لباس قرمز وصورت سیاه حاجی فیروز نشانه ی یک رسم قدیمی است، رسمی که آمدن بهار و زنده شدن طبیعت را خبر می دهد و به قول خودش سالی یک روز این اتفاق می افتد و به کوچه ها وخیابان ها می آیند. عمو نوروز و حاجی فیروز دو شخصیت اصلی ولی متفاوت در یک داستان هستند.

شروع کارجلال الدین نصر نوبندگانی در نقش عمو نوروز و فرهاد نارنجی در نقش حاجی فیروز از سال 1386 بوده است که هر سال اوایل عید از زادگاهشان فسا به شیراز می آیند و نمایش خیابانی و نوروز خوانی را با هدف زنده نگه داشتن این سنت زیبا و آیین کهن در میان مردم اجرا می کنند. حاجی فیروز همان نماد دوموزی است، برخاسته از زمین، برای باروری دوباره زمین، نمادی است از سنت های نیک ایرانیان، سنت هایی که در صلح و دوستی و طبیعت دوستی ایرانیان نهفته است. حاجی فیروز نماد شادی و شادمانی است که مژده آمدن بهار را می دهد و برای شاد کردن دل مردم این کار را می کند. شعری که در ادامه می آید سروده این هنرمندان است که با آهنگ و تنظیم خودشان در اجرای ایین نوروز خوانی در کوچه و محله های شیراز اجرا می کنند.

عید نوروز که اومد/ به سرم باز هوای سفر اومد/ به سر سفره هفت سین/ بازم سبزه و سنبل به در اومد/ همه جا بانگ بر آیید و خبر دار کنید/ مردم این شهر شب تاریک از خونه برفت و سحر اومد/ ز این بلبل خبر اومد /که یارم ز در اومد .