به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، چند روزی است که حسینیان با حضورشان در تکایا، حسینیه ها و مساجد، فضای شهر را به فضای حسینی بدل کرده اند و عطر معنوی این ایام در کوچه ها و خیابان ها پیچیده است. همه دل ها سرمست از این عطر روحانی اند و با تمام توان تلاش می کنند تا میزبان شایسته ای برای مهمانان آقا امام حسین(ع) و یاران وفادارش باشند.

این روزها، کوی و برزن های خراسان جنوبی نیز رنگ و بوی ویژه ای به خود گرفته اند؛ سرزمینی کوچک اما با دلی به بزرگی پرچم مقدس حسین(ع) که با آه و ناله، نوای «یالثارات الحسین» را سر می دهد و دل های مومن را به هم می پیوندد، نوا و هم نوا با سپهر و زمین.

صدای نوحه ها دوباره در این دیار طنین انداز شده و با هر نوا، جان ها نوازش می شوند. همه جا سیاه پوش عزای حسین(ع) است؛ نوای جانسوز نوحه ها چنان در گوش آسمان ها پیچیده که عرش هم به لرزه درمی آید. دست ها بر سر و سینه ها کوبیده می شود و اشک ها سرازیر، وقتی که ذکر مصائب و مظلومیت های حضرت سیدالشهدا(ع) بر لب جاری می شود.

فضای محرم با عطر حضورش، چند روزی است که سراسر این دیار را معطر کرده است. کاش مهدی موعود هم می آمد و داغ جانسوز عمه اش، حضرت زینب(س)، را آرام می کرد.

چه لذت بخش است زمانی که کودک بیمار دیروز، با پای برهنه بر آستان مقدس حسین(ع) می نشیند، شاکر شفادهنده اش می شود و نذری قربانی می کند. و چه شیرین است آن وقتی که پدر و مادری، که روزگاری از فرزند خود ناامید شده بودند و فقط به حسین(ع) سپرده بودند، حالا در ماه محرم، خادم و نوکر سیدالشهدا می شوند و این خدمت و خادمی را افتخاری بزرگ می دانند.

عزاداران این دیار، در ظهر دیگری از عاشورا، شهادت سرداران بزرگ کربلا را با غمی عمیق تر از همیشه به یاد می آورند و در میان دسته های عزاداری، دردها و خواسته هایشان را با حسین و خدای حسین در میان می گذارند.

کربلا عصاره بهشت برین است و عاشورا، آبروی عشق و دلدادگی.

اگر کربلا نبود، آیا گلی از زمین می رویید؟

اگر عاشورا نبود، آیا می شد امروز عشق را در هر کوی و برزنی دید و لمس کرد؟

اباعبدالله الحسین (ع) آمد تا عشق را آبرو بخشد و عباس علمدار با دستان بریده و لبان خشکیده، مشکی زخمی عشق را سیراب کرد تا هیچ حرفی ناگفته نماند.

زینب کبری (س) نیز عشق را تداوم بخشید و آن را در گستره زمین و آسمان منتشر ساخت، تا همه عاشقان همیشه وامدار حماسه عاشورا باشند.

پس از آن واقعه خونین بود که کربلا قبله عاشقان شد و عاشورا میعادگاه آنانی که می خواهند نماز عشق را در محرابی به بلندای تاریخ اقامه کنند.

از آن روز، زندگی معنا یافت؛ حسین(ع) بر کتیبه دل ها نقش بست و عاشورا برای همیشه مضمون تمام ناگفته ها شد.

انتاهی پیام/۲۵۸