به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، از پر بحث ترین مسائل عصر پیامبر صلی الله علیه و آله و دوران زندگانی ائمه علیهم السلام مربوط به موضوع آخرالزمان و ظهور و در یک عنوان کلی، موضوع مهدویت و امید به منجی بود. حجم روایات صادره از این انوار مقدس به قدری بود که به اصلی ترین گفتمان جامعه اسلامی آن دوران تبدیل شده بود، به گونه ای که افراد به مناسبت های مختلف درباره ویژگی های منجی اعم از نام، کنیه و حتی شکل و شمایل او و نیز درباره ویژگی های دوران آخرالزمان و عصر ظهور از معصومین علیهم السلام سؤال می کردند.

بخشی از حکمت بیان این روایات از آنجایی ناشی می شد که جامعه بشری به ناچار باید وارد فضای آخرالزمان شود و خود را مهیای ظهور منجی بشریت کند؛ در چنین شرایطی پیامبر و اهل بیت از باب رحمت و کرامت خویش به بیان مهم ترین شاخصه های دوران غیبت و راهکارهای عبور از فتنه های سخت آخرالزمان پرداختند. از جمله آنکه حجم زیادی از روایات امیرالمؤمنین علیه السلام به موضوع مهدویت اختصاص دارد تا حدی که برخی پژوهشگران بابی را در نهج البلاغه با عنوان «مهدویت در کلام امیر مؤمنان» باز کردند و به تشریح و تبیین این دست از بیانات حضرت پرداختند. علاوه بر اینکه در دیگر منابع، احادیثی از امیرالمؤمنین در باب مهدویت دیده می شود که در ادامه یکی از این روایات را در قالب متن و کلیپ می بینید.

عبدالعظیم حسنی از امام جواد علیه السلام و ایشان از اجداد مطهرش تا امیرالمؤمنین علیه السلام نقل می کند که فرمود:

برای قائم ما غیبتی است که مدت آن طولانی خواهد شد. شیعیان را در این زمان می بینم که همانند گله بی صاحبی که در دشت پراکنده شده باشند، به دنبال چراگاه و مرتع می گردند، اما آن را پیدا نمی کنند (به جستجوی آن حضرت می پردازند، اما او را نمی یابند) آگاه باشید؛ هرکه از شما در دینش ثابت قدم باشد و به واسطه طول غیبت او قلبش را قساوت فرا نگیرد، چنین فردی هم درجه من در دوران قیامت است؛ سپس فرمود قائم از ما (اهل بیت) است؛ هنگامی که قیام کند، بیعت هیچ فردی بر گردن او نباشد؛ به این جهت ولادتش مخفی و جسمش در غیبت است.

للقائم منا غیبة أمدها طویل کأنی بالشیعة یجولون جولان النعم فی غیبته یطلبون المرعی فلا یجدونه ألا فمن ثبت منهم علی دینه و لم یقس قلبه لطول أمد غیبة إمامه فهو معی فی درجتی یوم القیامة ثم قال ع إن القائم منا إذا قام لم یکن لأحد فی عنقه بیعة فلذلک تخفی ولادته و یغیب شخصه. (کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص ۳۰۳)

انتهای پیام/