هفتمین شماره از مجله «فرهنگ بان» ویژه ویلیام فاکنر، نویسنده و شاعر امریکایی منتشر شد.

به گزارش ایسنا، این شماره از «فرهنگ بان» با مطالبی چون: «سال شمار زندگی ویلیام فاکنر» از مهدی هوره و «مرثیه خوان زوال جنوب: مروری بر آثار ویلیام فاکنر» از مشیت علایی همراه است.

همچنین در بخش «از ویلیام فاکنر»، ترجمه هایی چون «خطابه نوبل» از مهرداد رحیمی مقدم، «راست قامتان (داستان)» از صفدر تقی زاده، «گذشته هرگز تمام نمی شود» از علی بهروزی، «درباب نویسندگی» از علی خزاعی فر، «درباره نقد» از محمد دهقانی، «به جوانان ژاپن» از احد علیقلیان، «سخنی با نویسندگان جوان» از وحید روزبهانی، «آلبر کامو» از مهرداد رحیمی مقدم، «درباره پیرمرد و دریا» از مهرداد رحیمی مقدم، «اشعار قدیمی و نوزاد: یک زیارت» از حنیفا پیلوار، «گفت وگو با ویلیام فاکنر» از صفدر تقی زاده و محمدعلی صفریان و «نامه های فاکنر» از شکوفه میبدی و «فاکنر در دانشگاه» را نیز به قلم حمیده نوروزیان می خوانیم.

در بخش «آثار ویلیام فاکنر» هم مطالبی از احمد اخوت، جان لانگ لی (با ترجمه صالح حسینی)، لزلی فیدلر (ترجمه پوریا کاظمی)، ادموند ویلسون (با ترجمه وحید روزبهانی)، جین استوارت (با ترجمه زهرا جلال زاده)، جیمز برنم (با ترجه نرگس حسن لی)، اولین اسکا (با ترجمه امیر یداله پور)، آندره مالرو (با ترجمه مازیار مهیمنی)، گراهام گرین (با ترجمه محمود حبیبی)، والری لاربو (با ترجمه گلنار گلناریان)، کنراد ایکین (با ترجمه پیمان چهرازی)، روپرت پن وارن (با ترجمه فاطمه گلابی زاده)، دونالد دیویدسون (با ترجمه مهرداد رحیمی مقدم)، ارل برنی (با ترجمه منیره اله بخش)، کسی سپ (با ترجمه کاظم فیروزمند)، مکسول گایزمر (با ترجمه پوریا کاظمی) و محمدناصر احدی آمده است.

همچنین در بخشی از یادداشت سردبیر این شماره از «فرهنگ بان» نوشته مرتضی هاشمی پور می خوانیم: «بزرگ ترین خصیصه ستوده فاکنر این است که کار خود را، نوشتن را، جدی گرفت. سخت کوش بود و نه به ستایش علاقه مندانش دل خوش بود و نه با نکوهش منتقدانش دل سرد شد. او نیک می دانست که باید استوار در راهی که انتخاب کرده گام بردارد تا به مطلوبش برسد. در بررسی آثار فاکنر کاملا مشخص است که آگاهانه از شگردهای داستان نویسی استفاده می کند و مخاطبانش را در نظر دارد. او روی خوشی به منتقدان آثارش نشان نمی داد و معروف است که هرگز نقدهای آثار خود را نخواند. با این همه از میان سخنانش معلوم است در برابر نقد یک سر بی اعتنا نیست. توانایی هایش در داستان نویسی و خلق آثار درخور او را به شهرتی عالم گیر رساند. در سال ۱۹۵۰ جایزه نوبل را به دست آورد و در خطابه ای که سراسر ستایش انسان و فراخوانی به امیدواری بود، سیمایی متفاوت از فاکنر داستان نویس نمایان کرد. داستان های فاکنر از رنج و فقر و تبعیض سخن می گفت اما در سخنانش در آکادمی سوئد مژده پیروزی انسان را سر داد. فاکنر در چند جا هدف زندگی را رسیدن به سه چیز دانسته است: زن، پول و افتخار. او معتقد است این سومی دو تای اول را تحت الشعاع قرار می دهد.

در مجموعه ای که پیش رو دارید سعی کردیم تا آن جا که امکانات اجازه می دهد وجوه شخصیت و میزان کامیابی او را در داستان نویسی نشان دهیم. به همین دلیل در این ویژه نامه فاکنر مانند اسطوره معرفی نشده و در میان نقدها از ضعف های کارش نیز سخن گفته شده است.»

انتهای پیام