به گزارش خبرگزاری تسنیم، در بهار سال ۱۹۴۵ همزمان با عملیات نهایی ارتش سرخ برای تصرف برلین، پایتخت آلمان هدف حمله قرار گرفت. در دوم ماه می، فرمانده پادگان برلین تسلیم شد و سند تسلیم را در ستاد ارتش هشتم گارد به امضا رساند.

به مناسبت هشتادمین سالگرد این پیروزی که نمادی از غلبه زندگی بر مرگ و سرآغاز بازسازی اروپا بود، مروری می کنیم بر چگونگی احیای مسابقات اتومبیلرانی در اواخر دهه ۱۹۴۰، همزمان با فروپاشی نازی ها.

پیش از جنگ، مسابقات اتومبیلرانی یکی از سرگرمی های پرطرفدار اروپاییان بود. سکوهای تماشا مملو از هواداران می شد، رانندگان در جایگاه ستارگان قرار داشتند و خودروها، با طراحی خیره کننده و موتورهای غران، همچون آثار هنری جلوه گری می کردند اما با آغاز جنگ، بسیاری از پیست ها و خودروها نابود شدند و تنها در آمریکا این ورزش به رشد خود ادامه داد. با این حال، برخی تجهیزات از دوران پیش از جنگ باقی مانده بودند. به محض پایان جنگ جهانی دوم، موریس مستیویر، مکانیکی که از سال ۱۹۳۱ به رانندگی حرفه ای روی آورده بود و در سال ۱۹۳۷ به ریاست انجمن رانندگان فرانسه (AGACI) رسید، ایده برگزاری مسابقات جدید را مطرح کرد.

پاریس، شهری که در طول جنگ کمترین آسیب را دیده بود، به عنوان محل برگزاری این مسابقه انتخاب شد. پیست ۲٫۸ کیلومتری مسابقه در کوچه پس کوچه های جنگل بولونی (Bois de Boulogne) طراحی شد. خط شروع در مقابل «پاویون رویال» قرار داشت؛ جایی که مسیر عریضی گروه خودروها را به سمت یک پیچ تند هدایت می کرد که جایگاه تماشاگران نیز در آن حوالی نصب شده بود. رانندگان سپس وارد خیابان «استحکامات» می شدند و در ادامه از یک مسیر مستقیم طولانی در میان ساختمان های مسکونی منطقه شانزدهم عبور کرده، به پورت دولاموئت می رسیدند. پس از آن، یک ترمزگیری شدید پیش از پیچ جنوبی لازم بود که خودروها را وارد بخش باریک و پیچ در پیچ مسیر می کرد؛ خطرناک ترین نقطه پیست که کوچک ترین برخوردی می توانست عواقب ناگواری به همراه داشته باشد.

در ۹ سپتامبر ۱۹۴۵ تنها پنج ماه پس از تسلیم آلمان نازی و یک ماه پس از بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی ۲۰۰ هزار تماشاگر در پارک بولونی گرد آمدند تا شاهد برگزاری سه مسابقه باشند. نخستین مسابقه، «جام رابرت بنوا» بود؛ بنوا، راننده برجسته فرانسوی، در تمامی مسابقات قهرمانی جهان AIACR به جز ایندیاناپولیس در سال ۱۹۲۷ موفق به کسب پیروزی شده بود. این موفقیت باعث شد برند «دلاژ» نیز در کنار آلفا رومئو و بوگاتی، عنوان قهرمانی را تصاحب کند. دو سال بعد، بنوا به همراه آتیلیو مارینونی مسابقه ۲۴ ساعته اسپا را نیز فتح کرد.

در طول جنگ، بنوا از رهبران برجسته مقاومت فرانسه شد. او چندین بار توسط نازی ها دستگیر اما موفق به فرار شد. با این حال، در سال ۱۹۴۴ هنگامی که برای دیدار با مادر بیمارش به خانه بازگشت، توسط گشتاپو دستگیر شد و به اردوگاه کار اجباری بوخنوالد فرستاده شد، جایی که در ۱۱ سپتامبر تحت شکنجه جان سپرد.

در «جام رابرت بنوا» خودروهایی با موتور حداکثر ۱٫۵ لیتر اجازه شرکت داشتند و در نهایت آلدو گوردینی با خودروی سیمکا پیروز میدان شد. در خط پایان، همسر بنوا از او استقبال کرد.

در مسابقه دوم، «جام آزادی» (Liberation Cup)، خودروهایی با موتورهای ۱۵۰۰ سی سی سوپرشارژ و یا دو لیتری تنفس طبیعی حضور یافتند. هنری لوو، راننده پاریسی با مازراتی خود پیروز شد و یک دور جلوتر از آگوست ویلوت از خط پایان عبور کرد.

در این بین رویداد اصلی «جام زندانیان» بود؛ مسابقه ای با حضور قدرتمندترین خودروها و موتورهای سه لیتری. از چهره های برجسته این مسابقه می توان به ریموند سامر از تیم تالبوت و ژان پیر ویمیل از تیم بوگاتی اشاره کرد. جالب آن که هر دو، همچون بنوا در زمان جنگ از اعضای فعال مقاومت فرانسه بودند.

حضور ویمیل در مسابقه تا آخرین لحظات در هاله ای از ابهام قرار داشت. او که پس از جنگ به نیروی هوایی فرانسه پیوسته بود، برای شرکت در مسابقه به مجوز رسمی نیاز داشت و این موضوع باعث شد تا در مراحل ابتدایی مسابقه غایب باشد. با این حال، ویمیل دقایقی پس از شروع مسابقه به بوآ دو بولونی رسید. با تصمیم مسئولان، او به عنوان آخرین شرکت کننده از جایگاه شانزدهم مسابقه را آغاز کرد. اما آیا این مانع او شد؟

در دور اول، ویمیل به مقام چهارم رسید، در دور دوم در جایگاه دوم قرار گرفت و در دور سوم به عقب خودروی سامر چسبید. در دور چهارم، او پیشتاز شد و فاصله اش را بیش از یک دقیقه افزایش داد و در نهایت با اقتدار پیروز میدان شد. سامر دوم شد و یوجین چابود با خودروی دلاهه که سه دور از برنده عقب افتاده بود، مقام سوم را کسب کرد. در این مسابقه همچنین موریس ترینتینیان، فیلیپ اتانسلین و پیر لوگ نیز حضور داشتند؛ افرادی که ۱۰ سال بعد در بدترین سانحه تاریخ ورزش های موتوری جان باختند.

مسابقات برگزار شده در بوآ دوبولونی موفقیتی بزرگ محسوب می شد و به بازگشت ورزش های موتوری به اروپا انجامید. در سال ۱۹۴۶، فصل کامل گرندپری با ۲۰ مسابقه برگزار شد. نخستین مسابقه، گرندپری نیس، در ماه آوریل برگزار شد که لوئیجی ویلورسی در آن به پیروزی رسید. سامر دو پیروزی دیگر به دست آورد و در ۳۰ می مسابقه ای دیگر در بوآ دو بولونی با نام «جام پاریس» برگزار شد که بار دیگر ژان پیر ویمیل فاتح آن بود. ویمیل تا پایان سال دو پیروزی دیگر نیز کسب کرد اما سامر با پنج پیروزی او را پشت سر گذاشت.

در سال ۱۹۴۷، مسابقات گرندپری گسترش یافت. چهار مسابقه از سوی فدراسیون جهانی اتومبیلرانی (FIA) به عنوان گرندپری رسمی تحت مقررات تازه تدوین شده «فرمول یک» برگزار شد که زمینه ساز برگزاری نخستین فصل رسمی مسابقات قهرمانی جهان در سال ۱۹۵۰ شد. ویمیل نیز در سال ۱۹۴۷ دو مورد از آن چهار گرندپری را برد. با این حال او نتوانست در مسابقات رسمی فرمول یک شرکت کند؛ چرا که در ژانویه ۱۹۴۹ حین تمرین پیش از گرندپری بوینس آیرس جان خود را از دست داد.

ژان پیر ویمیل در گورستان پاسی پاریس به خاک سپرده شد و یادبودی از او در جنگل بولونی ساخته شده است.

انتهای پیام/