به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، یکی از این امتیازت خاص که فقط وجود نازنین پیامبراکرم صلی الله علیه و آله نسبت به آن مفتخر است، معراج و ملاقات ویژه ایشان با پروردگار است. دو آیه از آیات قرآن اختصاص به این اتفاق منحصر به فرد دارد. آیه نخست، در سوره مبارکه «اسراء» است که در آن به مرحله اول این سفر شبانه اشاره می کند و می فرماید: «سبحان الذی أسری بعبده لیلا من المسجد الحرام إلی المسجد الأقصی الذی بارکنا حوله لنریه من آیاتنا إنه هو السمیع البصیر؛ پاک و منزه است خدایی که بنده اش را در یک شب، از مسجدالحرام به مسجدالاقصی (که گرداگردش را پر برکت کرده ایم) برد تا برخی از آیات خود را به او نشان دهیم؛ چراکه او شنوا و بیناست.» آیه دوم در سوره مبارکه «نجم» آمده است که خداوند می فرمایند: «و هو بالأفق الأعلی، ثم دنا فتدلی، فکان قاب قوسین أو أدنی، فأوحی إلی عبده ما أوحی؛ در حالی که او در افق اعلی بود سپس نزدیک آمد و نزدیک تر شد تا فاصله اش به قدر طول دو انتهای کمان یا نزدیک تر شد، آنگاه به بنده اش آنچه را باید وحی کند، وحی فرمود.»

اما آنچه برای جویندگان معرفت، مفید و نتیجه بخش خواهد بود، گفت وگوهایی است که بین پروردگارعالم و وجود نورانی رسول خدا صلی الله علیه و آله انجام شد؛ در یکی از فرازهای نورانی این حدیث قدسی می خوانیم «یا أحمد عجبت من ثلاثة عبید؛ ای احمد، از سه دسته از بندگانم تعجب می کنم …»:

۱) نمازگزاران غافل

«عبد دخل فی الصلاة و هو یعلم إلی من یرفع یدیه و قدام من هو و هو ینعس؛ یعنی بنده ای که به نماز می ایستد و می داند دستان خود را به سمت چه کسی بلند کرده و در برابر چه کسی ایستاده و در عین حال خواب آلود است.» نماز زیباترین حالت بندگی و بهترین روش برای صحبت کردن با خداوند است. در روایتی از امام صادق علیه السلام آمده است «هرگاه بنده ای به نماز می ایستد، خداوند عزوجل به او رو می کند و مدام متوجه بنده خویش است.» (وسایل الشیعه، ج ۷، ص ۲۸۸) چقدر زشت و ناپسند است که آداب صحبت را رعایت نکرده و در مقابل خالق هستی بی توجه باشیم. توجه به نعمت های بیکران الهی و عنایت به نگاه ویژه خداوند متعال به نمازگزاران، بهترین راه برای رهایی از این غفلت است.

۲) حریصان نگران

فرمود «و عجبت من عبد له قوت یوم من الحشیش أو غیره و هو یهتم لغد؛ یعنی بنده ای که غذای امروزش فراهم است و کوشش می کند برای فردای خود ذخیره کند.» همچنان که یکی از نیازهای اساسی بشر، کسب رزق و روزی است؛ بنابراین ترس و نگرانی از چگونگی تأمین آن، عادی به نظر می رسد. اما نکته اینجاست که این نگرانی نباید از حد متعارف بیشتر شود، زیرا پیامدهای منفی فراوانی را به همراه داشته و رضایت از زندگی را به مخاطره می اندازد. بهترین راه برای درمان این بیماری، تأمل در رازقیت خداوند است. وقتی انسان بداند روزی اش به دست کسی است که تمام گنج های این عالم به دست اوست، احساس آرامش به او دست می دهد. در حدیث قدسی آمده است «یا ابن آدم خلقتک من تراب ثم من نطفة فلم أعی بخلقک أو یعیینی رغیف أسوقه إلیک فی حینه». یعنی ای پسر آدم، من ابتدا که تو را از خاک و سپس از نطفه آفریدم، برایم دشوار و سخت نبود، آیا در رساندن قرص نانی که در وقت خود به تو برسانم درمانده شده ام.» (عدة الداعی و نجاح الساعی، ص ۹۳)

۳) سرخوشان ناآگاه

«و عجبت من عبد لا یدری أنی راض عنه أو ساخط علیه و هو یضحک» یعنی بنده ای که نمی داند من از او راضی هستم یا خشمناکم و در عین حال او همواره شاد و خندان است». مهم ترین دغدغه یک مؤمن در مقام بندگی باید این نکته باشد که آیا اعمال و رفتار او به گونه ای هست که رضایت الهی را به همراه داشته باشد یا خیر؟ متأسفانه در جامعه امروزی عده ای به راحتی برای جلب رضایت دیگران، خدا را فراموش کرده اند و دست به هر کاری می زنند. در واقع برای خشنودی خلق خدا، خشم خدا را می خرند. بهترین راهکار برای حل این معضل، توجه دادن نفس به این نکته است که خداوند بر همه چیز مقدم است و جلب رضایت الهی اولویت زندگی است. امید است با بهره مندی از این نکات ناب، در مسیر بندگی ثابت قدم باشیم و رضایت الهی را به دست آوریم؛ ان شاءالله.

سید محمدجواد سایبان، کارشناس مبلغ سطح عالی حوزه علمیه

انتهای پیام/