به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره «مدثر» هفتاد و چهارمین سوره جزء بیست و نهم و از سوره های مکی قرآن که در آغاز بعثت بر پیامبر (ص) نازل شده است.

«مدثر» به معنای «جامه به خود پیچیده» است و اشاره به پیامبر (ص) دارد. در آیات ابتدایی این سوره، خداوند به پیامبر (ص) که از تکان روحی آغاز وحی، احساس سرما می کرد و جامه به خود پیچیده بود، دستور می دهد برخیزد و به مردم را هشدار دهد.

بنابر بسیاری از روایات، بخشی از این سوره درباره ولید بن مغیره نازل شده است که پیامبر (ص) را ساحر (جادوگر) می خواند. خداوند در این سوره با اشاره به عظمت و شان قرآن، کسانی را که منکر قرآن شوند و آن را سحر بخوانند، تهدید کرده است. آیه ۳۸ از آیات مشهور این سوره است که هر انسانی را در گرو اعمال خویش می داند.

درباره فضیلت تلاوت سوره «مدثر» در تفسیر مجمع البیان آمده است؛ هر کس این سوره را تلاوت کند به ازای هر کسی که در مکه پیامبر (ص) را تصدیق یا تکذیب کرد ده حسنه به او داده می شود. همچنین از امام باقر (ع) نقل شده است که هر کس سوره «مدثر» را در نماز های واجب بخواند بر خداوند است که او را همراه و هم درجه حضرت محمد (ص) قرار دهد و در دنیا بدبختی و رنج نمی بیند.

همچنین در تفسیر البرهان از رسول خدا (ص) نقل شده است که هر کس در قرائت سوره «مدثر» مداومت داشته باشد، پاداش بزرگی خواهد داشت و اگر حفظ کل قرآن را از خداوند طلب کند، نمی میرد تا اینکه قرآن را حفظ می شود البته همین مضمون از امام صادق (ع) نیز نقل شده است.

فایل صوتی تلاوت سوره مدثر با صدای محمد منشاوی

متن سوره مدثر همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خدای بخشاینده مهربان

یا أیها المدثر ﴿١﴾

ای کشیده ردای شب بر سر (۱)

قم فأنذر ﴿٢﴾

برخیز و بترسان (۲)

و ر بک فکبر ﴿٣﴾

و پروردگار خود را بزرگ دار (۳)

و ثیابک فطهر ﴿٤﴾

و لباس خویشتن را پاک کن (۴)

و الر جز فاهجر ﴿٥﴾

و از پلیدی دور شو (۵)

و لا تمنن تستکثر ﴿٦﴾

و منت مگذار و فزونی مطلب (۶)

و لر بک فاصبر ﴿٧﴾

و برای پروردگارت شکیبایی کن (۷)

فإذا نقر فی الناقور ﴿٨﴾

پس، چون در صور دمیده شود (۸)

فذٰلک یومئذ یوم عسیر ﴿٩﴾

آن روز چه روز ناگواری است! (۹)

علی الکافر ین غیر یسیر ﴿١٠﴾

بر کافران آسان نیست (۱۰)

ذر نی و من خلقت وحیدا ﴿١١﴾

مرا با آن کس که او را تنها آفریدم واگذار (۱۱)

و جعلت له مالا ممدودا ﴿١٢﴾

و دارایی بسیار به او بخشیدم (۱۲)

و بنین شهودا ﴿١٣﴾

و پسرانی آماده به خدمت دادم (۱۳)

و مهدت له تمهیدا ﴿١٤﴾

و برایش عیش خوش آماده کردم (۱۴)

ثم یطمع أن أزید ﴿١٥﴾

باز هم طمع دارد که بیفزایم (۱۵)

کلا ۖ إنه کان لآیاتنا عنیدا ﴿١٦﴾

ولی نه، زیرا او دشمن آیات ما بود (۱۶)

سأر هقه صعودا ﴿١٧﴾

به زودی او را به بالارفتن از گردنه عذاب وادار می کنم (۱۷)

إنه فکر و قدر ﴿١٨﴾

آری، آن دشمن حق اندیشید و سنجید (۱۸)

فقتل کیف قدر ﴿١٩﴾

کشته بادا، چگونه او سنجید؟ (۱۹)

ثم قتل کیف قدر ﴿٢٠﴾

آری، کشته بادا، چگونه و سنجید (۲۰)

ثم نظر ﴿٢١﴾

آنگاه نظر انداخت (۲۱)

ثم عبس و بسر ﴿٢٢﴾

سپس رو ترش نمود و چهره در هم کشید (۲۲)

ثم أدبر و استکبر ﴿٢٣﴾

آنگاه پشت گردانید و تکبر ورزید (۲۳)

فقال إن هٰذا إلا سحر یؤثر ﴿٢٤﴾

و گفت: این قرآن جز سحری که به برخی آموخته اند نیست (۲۴)

إن هٰذا إلا قول البشر ﴿٢٥﴾

این غیر از سخن بشر نیست (۲۵)

سأصلیه سقر ﴿٢٦﴾

زودا که او را به سقر در آورم (۲۶)

و ما أدر اک ما سقر ﴿٢٧﴾

و تو چه دانی که آن سقر چیست؟ (۲۷)

لا تبقی و لا تذر ﴿٢٨﴾

نه باقی می گذارد و نه رها می کند (۲۸)

لواحة للبشر ﴿٢٩﴾

پوست ها را سیاه می گرداند (۲۹)

علیها تسعة عشر ﴿٣٠﴾

و بر آن دوزخ نوزده نگهبان است (۳۰)

و ما جعلنا أصحاب النار إلا ملائکة ۙ و ما جعلنا عدتهم إلا فتنة للذین کفر وا لیستیقن الذین أوتوا الکتاب و یزداد الذین آمنوا إیمانا ۙ و لا یر تاب الذین أوتوا الکتاب و المؤمنون ۙ و لیقول الذین فی قلوبهم مر ض و الکافر ون ماذا أر اد الله بهٰذا مثلا ۚ کذٰلک یضل الله من یشاء و یهدی من یشاء ۚ و ما یعلم جنود ر بک إلا هو ۚ و ما هی إلا ذکر یٰ للبشر ﴿٣١﴾

و ما موکلان آتش را جز فرشتگان نگردانیدیم و شماره آن ها را جز آزمایشی برای کسانی که کافر شده اند قرار ندادیم تا آنان که اهل کتاب اند یقین به هم رسانند و ایمان کسانی که ایمان آورده اند افزون گردد و آنان که کتاب به ایشان داده شده و نیز مومنان به شک نیفتند و تا کسانی که در دل هایشان بیماری است و کافران بگویند: خدا از این وصف کردن چه چیزی را اراده کرده است؟ این گونه خدا هر که را بخواهد بیراه می گذارد و هر که را بخواهد هدایت می کند و شماره سپاهیان پروردگارت را جز او نمی داند و این آیات جز تذکاری برای بشر نیست (۳۱)

کلا و القمر ﴿٣٢﴾

آری، سوگند به ماه،

و اللیل إذ أدبر ﴿٣٣﴾

و سوگند به شب، چون روی در رفتن آرد

و الصبح إذا أسفر ﴿٣٤﴾

و سوگند به صبح، چون پرده بر افکند

إنها لإحدی الکبر ﴿٣٥﴾

که این یکی از حادثه های بزرگ است

نذیر ا للبشر ﴿٣٦﴾

ترساننده آدمیان است

لمن شاء منکم أن یتقدم أو یتأخر ﴿٣٧﴾

برای، هر کس از شما که خواهد پیش افتد یا از پی رود

کل نفس بما کسبت ر هینة ﴿٣٨﴾

هر کس در گرو کاری است که کرده است

إلا أصحاب الیمین ﴿٣٩﴾

مگر اهل سعادت،

فی جنات یتساءلون ﴿٤٠﴾

که در بهشتها نشسته اند و می پرسند

عن المجر مین ﴿٤١﴾

از گناهکاران

ما سلککم فی سقر ﴿٤٢﴾

که چه چیز شما را به جهنم کشانید؟

قالوا لم نک من المصلین ﴿٤٣﴾

می گویند: ما از نمازگزاران نبودیم

و لم نک نطعم المسکین ﴿٤٤﴾

و به درویشان طعام نمی دادیم

و کنا نخوض مع الخائضین ﴿٤٥﴾

و با آنان که سخن باطل می گفتند هماواز می شدیم

و کنا نکذب بیوم الدین ﴿٤٦﴾

و روز قیامت را دروغ می انگاشتیم

حتیٰ أتانا الیقین ﴿٤٧﴾

تا مرگ ما فرا رسید

فما تنفعهم شفاعة الشافعین ﴿٤٨﴾

پس شفاعت شفاعت کنندگان سودشان نبخشید

فما لهم عن التذکر ة معر ضین ﴿٤٩﴾

چه شده است که از این پند، اعراض می کنند؟

کأنهم حمر مستنفر ة ﴿٥٠﴾

مانند خران وحشی

فر ت من قسور ة ﴿٥١﴾

که از شیر می گریزند

بل یر ید کل امر ئ منهم أن یؤتیٰ صحفا منشر ة ﴿٥٢﴾

بلکه هر یک از ایشان می خواهد که نامه هایی گشاده به او داده شود

کلا ۖ بل لا یخافون الآخر ة ﴿٥٣﴾

آری، که از آخرت نمی ترسند

کلا إنه تذکر ة ﴿٥٤﴾

آری، که این قرآن اندرزی است

فمن شاء ذکر ه ﴿٥٥﴾

هر که خواهد، آن را بخواند

و ما یذکر ون إلا أن یشاء الله ۚ هو أهل التقویٰ و أهل المغفر ة ﴿٥٦﴾

و پند نمی گیرند، مگر اینکه خدا خواهد او شایان آن است که از او بترسند و او شایان آمرزیدن است

انتهای پیام/