به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، کاروان امام حسین (ع) در ادامه حرکت خود تقریبا در چنین روزی به منزلگاه «ذو حسم» رسید. در این مکان بود که سپاه حر با امام حسین (ع) و کاروانیان مواجه شد.

حر بن یزید از نژاد قبیله تمیم است. وی از خاندان حر است که در زمان جاهلیت و در دوره اسلام از بزرگان بودند. حر که از بزرگان و جنگآوران شهر کوفه بود، از قادسیه مأمور شد همراه با سپاهش جلوی کاروان امام حسین (ع) را بگیرد که سرنوشت چیز دیگری برای او رقم زد.



اما این نکته در رفتار حر بن یزید ریاحی بسیار حائز اهمیت است که در طول مدتی که امام حسین(ع) را مشایعت میکرد تا مانع ورود حضرت به کوفه شود، یک مورد هم نسبت به حضرت جسارت به خرج نداد و معلوم بود که او دارای طینتی پاک و فطرتی زلال است که نیاز به مقداری تلنگر از جانب خلیفةالله دارد تا به سوی اوج آسمانها کشیده شود و به درجات عالی برسد.



حر در طی مدتی که پا به پای کاروان امام حسین(ع) حرکت میکرد، مدام شیفته رفتار و اخلاقیات حضرت میشد تا اینکه در «ذو حسم» با امام مواجه شد. این منطقه به دلیل شرایط کوهستانی، منطقه مناسبی برای اطراق بود، از این جهت هر دو سپاه در آنجا فرود آمدند. زمانی که وقت نماز ظهر رسید، امام به «حجاج بن مسروق» فرمود: «أذن رحمک الله! … حتی نصلی؛ اذان بگو: خداوند تو را رحمت کند، … تا نماز بگزاریم». حجاج برخاست و اذان گفت، آنگاه امام علیه السلام به حر بن یزید خطاب کرد: «یابن یزید! أترید أن تصلی بأصحابک و أصلی بأصحابی؟؛ آیا تو قصد داری با یاران خویش نماز بگزاری و من نیز با یاران خود نماز بگزارم؟» حر پاسخ داد: شما با یارانت نماز بگزار، ما نیز به تو اقتدا می کنیم.

پس از نماز، امام برخاست و حمد و ثنای الهی را به جای آورد و فرمود:

«أیها الناس، أنا ابن بنت رسول الله(صلی الله علیه وآله) و نحن أولی بولایة هذه الامور علیکم من هؤلاء المدعین ما لیس لهم و السائرین فیکم بالظلم و العدوان، فإن تثقوا بالله و تعرفوا الحق لاهله فیکون ذلک لله رضی، و إن کرهتمونا و جهلتم حقنا و کان رأیکم علی خلاف ما جاءت به کتبکم و قدمت به رسلکم انصرفت عنکم؛ ای مردم، من فرزند دختر رسول خدایم، ما به ولایت این امور بر شما (امامت بر مسلمین) از این مدعیان دروغین که در میانتان به ظلم و ستم و تجاوز رفتار می کنند سزاوارتریم. اگر به خدا اعتماد کنید و صاحبان حق را بشناسید، مایه خشنودی خداوند است و اگر ما را ناخوش داشته و حق ما را نشناسید و عقیده شما برخلاف آن باشد که در نامه هایتان نوشته اید و فرستادگانتان گفتند، از نزد شما باز می گردم».

حر بن یزید در پاسخ عرض کرد: «ای اباعبدالله، ما از این نامه ها و فرستادگان بی خبریم.»



امام به یکی از خدمتگزاران به نام عقبة ابن سمعان، رو کرد و فرمود: «یا عقبة، هات الخرجین اللذین فیهما الکتب؛ ای عقبه، آن دو خورجین نامه ها را بیاور.» عقبه نیز نامه های شامیان و کوفیان را حاضر کرد و پیش روی آنان ریخت. آنان جلو رفتند و به نامه ها نگاه کردند.

حر گفت: «ای اباعبدالله، ما از آنان که این نامه ها را نوشتند نیستیم، مأموریت ما آن است که از تو جدا نشده تا تو را نزد امیر (عبیدالله بن زیاد) ببریم.»

امام تبسمی کرد و فرمود: «الموت أدنی إلیک من ذلک؛ مرگ از انجام این کار به تو نزدیک تر است.» معنای این جمله امام را شاید جز عده ای از اصحاب سر حضرت متوجه نشد؛ می توان گفت امام با این جمله از عاقبت حر در کربلا خبر داد.

این مواجهه حر با امام حسین (ع)، اولین طلیعههای ایجاد تحول در قلب او شد؛ قلبی که در نهایت وقتی با حقیقت ولایت آشنا شد، تن را با تمام وجود نثار او کرد.

منابع:

* وقعة الطف، ص۱۷۱

* الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج۲، ص۸۰

انتهای پیام/