به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در اوایل سال ۱۳۴۳ در حالی که سید علی اندرزگو ۲۷ سال سن داشت با معرفی شهید مهدی عراقی برای خواستگاری به منزل حاج رضا رفت و دختر او را خواستگاری کرد. اما این وصلت چند ماه بیشتر طول نکشید و بعد از قتل حسنعلی منصور فشار روی وی و همسر و خانواده همسرش زیاد شد و بارها آن ها را به بازجویی کشاندند. از این رو با فراری شدن سید این زندگی نوپا به پایان رسید. شهید اندرزگو چندسال سرگردان و بدون خانواده مشغول فعالیت بود تا سرانجام با وساطت حجت الاسلام موسوی، امام جماعت مسجد چیذر و حجت الاسلام هاشمی علیا، سرپرست حوزه علمیه چیذر و با نام مستعار شیخ عباس تهرانی به خواستگاری دختر آقای عزت الله سیل سپور رفت.

کبری سیل سپور همسر شهید می گوید: حدود سال ۱۳۴۹ بود که با آقای اندرزگو آشنا شدم و ازدواج کردم. آن زمان من ۱۶ سالم بود و ایشان حدود ۲۹ سال داشت. من دختری بودم که به لحاظ تربیت و جو مذهبی خانواده زیاد به مسجد می رفتم. پیش نماز مسجدمان در چیذر حاج آقا موسوی او را به خانواده ما معرفی کرد. حاج آقا گفت: «این جوان که طلبه حوزه چیذر است گفته که می خواهد ازدواج کند و دختر مورد نظر باید این شرایط را داشته باشد: اول اینکه برادر نداشته باشد، دوم پدرش آدم ساده ای باشد و سوم اینکه خانواده شان شلوغ نباشد. قرار شد برای دیدن همدیگر به اتفاق خانواده به منزل آقای موسوی در منطقه اختیاریه در شمال تهران برویم.

آن ایام دختر پرتحرک و شلوغی بودم. دفعه اول آنجا بود که ایشان را دیدم. قبل از آن خواستگارهایی برایم آمده بودند ولی نپذیرفتم و علل خاصی هم داشتم. یکی از علل مهم این بود که آن ها کارمند و به خصوص کارمند صنایع دفاع بودند. اعتقاد من این بود که پول اینها در زمان شاه حلال نیست. من گفته بودم که می خواهم زن یک طلبه روحانی بشوم تا هر زمان که در زندگی به مشکل و مسائل شرعی برخوردم، آن ها را از شوهر خود بپرسم. البته بعدها فهمیدم که یکی از خواستگارانم ساواکی بوده است.

فرزندان شهید اندرزگو

موقعی که به منزل آقای موسوی رفتیم، ایشان که آن زمان برای ما به نام شیخ عباس تهرانی معروف شده بود گوشه ای نشست. طبق رسم و رسوم چایی بردم. به خاطر خجالت و حجب و حیا نه من می توانستم ایشان را ببینم و نه ایشان من را. رویم نشد نگاهش کنم. موقعی که خواست از خانه خارج شود از پنجره نگاهش کردم؛ البته طوری که متوجه نشود. لباس قبای نیمچه ای تنش بود و کلاه عرقچین مشکی بر سر گذاشته بود. آن طور که می گفتند تازه طلبه مدرسه چیذر شده بود. بعدها خودش می گفت طالب زیاد داشته ولی قبول نکرده بود که ازدواج کند چون جوانی بود خوش سیما که برای کسب دروس حوزوی در مدرسه چیذر درس می خواند و مردم هم به طلبه ها و اهل دین علاقه زیادی داشتند. خانواده هایی بودند که برای آنها به خصوص برای او غذا می بردند و یا لباس هایشان را می شستند و بعضی هم درخواست می کردند که دامادشان شود.

هنگامی که در خانه حاج آقا موسوی برای خواستگاری صحبت کردیم، بدون پدر و مادرش آمده بود. وقتی سؤال کردیم آن ها کجا هستند؟ بنای شوخی گذاشت. برای جلسه دوم که آمد صحبت کند (چون درست همدیگر را ندیده بودیم و حرف نزده بودیم) به من گفت: «من کسی را ندارم و یک طلبه هستم که چیزی از مال دنیا ندارد. اگر می توانی نان طلبگی بخوری بسم الله» من هم در جواب گفتم: «می خواهم با کسی ازدواج کنم که اگر مسئله پیش آمد لازم نباشد از دیگران بپرسم. آن مسئله را از شوهر خودم بپرسم.» در میان صحبت هایش به هیچ وجه درباره سابقه مبارزاتی و و این که دنبالش هستند، صحبت نکرد و ما همه فکر می کردیم یک طلبه ساده و معمولی است.

فهمیدم که آقای اندرزگو مادرشان اصفهانی و پدرشان تهران است. خود ایشان در جنوب تهران در دروازه غار متولد شده بود. اهل چیذر نبود. ۶ سال بود که تحت تعقیب بود. اینها را بعدا فهمیدم. به مادرم گفت: «من کسی را ندارم. شما که دخترتان را به من بدهید، باید برای من هم مادری کنید.» مهریه من در سال ۱۳۴۹ حدود ۷ هزار تومان بود. مدتی مانده بود به تولد حضرت زهرا(س) که عقد کردیم. یک ماه عقد کرده ماندم و روز تولد حضرت زهرا(س) به خانه بخت رفتم. ایشان خانه ای در چیذر رهن کرد. مستأجر بودیم با دو اتاق. ایشان ابتدای آشنایی ما لباسش از آن کت های بلند بود که طلبه ها به تن می کردند اما وقتی عقد کرد، لباس روحانی پوشید. یک روز که به نظرم عید مبعث بود، آقای فلسفی برای شرکت در جشن عید به حوزه علمیه چیذر آمد و مراسم عمامه گذاری بود که چند طلبه عمامه گذاری کردند. یکی از آن ها شهید اندرزگو بود که به دست آقای فلسفی عمامه گذاشت. به نام شیخ عباس تهرانی معروف شد. آقا سید مهدی را خدا در همان خانه به ما داد. زندگی آرام و خوبی داشتیم.

انتهای پیام/