به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا ، واقعه ی عاشورا و ماجرای شهادت امام حسین (ع) با اصحابشان به دیده ی ظاهر حاصل عداوت یزید و یزیدیان با خاندان عترت علیهم السلام بود، اما از منظری الهی، جریانی بود که صدها و بلکه هزاران سال قبل خبر آن در بین انبیاء و رسولان الهی وجود داشت، به گونه ای که خداوند گذر آن بزرگواران را به کربلا رساند تا با ماجرای حسینی و تربیت های حسینی آشنا شوند. در این باره روایات فراوانی در کتب حدیثی شیعه دیده می شود. در واقع آنچه در لایه های اصلی و باطنی ماجرای کاروان حسینی دیده می شود، کلاسی تربیتی است که امام حسین علیه السلام برای امتی چند صد نفره از مدینه تا کربلا قرار داد و آنها را تا بالاترین ارتفاعات عالم رشد داد و به اذن الله با رقم زدن ماجرای شهادت برای خود و اصحاب بزرگوارشان، به طور کامل از قید مادیات رها شدند و در جوار رحمت الهی قرار گرفتند تا به این ترتیب به حیاتی طیبه دست یابند؛ حیاتی که تمام پاک طینتان عالم در تمام زمان ها و مکان ها را از انوار خود سیراب می کند، آنها را به سمت اهداف الهی و برپایی حکومت حقه خداوند سوق می دهد.

بنابراین اگر درد و رنجی در ماجرای عاشورا و وقایع پس از آن می بینیم، باید به سنت های خداوند برای برترین خوبان خود در تمام دوران ها پی ببریم؛ همان سنتی که برای ابراهیم، نوح و موسی و سایر خوبان عالم جاری بود و آنها را در کوران حوادث و آتش نمرودیان و فرعونیان رشد داد و این بار در ماجرای عاشورا فتنه ای عظیم تر از تمام دوران انبیاء و رسولان برای معلم انبیاء و پنجمین نور مقدس و پنجمین از برترین خوبان بشر یعنی امام حسین (ع) قرار داد و پس از شهادت ایشان این آزمون ها برای امام سجاد (ع) به گونه ای دیگر قرار داده شد.