به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، ظهر دهم محرم، بار دیگر قم رنگ کربلا گرفت؛ دل های داغدار و چشم های اشک بار، ساعت ها پیش از اذان ظهر، آرام آرام در صحن های حرم حضرت فاطمه معصومه (س) و خیابان های اطراف گرد آمدند تا در یادمان عاشورا، نماز ظهر را هم نوا با امام مظلوم اقامه کنند؛ نمازی که روزی حسین بن علی (ع) زیر باران تیر و شمشیر در صحرای کربلا آن را به جا آوردند و به همه آموختند که بندگی، حتی در اوج جنگ هم نباید فراموش شود.

از نخستین ساعات صبح، دسته های عزاداری از نقاط مختلف قم به سمت حرم در حرکت بودند؛ با طبل و سنج، با نوحه و اشک. با فرارسیدن اذان ظهر، دسته ها آرام گرفتند، صف ها شکل گرفت و صدای ملکوتی اذان در فضای صحن ها پیچید. آسمان در آن لحظه، گویی بر سوز دل ها گریه می کرد.

نماز ظهر عاشورا به امامت آیت الله سید محمد سعیدی، تولیت آستان مقدس حضرت معصومه (س) اقامه شد. او در صف اول ایستاد و پشت سرش، دریایی از سیاه پوشان در سکوتی آمیخته با اندوه، صف به صف ایستاده بودند. هیچ صدایی جز ذکر خدا به گوش نمی رسید. حرم و اطراف آن، تا چشم کار می کرد، پر از نمازگزارانی بود که آمده بودند تا با امام شهیدشان عهدی دوباره ببندند.

برخی با پای برهنه روی آسفالت داغ ایستاده بودند، برخی با چهره هایی سوخته از آفتاب تیرماه، برخی با چشمانی گریان که اشک بی وقفه از آن می چکید. هیچ کس از گرما، ازدحام یا خستگی سخنی نمی گفت؛ گویی همه دل هایشان در کربلا بود، در همان ظهر داغ عاشورا، کنار خیمه ها، در کنار امام حسین علیه السلام.

فضا آکنده از روح بندگی و هم دلی بود. سکوتی پرشکوه، شهر را فرا گرفته بود؛ گویی زمان ایستاده بود تا مردم قم، بی واسطه با عاشورا ملاقات کنند. این نماز، تنها یک واجب فردی نبود؛ اعلام وفاداری به راه حق، به راه سیدالشهدا بود.

حضور گسترده مردم، جوانان، خانواده ها، بانوان محجبه و حتی کودکان، صحنه ای از عشق و ایمان به نمایش گذاشت که در قاب هیچ دوربینی نمی گنجد. هر قطره اشک، هر ذکر لب، هر قامت بسته شده، نشانی از پیوند ناگسستنی مردم با امام مظلوم شان بود.

و در پایان نماز، زمزمه دعای فرج بلند شد؛ «اللهم عجل لولیک الفرج» … گویی بعد از اتصال به روح عاشورا، دل ها برای ظهور منجی نهایی آماده تر شده بود.

انتهای پیام/