به گزارش خبرنگار آموزش و پرورش خبرگزاری فارس، در سی امین سالگرد ارتحال بنیانگذار کبیر انقلاب، روایت یک عکس و خاطره زیبا را مرور می کنیم؛ خاطره ای از حضور امام خمینی(ره) به یک مدرسه در سال ۱۳۵۸.

مرتضی الماسی فرهنگی ناحیه یک آموزش و پرورش قم، هنوز بعد از چهل سال با ذوق به خاطره حضور امام(ره) در کلاس درس اشاره می کند؛ این خاطره با یک عکس مرتبط است؛ عکسی که در رسانه ها و فضای مجازی بارها و بارها منتشر شده است.

این عکس به سال ۱۳۵۸ باز می گردد؛ در دبستان فیض؛ یادآوری این روز هنوز اشک را مهمان چهره اش می کند؛ انگار به ۴۰ سال پیش بازگشته است.

خودش می گوید: «آن روز سر کلاس بودیم و یکدفعه صدای همهمه ای از بیرون کلاس بلند شد؛ کنجکاو شده بودیم که چه اتفاقی افتاده است اما معلم اجازه نداد که بیرون برویم؛ می دانستیم یک چیزی پیش آمده است اما باید ذهن مان را متمرکز درس می کردیم که البته خیلی در آن لحظه سخت بود».

ادامه می دهد: «هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که در کلاس باز شد؛ باورش سخت بود؛ امام(ره) در کلاس ما بود و با محبت نگاه مان می کرد.

آن روز، خیلی روز عجیبی بود، افتخاری بود که نصیب ما شد؛ یادم می آید من مبصر کلاس بودم و با سرعت خودم را به ردیف اول رساندم، تا بتوانم از فاصله نزدیک تر امام(ره) را ببینم».

مدرسه فیض به دلیل قدمت بالای ساخت در طرح تخریب و بازسازی قرار گرفت و اکنون پس از تخریب و بازسازی مجدد با نام دبیرستان دخترانه حضرت زهرا(س) شناخته می شود.

***

مهر ماه سال ۱۳۵۸ و در شروع اولین سال تحصیلی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، امام خمینی در دبستان فیض قم و در جمع دانش آموزان این مدرسه حضور یافتند و خطاب به دانش آموزان و معلمان مطالبی بیان فرمودند. ایشان با اشاره به فطرت پاک کودکان بر تربیت اسلامی آنها تأکید ورزیدند.

بسم الله الرحمن الرحیم

من امروز، که روز اول تحصیل است و روز اول باز شدن مدارس است، پیش این اطفال کوچک دبستانی آمده ام که اینها به فطرت نزدیکترند: کل مولود یولد علی الفطرة ثم إن أبواه یهودانه و ینصرانه و یمجسانه این بچه ها جدید العهد به ملکوت هستند. آن کدورت هایی که از طبیعت عاید انسان می شود و آن کدورت هایی که از دولت طاغوتی نصیب ما شد اینها از او دور بودند. جوانان ما را نگذاشتند تربیت انسانی بشوند. این کودک ها، که الآن در پیش من هستند و با فشار به دامن من هجوم می آورند، مورد علاقه من هستند، بچه های من هستند، عزیزان من هستند، به ملکوت نزدیکند، از آلودگی های طبیعت دورند. و من امیدوارم که معلم های این بچه ها و این کودکها در تربیت انسانی- اسلامی اینها کوشا باشند؛ و از آن تعلیمات سوئی که در سابق بود مبرا باشند.



معلمان مدارس در هر جا هستند عنایتشان به این کودک ها بیشتر باشد؛ که این کودک ها امید آتیه مملکت ما هستند. با کودک های امروز، انسانها و دانشمندان فردا درست می شود. اینها هستند که در آتیه مملکت ما را اداره می کنند؛ و پس از ما اینها باید استقلال مملکت و آزادی را حفظ کنند. معلمان از این کودک های نورس قدردانی کنند؛ و این کودک های نورس را، که آلوده نیستند به آن چیزهایی که ما بزرگها آلوده هستیم، نگذارند آلوده شوند.

تربیت ها تربیت های دینی باشد. اسلام، تمام آزادی ها و استقلال ها را بیمه می کند. بچه های کوچک ما را اگر اسلامی بار بیاورید، استقلال و آزادی مملکت شما بیمه خواهد شد. از این کودک ها قدردانی کنید. و از این عواطف کودکانه آنها من تشکر می کنم. من اینها را دوست می دارم، همان طور که شما عزیزان خودتان را دوست دارید. اینها همه عزیزان من هستند و نور چشم من هستند؛ و در آتیه امید ما به اینهاست.

من از خدای تبارک و تعالی سلامت و سعادت این قشر کودکان را، که مایه سرفرازی ما در آتیه باید بشوند، تشکر می کنم؛ و به همه دعا می کنم. خداوند این غنچه های نزدیک به شکوفا [یی] را در تربیت اسلامی شکوفا کند. خداوند این بچه های لطیف ظریف انسانی را در پناه خود حفظ کند، و نور فطرت آنها را شکوفا کند.

من بیش از این طول کلام نمی دهم، که این بچه ها در این فشار، ناراحت هستند و در آفتاب از گرما ناراحت می شوند. خداوند همه شما را سعادتمند کند. خداوند مملکت ما را به وجود شما مستقل کند.

و السلام علیکم و علی عباد الله الصالحین(صحیفه امام، ج۱۰، ص: ۸۶- ۸۸)

انتهای پیام/