روایتی از شاعر خراسانی که برای شهدا می خواند / اشعار «مؤید » خاطره ساز روزهای انقلاب و جنگ- اخبار خراسان رضوی - اخبار استانها تسنیم
به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس، سیدرضا مؤید فرزند سید محمد متخلص به «مؤید» در سال ۱۳۲۱ هجری شمسی در مشهد در خانواده ای مذهبی و علاقه مند به امور دینی متولد شد، و پس از تحصیلات ابتدایی به شغل آزاد روی آورد. مؤید با مطالعه اثر ادبی و دیوان های سایر شعرا از آغاز جوانی به سرودن اشعار به ویژه مدایح و مراثی مذهبی پرداخت و از شاعران نامور اهل بیت پیامبر عظیم الشأن اسلام(ص) به شمار می رود.
سید رضا مؤید که دم ها، رباعیات و غزل هایش در دوشنبه ها و پنجشنبه های تشییع شهدا در مشهد در خاطره ها ماندگار شده است، از شعرای برجسته آیینی و انقلابی کشور است. شعر معروف «خدا کند که بیایی» تنها یکی از آثار ماندگار اوست و مجموعه اشعار او در طول سال ها، از «گلهای اشک» تا «بهار بی خزان» مجموعه ای غنی از معارف ناب دینی بوده اند که در کالبد ادبیاتی معرفتی و در عین حال مردمی جلوه کرده اند.
ویژگی برجسته استاد مرحوم «حاج سید رضا مؤید خراسانی» این بود که دعبل وار، شعر خود را در خدمت انقلاب و امام به کار گرفته بود و ابعاد انقلابی و ستم سوز و مجاهدت آمیز معنویت ناب دینی را در اشعار شیرین خود به مردم نشان می داد.
از همین رو بود که مقام معظم رهبری نیز در دیدار خود با جمعی از شعرای آیینی کشور فرمودند: «به برخی از موضوعات در شعرهای آئینی کم پرداخته می شود از جمله موضوعات مربوط به مسائل انقلاب، مسائل جنگ و دفاع مقدس، البته در یک دوره ای خیلی خوب بود، همین آقای مؤید در زمان جنگ وقتی جنازه های شهدا را به مشهد می آوردند، شاید هر روزی یا هر چند روزی یک غزل می گفت و مداح ها این ها را می خواندند …، الآن جای این اشعار خالی است.»
«از لحاظ ذهن انقلابی و ذهن جهادی و کار فکری، مشهد جزء مناطق بسیار پیشرفته بود، یعنی یقینا در فضای انقلابی شهر، کارهای هنری و ادبی که انجام می گرفت تأثیر شایانی داشت. هر وقت جنازه یا جنازه هایی، پیکرهای مطهری از شهدا می آمد مشهد، این شعرای مردمی و انقلابی که الحمدلله الآن هم حضور دارند در مشهد؛ خدا ان شاءالله حفظشان کند، بعضی هستند و بعضی هم از دنیا رفتند اینها شعر می گفتند، می آمدند در این مراسم تشییع ها می خواندند. اصلا فضای شهر را یک فضای جهاد و شهادت می کردند.»
«کعبه دل ها» در مدح و ثنای حضرت امام علی بن موسی الرضا(ع) از سروده های معروف مرحوم استاد مؤید است که با هم مرور می کنیم:
بر آستان رضا روی التجا دارم
نظر گشا و ببین التجا کجا دارم
بر این مقام خداداده افتخار کنم
که در حریم رضا رتبه گدا دارم
غبار درگه شمس الشموس عین شفاست
برای چاره هر درد، از این دوا دارم
ز صاحبان کرم نیست چشم اکرامم
امید مکرمت از حضرت رضا دارم
مرا چه بیم ضلالت ز کوره راه جهان؟
که از ولایت او نور رهنما دارم
قسم به تربت پاکش که کعبه دل هاست!
غلام اویم و در خدمتش وفا دارم
ز معصیت نگران و به مهر او خرسند
چه حالتی است که در خوف و در رجا دارم؟
به مهر آل علی پروریده جان و تنم
عجب که مسم و در قلب، کیمیا دارم
ز توس دل نتوانم گرفت و رفت ولی
به سر هوای تماشای کربلا دارم
ز دل نمی رودم یاد نینوای حسین
که روز و شب ز فراقش چو نی، نوا دارم
اگر نمردم و رفتم به آستان بوسش
از این زمانه به او باز شکوه ها دارم
به رستخیز، «مؤید»! چو از لحد خیزم
به دست، نامه و بر لب رضا دارم
انتهای پیام/۲۸۲+
سید رضا مؤید که دم ها، رباعیات و غزل هایش در دوشنبه ها و پنجشنبه های تشییع شهدا در مشهد در خاطره ها ماندگار شده است، از شعرای برجسته آیینی و انقلابی کشور است. شعر معروف «خدا کند که بیایی» تنها یکی از آثار ماندگار اوست و مجموعه اشعار او در طول سال ها، از «گلهای اشک» تا «بهار بی خزان» مجموعه ای غنی از معارف ناب دینی بوده اند که در کالبد ادبیاتی معرفتی و در عین حال مردمی جلوه کرده اند.
ویژگی برجسته استاد مرحوم «حاج سید رضا مؤید خراسانی» این بود که دعبل وار، شعر خود را در خدمت انقلاب و امام به کار گرفته بود و ابعاد انقلابی و ستم سوز و مجاهدت آمیز معنویت ناب دینی را در اشعار شیرین خود به مردم نشان می داد.
از همین رو بود که مقام معظم رهبری نیز در دیدار خود با جمعی از شعرای آیینی کشور فرمودند: «به برخی از موضوعات در شعرهای آئینی کم پرداخته می شود از جمله موضوعات مربوط به مسائل انقلاب، مسائل جنگ و دفاع مقدس، البته در یک دوره ای خیلی خوب بود، همین آقای مؤید در زمان جنگ وقتی جنازه های شهدا را به مشهد می آوردند، شاید هر روزی یا هر چند روزی یک غزل می گفت و مداح ها این ها را می خواندند …، الآن جای این اشعار خالی است.»
«از لحاظ ذهن انقلابی و ذهن جهادی و کار فکری، مشهد جزء مناطق بسیار پیشرفته بود، یعنی یقینا در فضای انقلابی شهر، کارهای هنری و ادبی که انجام می گرفت تأثیر شایانی داشت. هر وقت جنازه یا جنازه هایی، پیکرهای مطهری از شهدا می آمد مشهد، این شعرای مردمی و انقلابی که الحمدلله الآن هم حضور دارند در مشهد؛ خدا ان شاءالله حفظشان کند، بعضی هستند و بعضی هم از دنیا رفتند اینها شعر می گفتند، می آمدند در این مراسم تشییع ها می خواندند. اصلا فضای شهر را یک فضای جهاد و شهادت می کردند.»
«کعبه دل ها» در مدح و ثنای حضرت امام علی بن موسی الرضا(ع) از سروده های معروف مرحوم استاد مؤید است که با هم مرور می کنیم:
بر آستان رضا روی التجا دارم
نظر گشا و ببین التجا کجا دارم
بر این مقام خداداده افتخار کنم
که در حریم رضا رتبه گدا دارم
غبار درگه شمس الشموس عین شفاست
برای چاره هر درد، از این دوا دارم
ز صاحبان کرم نیست چشم اکرامم
امید مکرمت از حضرت رضا دارم
مرا چه بیم ضلالت ز کوره راه جهان؟
که از ولایت او نور رهنما دارم
قسم به تربت پاکش که کعبه دل هاست!
غلام اویم و در خدمتش وفا دارم
ز معصیت نگران و به مهر او خرسند
چه حالتی است که در خوف و در رجا دارم؟
به مهر آل علی پروریده جان و تنم
عجب که مسم و در قلب، کیمیا دارم
ز توس دل نتوانم گرفت و رفت ولی
به سر هوای تماشای کربلا دارم
ز دل نمی رودم یاد نینوای حسین
که روز و شب ز فراقش چو نی، نوا دارم
اگر نمردم و رفتم به آستان بوسش
از این زمانه به او باز شکوه ها دارم
به رستخیز، «مؤید»! چو از لحد خیزم
به دست، نامه و بر لب رضا دارم
انتهای پیام/۲۸۲+
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «روایتی از شاعر خراسانی که برای شهدا می خواند / اشعار «مؤید » خاطره ساز روزهای انقلاب و جنگ- اخبار خراسان رضوی - اخبار استانها تسنیم» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.