به گزارش خبرنگار مهر، مهدی محمودی رئیس انجمن موسسات مد و لباس کشور است و در توسعه کسب وکار پوشاک فعالیت دارد. او درباره جریان مدسازی در جامعه معتقد است، اگر ما بتوانیم جریان برگزاری رویدادها را تبدیل به جریان دیده شدن کنیم، مدسازی اتفاق می افتد و بعد می توانیم تاثیر آن را در سطح جامعه و نوع پوشش مردم ببینیم. تا وقتی که نگرش در حوزه مد و لباس تنها بنگاه اقتصادی باشد که فقط برای مجری یا شرکت کنندگان در آن رویداد الزاما تولید ثروت می کند، نمی توانیم تاثیرش را در جامعه ببنیم. محمودی حتی ذائقه سازی را همان جریان مدسازی می داند و اعتقاد دارد مدسازی در تمام دنیا یک روش مخصوص به خودش را دارد. باید ببینیم اول چه کسی مد را می سازد! در دنیا رسانه ها مد می سازند، شبکه های مجازی، سلبریتی ها، برندها، فیمس ها مد می سازند پس در درجه اول باید در جریان مدسازی کار کنیم. یک مجموعه لباسی که خیلی خوب طراحی شده است باید میلیون ها نفر آن را ببینند تا مدسازی صورت بگیرد. مهدی محمودی با گسست میان مردم و نهادها و سازمان های دولتی در حوزه مد و لباس موافق است گفت وگوی او در همین رابطه با خبرگزاری مهر در ادامه می آید:

با توجه به این که نهادها و سازمان های متولی در امور فرهنگی در حال انجام پروژه ها، برنامه ها، کنگره ها و فرهنگسازی هستند اما دیده می شود که با دغدغه های سوژه های طبقه متوسط شهری در کشور هم خوانی ندارد و سوژه های اجتماعی به دنبال دغدغه های فرهنگی و ارزشی خاص خودشان هستند و در اینجا گسستی ایجاد شده است از همین رو می بینیم که الگوهای ارائه شده از سوی برخی نهادها و سازمان ها از سوی مردم قابل تایید و تبعیت نیست یا تاثیر عینی آن الگوها را شاهد نیستیم، دیدگاه شما درباره این پیش فرض چیست؟

در درجه اول باید به این موضوع اشاره کنم که ما نهادهای برگزارکننده رویدادهای مد و لباس کم داریم غیر از نهادهای حاکمیتی مثل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که او هم تنها یک جشنواره بین الملی مدولباس فجر برگزار می کند، البته بعضی اوقات هم آموزش و پرورش رویدادی به عنوان پوشاک مدارس دارند که باز هم می بینیم جشنواره ها در این حوزه بسیار کم هستند. اما مسئله مهم تعداد رویدادهای برگزار کننده مدولباس زیاد هستند یعنی گاهی اوقات دیده ایم در سال بیش از ۱۰۰ تا رویداد داریم که مزون های مختلف جمع شدند و آن نمایشگاه را برپا کردند ولی متاسفانه ماهیت این رویدادها از مدسازی خارج شده است و بیشتر ماهیت اقتصادی برای برگزارکننده و شرکت کنندگان دارد.

علت اینکه ما محصولات جشنواره ها و نمایشگاه های مختلف را در سطح جامعه نمی بینیم در این است که برای طراحی، تولید و … زحمت می کشیم، سمینار و کارگاه های فروش را برگزار می کنیم ولی بر روی جریان مدسازی کاری نمی کنیم.

منظور از ماهیت اقتصادی یعنی چه، پس بعد فرهنگی در اینجا مغفول مانده است؟

یعنی آن برگزارکننده رویدادی را به مرحله اجرا می رساند مهمانی یا افتتاحیه آن رویداد را در هتل لوکس و منطقه خوب می گیرد و بعد از لحاظ مالی هزینه ها را از مزون داران دریافت می کند. آن طراح یا به نوعی مزون دار زمانی که در آن رویداد شرکت می کند تمام تلاشش این است که محصولش را به فروش برساند نه اینکه به دنبال مدسازی باشد.

علت اینکه ما محصولات جشنواره ها و نمایشگاه های مختلف را در سطح جامعه نمی بینیم در این است که برای طراحی، تولید و … زحمت می کشیم، سمینار و کارگاه های فروش را برگزار می کنیم ولی بر روی جریان مدسازی کاری نمی کنیم. جریان مدسازی بسیار متفاوت است و باید با دانش و علم مناسب و خاصی پیاده شود، جریان مدسازی با برگزاری رویداد رخ نمی دهد. بله در دنیا تمام مدها از کانال رویدادها معرفی می شود مثلا یک برند کالکشن جدید عرضه می کند و این مجموعه جدید را در قالب رویداد اجتماعی فرهنگی به همه عرضه می کند قطعا این برند یا مجموعه قابلیت مدسازی را دارد زیرا در دوران برگزاری این رویداد، بیش از ۲۰ تا رسانه و شبکه های مجازی به شکل کامل آن را پوشش می دهند. پوشش دادن هم به معنی این است که همه در دنیا با آن طرح آشنا می شوند و می بینند، به این مدسازی می گویند. موفقیت آن ها در معرفی طراحی مد و لباس در کنار برنامه سازی و تبلیغات معنا می کنند. اگر ما بتوانیم جریان برگزاری رویدادها را تبدیل به جریان دیده شدن کنیم، مدسازی اتفاق می افتد و بعد می توانیم تاثیر آن را در سطح جامعه و نوع پوشش مردم ببینیم. تا وقتی که نگرش در حوزه مد و لباس تنها بنگاه اقتصادی باشد که فقط برای مجری یا شرکت کنندگان در آن رویداد الزاما تولید ثروت می کند، نمی توانیم تاثیرش را در جامعه ببنیم.

موضوع مهم دیگر این که، در حوزه مد و لباس ورود دولت، حاکمیت، سازمان ها، نهادهای عمومی و دولتی به آن ممنوع است هی به مردم بگوییم «این را بپوش» یا «آن را نپوش»! مردم آن پوشاک را انتخاب نمی کنند زیرا حوزه مد و لباس از بازار شکل می گیرد، البته درست است که در این زمینه مدسازی است ولی حاکمیت در این دنیای بزرگ در هیچ جای جهان نتوانسته مدسازی انجام دهد. در ایران هم همین گونه است.

به اعتقاد من، وظیفه حاکمیت ها نبایدها است نه بایدها! یعنی حاکمیت در بخش قانون گذاری می تواند بگوید بر فرض مثال یکسری از کارها و فعالیت ها را انجام دهید و یکسری از مسائل و کارها را فاکتور بگیرید و انجام ندهید نه اینکه بگوید که فلان پوشاک را به این شکل و شمایل طراحی نکنید، ببینید این خیلی تفاوت دارد. البته در ایران هم حاکمیت در حوزه طراحی ورود پیدا نکرده و تنها حوزه اش برگزاری جشنواره بین المللی مد و لباس فجر است که واقعا برگزاری آن در کشور لازم است و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی این رویداد را اجرا می کند، به نظر من ورود دیگر دستگاه ها و سازمان ها به این حیطه اصلا به صلاح جامعه نیست و نباید ورود کنند.

شما اشاره کردید که برگزاری جشنواره ها در کشور الزامی است، این درسته اما جشنواره یا رویدادی که هیچ کارکرد و کاربردی برای مردم ندارد، حتی این نوع جشنواره ها را نمی شناسند و دنبالش نمی کنند و حتی گاه گداری می بینیم که با آن زاویه دارند و این همان گسستی است که میان مردم و متولیان و مسئولان و برگزارکنندگان جشنواره ها است، چه لزومی دارد که با همان سیاست های قبلی ادامه دار باشد؟

خب آن جشنواره ها یا رویدادهایی که به صورت خصوصی برگزار می شود، ممکن است برای خیلی از افراد خوشایند نباشد! مثل اینکه شخصی به عنوان تولیدکننده یا طراح، محصولی را عرضه می کند که هزار نفر آن را می پسندند و ۲۰۰ نفر هم نمی پسندند! ما نمی توایم به تولیدکننده خصوصی بگوییم که برگزار نکنند و در این زمینه ورود نکنند.

منظور من رویدادها، نمایشگاه و جشنواره های خصوصی نیستند، مقصودم همان جشنواره های دولتی است!

به اعتقاد من، نهادهای دولتی و حاکمیتی اصلا نباید در این زمینه ورود پیدا کنند، به نظر من تنها یک رویداد باید به وسیله دولت برگزار شود که هم تاثیرگذاری بهتر داشته باشد هم مردم آن را دنبال کنند که مثلا در بخش فرهنگی هنری در حوزه سینما شاهد این امر هستیم. در حوزه مد و لباس هم جشنواره بین المللی مد و لباس فجر را داریم که باید در اثرگذاری جشنواره تلاش کنیم. اما ورود سازمان های دیگر اصلا درست نیست. مثلا در دورانی سازمان فرهنگی هنری شهرداری رویدادی را در حوزه مد و لباس برگزار کرد یا سازمان فلان و … که کار درستی نیست، این نوع نهادها و سازمان ها نباید ورود پیدا کنند و هر چه قدر ورود داشته باشند باعث حاکمیتی کردن حوزه مد و لباس خواهد شد که این خودش آفت است. ما در سال فقط باید یک رویداد مهم در حوزه مد و لباس داشته باشیم.

ببینید من ذائقه سازی را با همان کلمه مدسازی معادله سازی و بیان کردم، مدسازی در تمام دنیا یک روش مخصوص به خودش را دارد. باید ببینیم اول چه کسی مد را می سازد! در دنیا رسانه ها مد می سازند، شبکه های مجازی، سلبریتی ها، برندها، فیمس ها مد می سازند پس در درجه اول باید در جریان مدسازی کار کنیم.

البته مسئله مهم در کنار برگزاری جشنواره ها و رویدادها، ذائقه سازی است که ما بسیار کم شاهد این امر هستیم! البته معمولا تولیدکننده ها یا طراحان در زمینه ذائقه شناسی ورود پیدا کردند و براساس ذائقه مردم و مخاطبانشان طرحی را در بازار عرضه می کنند یا معمولا در انتظار ذائقه مخاطبانشان هستند و می بینند که آنان چه طرحی را از فضای مجازی یا ژورنال های خارجی می پسندند و بعد آن را ارائه می دهند در حالی که ما ندیدم یک نوع ذائقه سازی درست و مناسب در حوزه مد ایرانی داشته باشیم و بتوانیم در ذائقه مخاطب تغییری ایجاد کنیم؟!

ببینید من ذائقه سازی را با همان کلمه مدسازی معادله سازی و بیان کردم، مدسازی در تمام دنیا یک روش مخصوص به خودش را دارد. باید ببینیم اول چه کسی مد را می سازد! در دنیا رسانه ها مد می سازند، شبکه های مجازی، سلبریتی ها، برندها، فیمس ها مد می سازند پس در درجه اول باید در جریان مدسازی کار کنیم. یک مجموعه لباسی که خیلی خوب طراحی شده است باید میلیون ها نفر آن را ببینند تا مدسازی شود که متاسفانه ما در زمینه مدسازی کاری انجام ندادیم و تمام فعالیت هایی که در حوزه مد و لباس انجام دادیم تبدیل به کارهای کوچک اقتصادی شده است که مخاطب دو یا ۳ هزارنفری دارد و توسعه پیدا نکرده است.