روضه جانسوز برای حضرت رقیه (س) / «من ذالذی ایتمنی» بابایی؟- اخبار دین ، قرآن و اندیشه - اخبار فرهنگی تسنیم
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شب سوم محرم، به نام حضرت رقیه سلام الله علیها سه ساله امام حسین علیه السلام نام گذاری شده است.
حضرت رقیه سلام الله علیها در روز سوم یا پنجم صفر سال ۶۱ق در سفر اهل بیت به شهر شام از دنیا رفته است. شاید نام گذاری روز سوم محرم به نام این دختر کوچک و با کرامت به این انگیزه بوده که در گرماگرم عزاداری دهه اول، از مظلومیت او یادی شود. برخی منابع از حضرت رقیه با نام «فاطمه کوچک» اسم برده اند و چنین گزارش کرده اند: «هنگامی که چشم حضرت زینب (سلام الله علیها) در کوفه به سر نازنین برادر که بر روی نیزه بود افتاد، فرمود: ای برادرم! با این فاطمه کوچک سخن بگو، زیرا نزدیک است دلش از شدت اندوه آب شود.»
محل اقامت حضرت رقیه و سایر اسیران در شام، خرابه ای بود که یزید به قصد زیر آوار ماندن و کشتن اهل بیت علیهم السلام)، آنان را در آن، جای داده است. شیخ صدوق می گوید: این بازداشتگاه، زندانی بود که اسیران، در آن از نظر سرما و گرما آزار می دیدند. به طوری که صورت هایشان پوست انداخته بود.
در کامل بهایی چنین آمده است: «در میان اسیران، دخترکی بود چهار ساله. شبی از خواب بیدار شد و گفت: پدر من، حسین (علیه السلام) کجاست؟ در این ساعت او را به خواب دیدم. سخت پریشان بود. زنان و کودکان جمله در گریه افتادند و فغان از ایشان برخاست. یزید خفته بود. از خواب بیدار شد و تفحص کرد. خبر بردند که حال (اوضاع)، چنین است. آن لعین گفت که بروند و سر پدر او را بیاورند و در کنار او نهند. ملاعین، سر را بیاوردند و در کنار آن دختر چهار ساله نهادند.
وقتی که آن دختر کوچک سر پدر را شناخت، آن را به سینه چسبانید و با لحن سوزناکی با سر بریده پدر عزیزش چنین سخن گفت: «یا ابتاه من ذالذی خضبک بدمائک؟ یا ابتاه من ذالذی قطع و ریدک؟ یا ابتاه من ذالذی ایتمنی علی صغر سنی؟ یا ابتاه من للیتیمة حتی تکبر؟ یا ابتاه من للنساء الحاسرات؟» «پدر چه کسی تو را با خونت رنگین کرد؟ بابا چه کسی رگ های گردنت را قطع کرد؟ بابا چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟ بابا دختر یتیم را چه کسی پرستاری می کند تا بزرگ شود؟ بابا چه کسی بر بانوان غارت شده ترحم می کند؟ پدر جان! چه کسی نظر مرحمتی به سوی این چشم های گریان ما می کند؟ ای پدر! چه کسی به این زنان بی صاحب و غریب توجه خواهد کرد؟ پدر جان! ما پس از تو کسی را نداریم. داد از غریبی و بی کسی؟ ای پدر! کاش من فدای تو شده و عوض تو مرا کشته بودند. پدر جان! کاش پیش از این کور شده و تو را به این حال مشاهده نکرده بودم. ای پدر جان! کاش مرا در زیر خاک پنهان کرده بودند و نمی دیدم که محاسن مبارکت به خون خضاب شده باشد. در همان موقع لب های کوچک خود را بر لب های بابای شهیدش نهاد و آن چنان گریه کرد که غش کرد و به شهادت رسید».
در زیر روضه خوانی سوزناک سیدمجید بنی فاطمه در سوگ شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها منتشر می شود.
.
انتهای پیام/
حضرت رقیه سلام الله علیها در روز سوم یا پنجم صفر سال ۶۱ق در سفر اهل بیت به شهر شام از دنیا رفته است. شاید نام گذاری روز سوم محرم به نام این دختر کوچک و با کرامت به این انگیزه بوده که در گرماگرم عزاداری دهه اول، از مظلومیت او یادی شود. برخی منابع از حضرت رقیه با نام «فاطمه کوچک» اسم برده اند و چنین گزارش کرده اند: «هنگامی که چشم حضرت زینب (سلام الله علیها) در کوفه به سر نازنین برادر که بر روی نیزه بود افتاد، فرمود: ای برادرم! با این فاطمه کوچک سخن بگو، زیرا نزدیک است دلش از شدت اندوه آب شود.»
محل اقامت حضرت رقیه و سایر اسیران در شام، خرابه ای بود که یزید به قصد زیر آوار ماندن و کشتن اهل بیت علیهم السلام)، آنان را در آن، جای داده است. شیخ صدوق می گوید: این بازداشتگاه، زندانی بود که اسیران، در آن از نظر سرما و گرما آزار می دیدند. به طوری که صورت هایشان پوست انداخته بود.
در کامل بهایی چنین آمده است: «در میان اسیران، دخترکی بود چهار ساله. شبی از خواب بیدار شد و گفت: پدر من، حسین (علیه السلام) کجاست؟ در این ساعت او را به خواب دیدم. سخت پریشان بود. زنان و کودکان جمله در گریه افتادند و فغان از ایشان برخاست. یزید خفته بود. از خواب بیدار شد و تفحص کرد. خبر بردند که حال (اوضاع)، چنین است. آن لعین گفت که بروند و سر پدر او را بیاورند و در کنار او نهند. ملاعین، سر را بیاوردند و در کنار آن دختر چهار ساله نهادند.
وقتی که آن دختر کوچک سر پدر را شناخت، آن را به سینه چسبانید و با لحن سوزناکی با سر بریده پدر عزیزش چنین سخن گفت: «یا ابتاه من ذالذی خضبک بدمائک؟ یا ابتاه من ذالذی قطع و ریدک؟ یا ابتاه من ذالذی ایتمنی علی صغر سنی؟ یا ابتاه من للیتیمة حتی تکبر؟ یا ابتاه من للنساء الحاسرات؟» «پدر چه کسی تو را با خونت رنگین کرد؟ بابا چه کسی رگ های گردنت را قطع کرد؟ بابا چه کسی مرا در کودکی یتیم کرد؟ بابا دختر یتیم را چه کسی پرستاری می کند تا بزرگ شود؟ بابا چه کسی بر بانوان غارت شده ترحم می کند؟ پدر جان! چه کسی نظر مرحمتی به سوی این چشم های گریان ما می کند؟ ای پدر! چه کسی به این زنان بی صاحب و غریب توجه خواهد کرد؟ پدر جان! ما پس از تو کسی را نداریم. داد از غریبی و بی کسی؟ ای پدر! کاش من فدای تو شده و عوض تو مرا کشته بودند. پدر جان! کاش پیش از این کور شده و تو را به این حال مشاهده نکرده بودم. ای پدر جان! کاش مرا در زیر خاک پنهان کرده بودند و نمی دیدم که محاسن مبارکت به خون خضاب شده باشد. در همان موقع لب های کوچک خود را بر لب های بابای شهیدش نهاد و آن چنان گریه کرد که غش کرد و به شهادت رسید».
در زیر روضه خوانی سوزناک سیدمجید بنی فاطمه در سوگ شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها منتشر می شود.
.
انتهای پیام/
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «روضه جانسوز برای حضرت رقیه (س) / «من ذالذی ایتمنی» بابایی؟- اخبار دین ، قرآن و اندیشه - اخبار فرهنگی تسنیم» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.