سختی هایی که به جان خریده می شود …
ایسنا/خوزستان یک معلم عشایری در خوزستان معتقد است، استخدام سرباز معلم که نیرویی غیرمتخصص است، باعث ضربه دیدن آموزش دانش آموزان عشایری می شود.
به بهانه ۱۲ اردیبهشت، روز معلم به سراغ مسعود سعادتی، دانشجوی مقطع دکتری ادبیات فارسی و معلم یکی از مناطق صعب العبور عشایری شهرستان اندیکا رفتیم. این معلم یکی از صدها معلم مناطق محروم خوزستان است و دو سالی می شود که در روستای محروم کنگرو از توابع اندیکا تدریس می کند.
تدریس در مناطق محروم به عشق کودکان
سعادتی در گفت و گو با ایسنا از انگیزه اش برای درس دادن در مناطق صعب العبور عشایری می گوید: من در مناطق عشایری درس خواندم، از سال ۸۷ تدریس در مناطق عشایری را شروع کردم و آشنایی کاملی با این مناطق دارم. می توانستم در دانشگاه محل تحصیلم بمانم و یا انتقالی بگیرم و در شهر تدریس کنم اما اگر این کار را می کردم در اینصورت کار بزرگی برای دانش آموزان نکرده ام، چون دانش آموزان عشایری وضعیت خوبی ندارند اما دانش آموزان شهری امکانات کافی دارند. اکثر والدین بچه های عشایری سواد ندارند و کسی نیست تا به دانش آموز کمک کند.
وی ادامه داد: دانش آموزان در این مناطق وضعیت خوبی ندارند، متاسفانه چندسالی می شود که آموزش و پرورش نیروی سرباز معلم می گیرد که رشته های درسی آن ها هیچ ارتباطی با کار تدریس ندارد. به همین دلیل تصمیم گرفتم در مناطق عشایری بمانم.
این معلم درباره مسافت طولانی که هر بار باید طی کند تا به مدرسه برسد، می گوید: محل زندگی ام در ایذه است. از محل زندگی تا محل کارم حدود یک ساعت و نیم را باید با خودرو و حدود ۲۰ دقیقه مسیر را باید با قایق طی کنم و پس از آن یک ساعت و نیم باید پیاده روی کنم تا به روستا کنگرو برسم. هزینه رفت و برگشت با قایق روزانه ۲۴۰ هزار تومان است و چون هزینه ها سرسام آور است، هر با که به روستا می آیم، یک یا دو هفته باید در روستای محل تدریس بمانم. درآمد معلمان عشایری هم با معلمان مناطق شهری تفاوت چندانی ندارد.
مدرسه ای که وجود خارجی ندارد
این معلم عشایری با بیان اینکه در مدرسه روستای کنگرو ۱۲ دانش آموز تحصیل می کنند، گفت: در روستای کنگرو هیچ مدرسه ای وجود ندارد، سال ها قبل یک مدرسه که از سنگ و چوب ساخته شده بود، وجود داشت اما تخریب شد و پس از تخریب مدرسه، دانش آموزان هیچ سرپناهی نداشتند. کلاس های ما در فضای باز تشکیل می شد و روزهای سرد زمستان آتش روشن می کردیم تا بتوانیم سرمای زمستان را تحمل کنیم و در صورتیکه باران می بارید درس را تعطیل می کردیم. البته کمی پیش از شیوع کرونا و بعد از منتشر شدن یک خبر درباره این روستا، تنها هلال احمر یک چادر به عنوان مدرسه برای ما ارسال کرد که با توجه به تعطیلی مدارس هنوز دانش آموزان استفاده ای از آن نکرده اند.
عبور از رودخانه برای رسیدن به مدرسه با یک سیم!
سعادتی ادامه داد: برخی از دانش آموزان برای درس خواندن از روستای دیگری می آیند، میان این دو روستا یک رودخانه می گذرد و با توجه به اینکه هیچ پلی برای عبور از این رودخانه وجود ندارد، دانش آموزان مجبور هستند با استفاده از یک سیم بکسل از رودخانه بگذرند. یکی از دانش آموزانی که روزانه از این مسیر عبور می کند تنها ۸ سال دارد که با توجه به سن کمی که دارد هر روز با کمک مادرش به مدرسه می آید. وقتی باران می بارد تا چند روز کسی نمی تواند از این مسیر عبور کند و درس برخی از دانش آموزان تعطیل می شود.
روستا نه جاده دارد، نه برق و نه خانه بهداشت!
این معلم عشایری با بیان اینکه اهالی روستای کنگرو عمدتا دامدار هستند، گفت: روستای کنگرو از جاده، آب، برق و اینترنت محروم است و خانه بهداشت هم ندارد. اگر از اهالی روستا کسی بیمار شود هیچ کس وجود ندارد که بتواند رسیدگی کند. مدتی پیش کودکی ۸ ماهه نیمه شب دچار عقرب گزیدگی شد و با زحمت فراوانی او را به درمانگاه رساندند.
استفاده از سرباز معلم، ضربه زدن به آموزش دانش آموزان عشایری
وی در پایان گفت: امیدوارم آموزش و پرورش خوزستان سعی کند تا مشکلات دانش آموزان مناطق عشایری را برطرف کند. با استخدام سرباز معلم که نیروی غیرمتخصص است، دانش آموزان عشایری ضربه می بینند. همچنین اگر اداره راه و شهرسازی برای روستاهای صعب العبور جاده احداث کند، به تبع مردم این مناطق از محرومیت خارج می شوند. امیدوارم این محرومیت ها بیش از این ادامه نداشته باشد.
انتهای پیام
به بهانه ۱۲ اردیبهشت، روز معلم به سراغ مسعود سعادتی، دانشجوی مقطع دکتری ادبیات فارسی و معلم یکی از مناطق صعب العبور عشایری شهرستان اندیکا رفتیم. این معلم یکی از صدها معلم مناطق محروم خوزستان است و دو سالی می شود که در روستای محروم کنگرو از توابع اندیکا تدریس می کند.
تدریس در مناطق محروم به عشق کودکان
سعادتی در گفت و گو با ایسنا از انگیزه اش برای درس دادن در مناطق صعب العبور عشایری می گوید: من در مناطق عشایری درس خواندم، از سال ۸۷ تدریس در مناطق عشایری را شروع کردم و آشنایی کاملی با این مناطق دارم. می توانستم در دانشگاه محل تحصیلم بمانم و یا انتقالی بگیرم و در شهر تدریس کنم اما اگر این کار را می کردم در اینصورت کار بزرگی برای دانش آموزان نکرده ام، چون دانش آموزان عشایری وضعیت خوبی ندارند اما دانش آموزان شهری امکانات کافی دارند. اکثر والدین بچه های عشایری سواد ندارند و کسی نیست تا به دانش آموز کمک کند.
وی ادامه داد: دانش آموزان در این مناطق وضعیت خوبی ندارند، متاسفانه چندسالی می شود که آموزش و پرورش نیروی سرباز معلم می گیرد که رشته های درسی آن ها هیچ ارتباطی با کار تدریس ندارد. به همین دلیل تصمیم گرفتم در مناطق عشایری بمانم.
این معلم درباره مسافت طولانی که هر بار باید طی کند تا به مدرسه برسد، می گوید: محل زندگی ام در ایذه است. از محل زندگی تا محل کارم حدود یک ساعت و نیم را باید با خودرو و حدود ۲۰ دقیقه مسیر را باید با قایق طی کنم و پس از آن یک ساعت و نیم باید پیاده روی کنم تا به روستا کنگرو برسم. هزینه رفت و برگشت با قایق روزانه ۲۴۰ هزار تومان است و چون هزینه ها سرسام آور است، هر با که به روستا می آیم، یک یا دو هفته باید در روستای محل تدریس بمانم. درآمد معلمان عشایری هم با معلمان مناطق شهری تفاوت چندانی ندارد.
مدرسه ای که وجود خارجی ندارد
این معلم عشایری با بیان اینکه در مدرسه روستای کنگرو ۱۲ دانش آموز تحصیل می کنند، گفت: در روستای کنگرو هیچ مدرسه ای وجود ندارد، سال ها قبل یک مدرسه که از سنگ و چوب ساخته شده بود، وجود داشت اما تخریب شد و پس از تخریب مدرسه، دانش آموزان هیچ سرپناهی نداشتند. کلاس های ما در فضای باز تشکیل می شد و روزهای سرد زمستان آتش روشن می کردیم تا بتوانیم سرمای زمستان را تحمل کنیم و در صورتیکه باران می بارید درس را تعطیل می کردیم. البته کمی پیش از شیوع کرونا و بعد از منتشر شدن یک خبر درباره این روستا، تنها هلال احمر یک چادر به عنوان مدرسه برای ما ارسال کرد که با توجه به تعطیلی مدارس هنوز دانش آموزان استفاده ای از آن نکرده اند.
عبور از رودخانه برای رسیدن به مدرسه با یک سیم!
سعادتی ادامه داد: برخی از دانش آموزان برای درس خواندن از روستای دیگری می آیند، میان این دو روستا یک رودخانه می گذرد و با توجه به اینکه هیچ پلی برای عبور از این رودخانه وجود ندارد، دانش آموزان مجبور هستند با استفاده از یک سیم بکسل از رودخانه بگذرند. یکی از دانش آموزانی که روزانه از این مسیر عبور می کند تنها ۸ سال دارد که با توجه به سن کمی که دارد هر روز با کمک مادرش به مدرسه می آید. وقتی باران می بارد تا چند روز کسی نمی تواند از این مسیر عبور کند و درس برخی از دانش آموزان تعطیل می شود.
روستا نه جاده دارد، نه برق و نه خانه بهداشت!
این معلم عشایری با بیان اینکه اهالی روستای کنگرو عمدتا دامدار هستند، گفت: روستای کنگرو از جاده، آب، برق و اینترنت محروم است و خانه بهداشت هم ندارد. اگر از اهالی روستا کسی بیمار شود هیچ کس وجود ندارد که بتواند رسیدگی کند. مدتی پیش کودکی ۸ ماهه نیمه شب دچار عقرب گزیدگی شد و با زحمت فراوانی او را به درمانگاه رساندند.
استفاده از سرباز معلم، ضربه زدن به آموزش دانش آموزان عشایری
وی در پایان گفت: امیدوارم آموزش و پرورش خوزستان سعی کند تا مشکلات دانش آموزان مناطق عشایری را برطرف کند. با استخدام سرباز معلم که نیروی غیرمتخصص است، دانش آموزان عشایری ضربه می بینند. همچنین اگر اداره راه و شهرسازی برای روستاهای صعب العبور جاده احداث کند، به تبع مردم این مناطق از محرومیت خارج می شوند. امیدوارم این محرومیت ها بیش از این ادامه نداشته باشد.
انتهای پیام
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «سختی هایی که به جان خریده می شود …» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.