به گزارش خبرگزاری تسنیم از ارومیه، آذربایجان غربی از اقوام و مذاهب مختلفی تشکیل شده و عنوان رنگین کمان اقوام را از آن خود کرده است چراکه این اقوام در کنار یکدیگر زندگی می کنند سبک زندگی خاصی نیز دارند.

اما شیوه و سبک زندگی دیگری وجود دارد که ویژه است و در برخی مناطق رواج دارد، زندگی عشایری شیوه زندگی متفاوتی است که از زندگی شهری و و روستایی تفاوت فاحشی دارد، عشایر سبک زندگی متکی به خود را دارند و طبیعت، وضعیت جوی و فرهنگ نقش مهمی در زندگی این افراد ایفا می کند.

عشایر زندگی خود را از طریق دامداری می گذراند و در پی تغییر فصل ها از مناطقی به مناطق دیگر کوچ می کنند، درواقع عشایر به افرادی گفته می شود فرهنگ کوچ در زندگی آن ها از اهمیت خاصی برخوردار است و در اصطلاح به آنان عشایر کوچنده می گویند.

گروهی از عشایر نیز هستند و با اینکه در شمار عشایر قرار دارند ولی کوچ نمی کنند، این اقوام عشایر نیمه کوچنده بوده و در یکی از قطب های اصلی اسکان عشایر یعنی منطقه ییلاق یا قشلاق سکونتگاه دائمی دارند و برخی از اعضا خانواده همیشه دران سکونتگاه حضور دارند.

دو گروه دیگر از عشایر هستند که به آنان عشایر رمه گردان و عشایر اسکان یافته می گویند درواقع باید ابتدا به معنی کوچ پرداخت تا به معنی اصلی عشایر پی برد، کوچ یعنی جابه جایی و حرکت در میان دو منطقه ییلاق و قشلاق که هدف از این جابه جایی دست یافتن به علوفه تازه، حفاظت از احشام در مقابل گرما و سرما شدید بوده و در این جابه جایی تمام خانواده و اسباب و احشام جابه جا شده و تغییر مکان می دهند.

«ییلاق» همان منطقه سردسیر عشایر است؛ که بهار و تابستان را در آن سپری می کنند و «قشلاق» همان منطقه گرمسیر است که سکونتگاه پاییزی و زمستانی عشایر را تشکیل می دهد. در حدفاصل ییلاق و قشلاق، سکونتگاه های موقتی نیز وجود دارد که به آن «میان بند» گفته می شود و بیشتر در بهار و پاییز به خاطر نوع مرتعی که در این مناطق وجود دارد، در آن سکونت می کنند.

کوچ نشینی علاوه بر اینکه یک نوع زندگی و سبک زیستن است بلکه یک فرهنگ و یک تاریخ کهن با آداب ورسوم متفاوت در این شکل زندگی وجود دارد و حفظ روحیه مقاومت و مبارزه با طبیعت و انواع سختی ها، ساده زیستی، قانع بودن به امکانات کم و حفظ شادابی از مزایا زندگی در طبیعت و زندگی عشایری است.

مراتع آذربایجان غربی به خاطر داشتن آب وهوای خنگ و علوفه مناسب از مناطق ییلاقی مهم عشایر در شمال غرب کشور بوده و اصلی ترین شهرستان های عشایر نشین آذربایجان غربی به ترتیب ماکو، چالدران، خوی، سلماس و پلدشت است.

عشایر آذربایجان غربی با دارا بودن ۱۵ هزار و ۵۹۹ خانوار و جمعیتی به میزان ۱۰۳ هزار و ۹۰۲ نفر در قالب ۱۲ ایل و ۲۱ طایفه مستقل جز سومین استان عشایری کشور از نظر جمعیت است و با دارا بودن ۲ میلیون واحد دامی حدود ۲۰ درصد پروتئین و سایر فراورده های دامی آذربایجان غری را تولید و عرضه می کند.

انتهای پیام/ ع