منابع و کتب تفسیری و گاهی هم به کشف مراد خدا و کاری است که مفسر قرآن را انجام می دهد و ما هم در تفسیر اجتماعی به دنبال چنین چیزی هستیم.
وی اضافه کرد: اگر کسی به آیات بپردازد و توضیحاتی هم ارائه دهد، ولی هدفش کشف مراد خداوند نباشد؛ یعنی بحث توضیح آیات هست، ولی نقشی در کشف مراد ندارد یا فردی از منظر ادبی به قرآن پرداخته و در کتاب ادبیاتش از آیات استفاده می کند، ولی به دنبال کشف مقصد خدا از آیه نیست؛ فخر رازی در ذیل آیه هفتم آل عمران وقتی به واژه تورات رسیده، در مورد این واژه و ریشه آن بحث کرده و در نهایت می گوید هر معنایی که داشته باشد، مراد از تورات، کتاب موسی (ع) است.
رجبی اظهار کرد: تفسیر باید روشمند باشد؛ حال اگر کسی روشمند عمل نکرد، ولی معنایی از آیه را فهمید که در حد برداشت ظاهری از آیه هست، باز تفسیر حساب نمی شود، زیرا عموم مردم قرآن را که می خوانند از ترجمه آن یا ظاهر الفاظ مفهومی را برداشت می کنند یا سخن مفسر را می خواند و می فهمد، در اینجا هم مقصود وی کشف مراد نیست، لذا تفسیر محسوب نمی شود.
رئیس مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)، اظهار کرد: گاهی ممکن است فردی تلاش روشمندی هم انجام دهد، ولی هدفش کشف مراد نباشد که این نیز تفسیر نیست، بلکه فرد طبق ذوق خود مطالبی را برداشت می کند؛ البته تفسیر محی الدین عربی را برخی با اینکه ذوقیات عرفانی است، به عنوان تفسیر نام برده اند، اما در حقیقت تفسیر محسوب نمی شود.
وی با بیان اینکه این ادعا که مفسرانی جز ائمه (ع) بتوانند همه مراد خدا را بدون خطا درک کنند، نادرست است، اضافه کرد: قرآن همیشه تازه هست و هیچ کسی به آفاق آن نمی رسد و عجایب و شگفتی های آن پایان نمی پذیرد و جز اوصیاء نمی توانند به آفاق آن برسند و هر کسی چنین ادعایی داشته باشد، خطاست.
رجبی با بیان اینکه دو مفسر به دلیل نوع نگرش و محیطی که در آن زیست کرده اند، ممکن است برداشت های مختلفی از قرآن داشته باشند، تصریح کرد: تفاسیر مختلفی که تقریبا به تعداد رشته ها مانند تفسیر کلامی، تفسیر عرفانی، تفسیر حقوقی و اجتماعی تولید شده اند، به همین دلیل است.
تفسیر باید روشمند باشد؛ حال اگر کسی روشمند عمل نکرد، ولی معنایی از آیه را فهمید که در حد برداشت ظاهری از آیه هست، باز تفسیر حساب نمی شود
وی با اشاره به تعریف تفسیر اجتماعی، اضافه کرد: این تعبیر چند معنا دارد؛ گاهی به معنای آن است که ما آیاتی را تفسیر می کنیم که ناظر به رفتار یک فرد در مواجهه با افراد دیگر و پیامدهای آن است؛ مثلا نظام سیاسی حاکم بر یک جامعه امر اجتماعی است که پیامد رفتارها و نه خودش رفتار باشد.
گاهی رفتاری مد نظر ما هست که در برخورد با انسان یا موجود دیگری اعمال می شود؛ اینکه موجود دیگری مانند فرشته رفتار ما را درک می کند و ما رفتارمان را مطابق با درک او تنظیم می کنیم نیز ناظر به تفسیر اجتماعی است.
سیدبن طاووس وقتی به بلوغ رسید، آن روز را جشن گرفت، زیرا می گفت امروز اجازه گفت وگو با خدا را یافتم و مکلف به تکالیف الهی هستم؛ از امروز خداوند اعمال خوب و بد مرا ثبت می کند و در برابر آن عقاب و پاداش خواهد داد؛ اینکه مثلا اگر ما درک کنیم که امام معصوم ناظر بر اعمال و رفتار ما هست در این صورت اعمال ما هم شکل خالص ترانه به خود خواهد گرفت.
پیامبر و ائمه (ع) شاهد اعمال انسان هستند
وی افزود: در آیه ۱۰۵ توبه فرمود «وقل اعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون و ستردون إلی عالم الغیب و الشهادة فینبئکم بما کنتم تعملون»؛ بدانید خدا عمل شما را می بیند؛ این فرموده این فایده را دارد که دیدن خدا باید تأثیری در رفتار ما داشته باشد؛ یا ذکر این مطلب که رسول الله و مؤمنین یعنی ائمه هم اعمال ما را می بینند، این رؤیت باید خاصیت تأثیرگذاری در عمل را داشته باشد.
وی اضافه کرد: معنای دیگر اجتماعی بودن این است که آیات را از منظر و با نگرش اجتماعی بنگریم؛ مثلا فرموده «لقد أرسلنا رسلنا بالبینات وأنزلنا معهم الکتاب و المیزان لیقوم الناس بالقسط و أنزلنا الحدید فیه بأس شدید و منافع للناس و لیعلم الله من ینصره و رسله بالغیب إن الله قوی عزیز؛ یعنی برپایی قسط منوط به تلاش جمعی مردم است؛ در جایی مانند آیه بسمله در نگاه ابتدایی اجتماعی نیست، اما اگر با نگرش اجتماعی به آن توجه کنیم، خواهیم دید، خداوند فرموده است که خدا رحمت رحمانی و رحیمی دارد که اولی برای همه انسان هاست، مانند اینکه خورشید بر همه عالم می تابد و در نوع دوم مخصوص برخی افراد.
وی افزود: اگر از این آیه برداشت کردیم که مدیر یک مجموعه باید دو نوع رحمت و مهربانی نسبت به زیردستان داشته باشد، تفسیر اجتماعی کرده ایم؛ یعنی مدیر باید هم را به یک چشم نگاه کند، در عین اینکه میان افراد خلاق و پرتوان و پرتلاش تفکیک می کند.
آیه امر اجتماعی را بیان نکرده و رفتار انسان با خدا را نمی گوید، ولی مطلبی که استفاده می شود، از منظر اجتماعی است.
عضو شورای عالی حوزه علمیه تصریح کرد: پس سه معنا از اجتماعی مراد است؛ اول آیات اجتماعی با مفهومی که در جامعه شناسی هست؛ دیگری فراتر از این و آن اینکه خدا و ائمه و پیامبر که رفتار ما را می فهمند هم وارد تفسیر کنیم و نوع دیگر اینکه نگاه اجتماعی به تفسیر داشته باشیم که به آن نگرش و بینش اجتماعی گفته می شود.
وی تأکید کرد: ارائه تحلیل صوری از جامعه در مقام عمل نتیجه بخش نیست و فرد در مواجهه با قرآن باید بینش اجتماعی داشته باشد و به صورت روشمند عمل کند تا مراد حقیقی خدا را به دست بیاورد.
اگر مفسر بتواند امری اجتماعی را از آیه برداشت کند، تفسیر اجتماعی است، ولی اگر بگوید من چنین برداشتی دارم، ولی نمی دانم خدا قصد چنین برداشتی از آیه داشته است یا خیر چون توان اثبات را ندارد و مستند به قرآن نیست، تفسیر نخواهد بود.
رجبی با بیان اینکه بسیاری از برداشت ها از آیات ذوقی است، اظهار کرد: آیاتی که نعمات خدا را بیان فرموده است، مانند اینکه به انسان عقل داده و میوه های رنگارنگ و گوناگون با چه هدفی در قرآن ذکر شده است؛ یا عذاب های جهنم، مفاد آیه است، ولی گاهی سوال می کنیم هدف خدا از بیان این مسائل چیست؟
این هم مراد خدا می تواند باشد، مثلا با اینکه هدف از بیان نعمات جلب انسان به محبت خداوند است، ولی در آیه ذکر نشده، لذا باید با تفسیر قرآن به قرآن و آوردن مستند روایی و … آن را ثابت کنیم.
وی تصریح کرد: در هر کار علمی، قطعا یک پیش فرض ها و مبانی وجود دارد، مگر در بدیهیات؛ یکی از این پیش فرض ها در اینجا نوع تعریف ما از تفسیر اجتماعی است؛ اینکه بگوییم قرآن اجتماعی است یا خیر خودش در نوع تفسیر ما تأثیر می گذارد، ولی تفسیر به رأی جایی است که انسان بدون پشتوانه عقلانی و وحیانی و نقلی بخواهد برداشتی از قرآن داشته باشد.