به گزارش مشرق، در میان پروژه های نظامی که میان ایران و رژیم صهیونیستی در دوران پهلوی بصورت مشترک در جریان بود، پروژه شکوفه (پروژه گل) یکی از مهمترین آنها به شمار می آمد. این پروژه بیشتر برای توسعه برد مفید نسخه جدید سلاح ها و موشک های ضد کشتی گابریل و بکارگیری آنها در محدوده ی (۱۵۰ تا ۲۰۰ کیلومتر) متمرکز شده بود. در همین راستا در ۱۸ ژوئیه ۱۹۷۷ حسن طوفانیان معاون وزیر جنگ ایران، در سفری که به فلسطین اشغالی داشت، به دیدار موشه دایان، وزیر دفاع رژیم صهیونیستی رفت.

در این جلسه درباره ذی نفع بودن ایران از توسعه پروژه شکوفه که در آینده شامل زیردریایی حامل موشک هم می شد، بحث انجام شد و ایران نگرانی خود را از توسعه فناوری موشکی هند و پاکستان ابراز کرد. در طی یکسال بعد از این ملاقات، ایران مبلغ ۲۸۰ میلیون دلار حاصل از فروش نفت بود، به این پروژه اختصاص داد. برای پشتیبانی از این پروژه، یک گروه از متخصصان ایرانی شروع به ساخت یک سری از تاسیسات مونتاژ موشک در نزدیکی سیرجان که در جنوب ایران قرار دارد کردند و یک آزمایش موشکی نیز در نزدیکی رفسنجان دایر کردند.

بعد از اینکه پیشرفت تجهیزات نظامی ارتش عراق به شاه ثابت و مشهود شد، رابطه دیگری میان ایران و رژیم صهیونیستی در همکاری پروژهٔ شکوفه در اواخر سال ۱۹۷۷ بوجود آمد و همکاری دو کشور در تلاش برای مونتاژ موشک های آمریکایی و با تجهیزات ساخته شده توسط رژیم صهیونیستی که توانایی مجهز شدن به کلاهک هسته ای را دارا بودند، دیده می شد. ترکیبی از ناوبری موشک آمریکایی و تجهیزات راهبری و مورد مهم آن که رژیم صهیونیستی مجاز به اشتراک گذاری آن تجهیزات با دیگر کشورها نبود.

اسرائیلی ها و ایرانی ها به صورت یکسان، ماهیت و اندازه ی این طرح را از ایالات متحده آمریکا مخفی نگه داشتند و به صورت راز این پروژه را در بین خودشان نگه داشته بودند.