به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، در ساحت سبز طبیعت که آینه تبار هستی است، فریادی خاموش از ناله مظلومیت محیط بانان برمی خیزد و شهادت جانسوز محیط بان شریف منطقه خائیز هدایت الله دیده بان، در سایه شلیک مستقیم به سرش، مظلومیت نسل فداکار نگهبانان طبیعت را به تصویر می کشد، او سال ها در خط مقدم حفاظت از میراث طبیعی این دیار ایستاد و با شجاعت و دلی پاک در برابر چالش های فراوان از تنوع زیستی و زیبایی های بی کران طبیعت پاسداری کرد.

در ساحت سبز طبیعت که آینه تبار هستی است، فریادی خاموش از دل خاکی برمی خیزد، فریادی که نه از زبان انسان که از ناله مظلومیت محیط بانان، جان دلسوز طبیعت سر برآورده است.

امروز در این صحنه تلخ و جانسوز، روح پاک هدایت الله دیدبان محیط بان شریف منطقه خائیز به دیار باقی شتافت؛ شتافتی که در سایه شلیک مستقیم به سر او، نماد مظلومیت نسل فداکار نگهبانان طبیعت شد.

سالیان سال او در خط مقدم حفاظت از میراث گرانبهای طبیعی این دیار ایستاد؛ با شجاعت ستودنی و دلی پاک، در برابر چالش های فراوان از تنوع زیستی و زیبایی های بی کران طبیعت پاسداری کرد.

اما سرنوشت شگفت این بار، او را در آغوش مظلومیت بی پروا رها کرد، هدایت الله نماد جانفشانی و فداکاری در راه حفاظت از خرده ریزهای ارزشمند طبیعت بود.

هدایت الله، نماد جانفشانی و فداکاری در راه حفظ این میراث ارزشمند بود؛ او با هر نفس عمیقش، با هر قدم استوارش با هر لحظه بیداری شبانه، به پاس طبیعت سرزمینش، جان و دل خود را نثار می کرد.

شاید در این میان صدای ناله مظلومیت این قشر فداکار که با کمبود امکانات، کم توجهی مسئولان و بی تفاوتی برخی از سودجویان، در برابر تخلفات و بی حرمتی ها ایستادگی می کنند، بلندتر از هر فریاد دیگری باشد.

هدایت الله با شهادتش نه تنها جان خود را نثار کرد، بلکه فریادی رسا و خاموش از درد قلب طبیعت و فریادی آهسته اما محکم از بی تفاوتی جامعه را به سوی آسمان فرستاد.

او، نماد آن فریاد خاموش طبیعت مظلوم است که در برابر دستان بی رحمانه ی تخریبگران، بی تابانه ناله می کند.

فریاد خاموش تنها با پیام تسلیت عمیق اما بی نتیجه پاسخ داده خواهد شد؟ آیا به راستی تکرار این فاجعه ها ، تنها به واسطه ناتوانی پاسداران طبیعت و کمبود نیرو و امکانات است؟ آیا تنها واکنش های بی رمق مسئولان در مقابل این فاجعه می تواند به نگرانی های عمیق مردم پاسخگو باشد؟ آیا در این میدان ناهموار که مظلومیت در آن به خون نوشته شده است، هیچ کس به فکر راهکارهای عملی و ساختاری نیست؟ آیا به راستی با تکرار این گونه فاجعه ها ما به تکرار یک مسیر مظلومیت بار تحت فشار بی تفاوتی و بی عدالتی محکومیم؟

این بخشی از صدها سؤالی است که امروز در سایه غم و اندوه در ذهن هر ایرانی آگاه و دلسوز انعکاس می یابد.

روحش شاد و یادش گرامی باد؛ امید است که این واقعه ما را به تأمل و بازنگری وادارد تا با دفاع جدی تر از محیط زیست و تقدیر از این قهرمانان خاموش، به پاس حفظ طبیعت، همراه و همدل شویم.

انتهای پیام/