به گزارش خبرگزاری تسنیم، جشن یکصدمین زادروز استاد محمدعلی موحد با حضور اعضای پیوسته و وابسته، گروهی از اعضای هیئت علمی و پژوهشگران فرهنگستان، و همچنین خانواده و همکاران استاد موحد در فرهنگستان زبان و ادب فارسی برگزار شد.

غلامعلی حداد عادل، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، در جشن ۱۰۰ سالگی استاد محمدعلی موحد گفت: امروز را روز فرخنده ای برای خانوادۀ زبان و ادب فارسی می دانم از آن جهت که به مناسبت صد سالگی استاد موحد گرد هم آمده ایم. پیش از اینکه به خود استاد تبریک بگویم از خدا می خواهم که سایۀ او و سایۀ سایر استادان بر سر فرهنگ ایران زمین و جمع فرهنگستان زبان و ادب فارسی مستمر و مستدام باشد.

او افزود: تشکر می کنم از استاد موحد با این که می دانم چقدر طبع ایشان با این مراسم ها فاصله دارد اما بالاخره به هر کیفیتی بود، اجازه دادند ما چند دقیقه ای در خدمت شان باشیم.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی با اشاره به شخصیت چندوجهی محمدعلی موحد گفت: طبعا سخن گفتن دربارۀ فضایل استاد موحد وقت مبسوطی می خواهد و فرد توانایی که احاطه به جهات مختلف شخصیت ایشان داشته باشد؛ ولی بنده وجود ایشان را یک نعمت بزرگ برای کل فرهنگ ایران می دانم و حضورشان را در فرهنگستان افتخار می دانم و خوشحالم که بیش از پنجاه سال است که از ارادتمندان ایشان هستم.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی افزود: آن چه در وجود او متجلی شده عشق و علاقۀ او به علم و دانستن است. ایشان در صد سالگی با این قامت خمیده روزی نیست اهتمام به کار علمی، فرهنگی و ادبی نداشته باشد. ایشان سال هاست که مشغول ادامۀ تصیحح مثنوی معنوی هستند. کارهای دیگری هم در میدان های مختلف و متنوع کرده اند که جمع آن ها در وجود یک نفرتصورش هم، دشوار است.

حداد عادل ادامه داد: استاد موحد بیش از ۸۰ سال است که وجودش منشاء خلق آثار علمی و فرهنگی در کشور است. در کنار این جنبۀ علمی؛ ذوق ادبی و اعتدال در فکر و توجه به ظرایف در نگارش، در ترجمه و در سخن گفتن و دقت در کلام برای همۀ ما درس آموز است. اما آن چه در شخصیت ایشان می درخشد اخلاق معنوی و انسانی استاد است. هرکس که با ایشان آشنایی و سروکار داشته باشد، متوجه خلقیات و روحیۀ وارسته و ارجمندشان می شود. وجود ایشان کیمیایی است که به همۀ فضائل دیگر ارزش مضاعف می بخشد.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی ادامه داد: به هرحال ما خدا را شکر می کنیم سایۀ استادانی چون فتح الله مجتبائی و محمدعلی موحد بر سر ما است و إن شاء الله که ما قدردان باشیم و تلاش کنیم که امثال این استادان بزرگ در آینده در کشور ما به وجود بیاید و وجودشان سایه افکن و ثمربخش باشد.

او در پایان از طرف تمام اعضای پیوسته و وابستۀ فرهنگستان صدمین زادروز استاد موحد را تبریک گفت.

محمدعلی موحد ضمن تشکر برای برگزاری جشن تولدش گفت: بحثی است که تئوری توطئه چیست و شما امروز البته بعد از ۱۰۰ سال، من را با این تئوری به این مجلس کشاندید. من عریضه ای فرستاده بودم خدمت آقای حداد عادل و فکر می کردم امروز برای پیگیری آن جلسه داریم.

او افزود: من معتقدم؛ پیری و سالخوردگی مثل عاشقی می ماند تا عاشق نشده ای نمی دانی عشق چیست و تا پیر نشوی نمی دانی پیری چیست؟! بله هر آن مقدار که پیر شدی می توانی راجع به پیری حرف بزنی هر قدر که در راه پیش بروی راه را می شناسی.

موحد در ادامه دربارۀ اهمیت گونۀ مرثیه در ادب فارسی گفت: در ادب فارسی بحثی داریم به نام مراثی و در مراثی بحث جالبی داریم دربارۀ خودمرثیه سرایی. بسیاری از شاعران برای خود مرثیه گفته اند. شیخ الشعرا رودکی با سرودن قصیدۀ «مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود» به نوعی برای خود مرثیه سرایی کرده است و به نوعی بنیان مرثیه سرایی برای خود را در ادب فارسی گذاشته است.

او افزود: همزمان با او کسائی مروزی نیز با مادۀ تاریخ تولدش مرثیه سرایی کرده است. در ادب فارسی بسیاری از شاعران برای خود مرثیه سرایی کرده اند. پرسش این است چرا شاعر برای خودش مرثیه می سراید؟

این استاد پیشکسوت ادامه داد: مرثیه استغاثه است، مرثیه استرحام است. لحن گفته را شما ببینید استغاثه می کند، استرحام می کند که به این روز افتاده ام! ببینید. «نهیب مرگ بلرزاندم شب و روز/ چو کودکان بدآموز را نهیب دوال».

او افزود: مولانا در بحث هایی که راجع به پیری دارد یک تعبیری دارد که آمده دارد می برد. مسئله این است تمام مواهب الهی وقتی به آدم می رسد به سن وسال من که می رسد همۀ مواهب انسان همین جور به صف بر لب بام عمر می ایستند، مثل ارکستر. هماهنگ با هم می ایستند و پر می کشند و می روند و دیگر بر نمی گردند. مرثیه این است.

عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی افزود؛ چرا عیادت مریض می روید؟ عده ای برای ثواب اخروی می روند ولی گذشته از این سوابق اخروی چه معنا دارد رفتن به عیادت مریض؟ این کار در واقع روحیه دادن به مریض و قوت قلب دادن است. ذات آدمی این جور خلق شده که نیاز عاطفی شدیدی دارد، این که ببینند کسانی دوروبرش هستند و هوایش را دارند ولو به لفظ باشد و عملی نباشد. پیرنوازی برای روحیه دادن به پیرمرد است و به او قوت قلب می دهد.

او افزود: تمام مواهب الهی پر می کشند و می روند. گوش آدم، چشم آدم، رمق زندگی آدم، همه فروکش می کنند و مثل این که همنوایی دارند و کاری هم نمی توانی بکنی. به هرحال پیش از آن که کار به آن جا بکشد باید خودمان هوای کار را داشته باشیم.

محمدعلی موحد در پایان سخنانش گفت: خیلی ممنونم، لطف کردید اما چرا غافلگیر کردید؟! اگر از قبل می دانستم، یکی و دو روز هم دلم خوش بود که همچنین مراسمی برگزار خواهد شد. خیال کردم برای جلسۀ اداری دیر کرده ام، اگر می دانستم برای جشن تولدم است از دیشب می آمدم این جا می خوابیدم! خوب بله همچین نعمتی کمتر نصیب کسی می شود. بزرگ ترین نعمت خداوند به قول سعدی این است که مقبول دیگران واقع شود، جایی در دل دوستان و آشنایانش داشته باشد.

در این مراسم جمعی از اعضای پیوسته و وابستۀ فرهنگستان زبان و ادب فارسی، استادان فتح الله مجتبائی، علی رواقی، محمود عابدی، حسین معصومی همدانی، محمد سرور مولایی، محمد دبیرمقدم، موسی اسوار، محمدرضا ترکی، مسعود جعفری جزی، محمدرضا نصیری، همچنین گروهی از اعضای هیئت علمی و پژوهشگران فرهنگستان، خانواده و همکاران استاد محمدعلی موحد در فرهنگستان زبان و ادب فارسی حضور داشتند.

انتهای پیام/