معرفی کتاب؛

«کتاب چراغ صاعقه» مجموعه ای از شعر های شاعران مختلف به گزینش علی انسانی در مصائب و مراثی امام حسین (ع) و یارانش سروده شده است، چراغ صاعقه در ۴۲۳ صفحه در سال ۷۷ توسط انتشارات جمهوری به چاپ رسیده است ، همچنین در مقدمه کتاب، موسوی گرمارودی به شاعران شیعی فارسی که از دوران گذشته در مصیبت های اهل بیت (ع) اشعاری سروده اند، اشاره کرده و معتقد است که ترکیب بند محتشم یکی از بهترین آن ها است.

انسانی از مرثیه سازی با عنوان یکی از کار های بسیار مهم هنری یاد کرده و دوازده بند محتشم را از نظر خوانندگان در این کتاب قرار داده است، او در بخش نخست، اشعار بسیار متنوعی را درباره وقایع کربلا گردآوری که پوست و مغز از قاآنی، گریه خورشید از امیری فیروزکوهی، جگرگوشه رسول از صائب تبریزی و غبار محنت از شهریار از آن جمله است.

او در بخش دوم، مجموعه شعر های دیگری را زیر عنوان آغاز نهضت و حرکت به سوی نینوا به مخاطبان عرضه می دارد، انسانی در بخش های بعدی تا پایان کتاب، سروده هایی از شاعران دوران معاصر، چون ادیب الممالک فراهانی، علی موسوی گرمارودی، علی انسانی، استاد جلال همایی، ابوالقاسم لاهوتی، یغما جندقی، وصال شیرازی، محمدجواد مشفق و ملک الشعرای صبوری با عناوین بسیار متنوع مربوط به همه وقایع نهضت حسین بن علی (ع) از آغاز تا شام غریبان و بازگشت به مدینه ضبط کرده است.

در قسمتی از کتاب حاضر رباعی «باب حوائج» سروده ی «محمد جواد شفق» می خوانیم:

تا قهر علی، بهر خوارج باشد / تا مهر علی سکه ی رایج باشد

تا پرچم کربلاست همرنگ شفق / عباس علی باب حوائج باشد

رباعی دیگری با عنوان «لبخند زخم» اثر «علی انسانی» را می خوانیم:

رگ های گلوی خشک گردیده ببوس / جایی که به جز تو کس نبوسیده ببوس

این تن که ز هر زخم به تیغ دشمن - / واکرده دو لب به خصم خندیده ببوس

درباره علی انسانی بخوانیم:

علی انسانی (۱۳۲۶ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی در شهر کاشان و در یک خانواده ی مذهبی چشم به جهان گشود شش ساله بود که به همراه خانواده به تهران آمد، بعد از گذراندن تحصیلات ابتدایی به شغل آزاد در بازار تهران (فرش فروشی) روی آورد، همچنین پانزده ساله بود که سرودن شعر را آغاز کرد، مشوقین او زنده یاد محمدعلی فنا و مرحوم خوشدل تهرانی، زنده یاد استاد اوستا و استاد مشفق کاشانی بوده اند، با حضور مستمر خود در محافل ادبی و مذهبی از محضر اساتید فن بهره ها برد، او از اوایل جوانی با شیوه مدح آل الله و آفرینش آثار آیینی آشنا شد و به تدریج با تجربه هایی که در این دو مقوله کسب کرد، توانست در انجمن های ادبی و محافل آیینی حضور موفقی داشته باشد تا جایی که امروز از چهره های ممتاز و برتر جامعۀ مداحان و از شعرای مطرح و نام آشنای آیینی به شمار می رود، او به سبک اصفهانی (هندی) متمایل است و شیوه بیانی او غالبا آمیزه ای از دو سبک اصفهانی و عراقی است.