به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره روم سی امین سوره جزء بیست و یکم و از سوره های مکی قرآن کریم است.

این سوره درباره پیشگویی شکست رومیان از ایرانیان و در آینده نزدیک شکست ایرانیان از رومیان و وعده نصرت الهی سخن می گوید و به تبیین بخشی از قوانین تشریعی و تکوینی مانند مسأله ازدواج، مودت و رحمت فطری میان انسان ها، دستگیری از نیازمندان و نهی از رباخواری می پردازد.

از آیات مشهور این سوره آیه فطرت است و به سرشت الهی و نوع آفرینش انسان ها پرداخته و گرایش انسان به خدا و دین را فطری و برخواسته از درون آن می داند.

بر اساس روایات؛ هر کس سوره روم را بخواند، ۱۰ برابر تمامی فرشتگانی که خداوند را در بین زمین و آسمان تسبیح گفته اند حسنه به او داده می شود و هر آنچه که در روز یا شبش از دست داده دوباره به دست می آورد.

امام صادق (ع) درباره فضیلت سوره روم می فرماید: ثواب قرائت سوره روم و عنکبوت در شب بیست و سوم رمضان، بهشت است و در ادامه امام (ع) فرمود: مطمئن هستم که این دو سوره نزد خداوند جایگاهی بزرگ دارد.

هر کس در عصر سه بار آیات ۱۸-۱۷ سوره روم را بخواند هیچ خیر و خوبی ای در آن شب از او فوت نمی شود و همه بدی ها آن شب از او برداشته می شود و هر کس صبح گاه سه بار این آیات را بخواند نیز چنین بهره ای می برد و به تلاوت کننده این دو آیه (۱۸-۱۷ سوره روم) وعده بهشت داده شده است.

فایل صوتی تلاوت سوره روم با صدای شهریار پرهیزگار

متن سوره روم همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم



الم ﴿۱﴾

الف لام میم (۱)



غلبت الروم ﴿۲﴾

رومیان شکست خوردند (۲)



فی أدنی الأرض و هم من بعد غلبهم سیغلبون ﴿۳﴾

در نزدیکترین سرزمین ولی بعد از شکستشان در ظرف چند سالی به زودی پیروز خواهند گردید (۳)



فی بضع سنین لله الأمر من قبل ومن بعد ویومئذ یفرح المؤمنون﴿۴﴾

فرجام کار در گذشته و آینده از آن خداست و در آن روز است که مؤمنان از یاری خدا شاد می گردند (۴)



بنصر الله ینصر من یشاء و هو العزیز الرحیم ﴿۵﴾

هر که را بخواهد یاری می کند و اوست شکست ناپذیر مهربان (۵)



وعد الله لا یخلف الله وعده ولکن أکثر الناس لا یعلمون ﴿۶﴾

وعده خداست خدا وعده اش را خلاف نمی کند ولی بیشتر مردم نمی دانند (۶)



یعلمون ظاهرا من الحیاة الدنیا و هم عن الآخرة هم غافلون ﴿۷﴾

از زندگی دنیا ظاهری را می شناسند و حال آنکه از آخرت غافلند (۷)



أولم یتفکروا فی أنفسهم ما خلق الله السماوات و الأرض و ما بینهما إلا بالحق و أجل مسمی و إن کثیرا من الناس بلقاء ربهم لکافرون ﴿۸﴾

آیا در خودشان به تفکر نپرداخته اند خداوند آسمان ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حق و تا هنگامی معین نیافریده است و با این همه بسیاری از مردم لقای پروردگارشان را سخت منکرند (۸)



أولم یسیروا فی الأرض فینظروا کیف کان عاقبة الذین من قبلهم کانوا أشد منهم قوة و أثاروا الأرض و عمروها أکثر مما عمروها وجاءتهم رسلهم بالبینات فما کان الله لیظلمهم ولکن کانوا أنفسهم یظلمون ﴿۹﴾

آیا در زمین نگردیده اند تا ببینند فرجام کسانی که پیش از آنان بودند چگونه بوده است آن ها بس نیرومندتر از ایشان بودند و زمین را زیر و رو کردند و بیش از آنچه آن ها آبادش کردند آن را آباد ساختند و پیامبرانشان دلایل آشکار برایشان آوردند بنابراین خدا بر آن نبود که برایشان ستم کند لیکن خودشان بر خود ستم می کردند (۹)



ثم کان عاقبة الذین أساءوا السوأی أن کذبوا بآیات الله و کانوا بها یستهزئون ﴿۱۰﴾

آنگاه فرجام کسانی که بدی کردند بسی بدتر بود چرا که آیات خدا را تکذیب کردند و آن ها را به ریشخند می گرفتند (۱۰)



الله یبدأ الخلق ثم یعیده ثم إلیه ترجعون ﴿۱۱﴾

خداست که آفرینش را آغاز و سپس آن را تجدید می کند آنگاه به سوی او بازگردانیده می شوید (۱۱)



و یوم تقوم الساعة یبلس المجرمون ﴿۱۲﴾

و روزی که قیامت برپا شود مجرمان نومید می گردند (۱۲)



و لم یکن لهم من شرکائهم شفعاء و کانوا بشرکائهم کافرین ﴿۱۳﴾

و برای آنان از شریکانشان شفیعانی نیست و خود منکر شریکان خود می شوند (۱۳)



و یوم تقوم الساعة یومئذ یتفرقون ﴿۱۴﴾

و روزی که رستاخیز برپا گردد آن روز مردم پراکنده می شوند (۱۴)



فأما الذین آمنوا و عملوا الصالحات فهم فی روضة یحبرون ﴿۱۵﴾

اما کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند در گلستانی شادمان می گردند (۱۵)



و أما الذین کفروا و کذبوا بآیاتنا و لقاء الآخرة فأولئک فی العذاب محضرون ﴿۱۶﴾

و اما کسانی که کافر شده و آیات ما و دیدار آخرت را به دروغ گرفته اند پس آنان در عذاب حاضر آیند (۱۶)



فسبحان الله حین تمسون و حین تصبحون ﴿۱۷﴾

پس خدا را تسبیح گویید آنگاه که به عصر درمی آیید و آنگاه که به بامداد درمی شوید (۱۷)



و له الحمد فی السماوات و الأرض و عشیا و حین تظهرون ﴿۱۸﴾

و ستایش از آن اوست در آسمان ها و زمین و شامگاهان و وقتی که به نیمروز می رسید (۱۸)



یخرج الحی من المیت و یخرج المیت من الحی و یحیی الأرض بعد موتها و کذلک تخرجون ﴿۱۹﴾

زنده را از مرده بیرون می آورد و مرده را از زنده بیرون می آورد و زمین را بعد از مرگش زنده می سازد و بدین گونه از گورها بیرون آورده می شوید (۱۹)



و من آیاته أن خلقکم من تراب ثم إذا أنتم بشر تنتشرون ﴿۲۰﴾

و از نشانه های او این است که شما را از خاک آفرید پس به ناگاه شما به صورت بشری هر سو پراکنده شدید (۲۰)



و من آیاته أن خلق لکم من أنفسکم أزواجا لتسکنوا إلیها و جعل بینکم مودة و رحمة إن فی ذلک لآیات لقوم یتفکرون ﴿۲۱﴾

و از نشانه های او اینکه از نوع خودتان همسرانی برای شما آفرید تا بدان ها آرام گیرید و میانتان دوستی و رحمت نهاد آری در این نعمت برای مردمی که می اندیشند قطعا نشانه هایی است (۲۱)



و من آیاته خلق السماوات و الأرض و اختلاف ألسنتکم و ألوانکم إن فی ذلک لآیات للعالمین ﴿۲۲﴾

و از نشانه های قدرت او آفرینش آسمان ها و زمین و اختلاف زبانهای شما و رنگهای شماست قطعا در این امر نیز برای دانشوران نشانه هایی است (۲۲)



و من آیاته منامکم باللیل و النهار و ابتغاؤکم من فضله إن فی ذلک لآیات لقوم یسمعون ﴿۲۳﴾

و از نشانه های حکمت او خواب شما در شب و نیم روز و جستجوی شما روزی خود را از فزونبخشی اوست در این معنی نیز برای مردمی که می شنوند قطعا نشانه هایی است (۲۳)



و من آیاته یریکم البرق خوفا و طمعا و ینزل من السماء ماء فیحیی به الأرض بعد موتها إن فی ذلک لآیات لقوم یعقلون ﴿۲۴﴾

و از نشانه های او اینکه برق را برای شما بیم آور و امیدبخش می نمایاند و از آسمان به تدریج آبی فرو می فرستد که به وسیله آن زمین را پس از مرگش زنده می گرداند در این امر هم برای مردمی که تعقل می کنند قطعا نشانه هایی است (۲۴)



و من آیاته أن تقوم السماء و الأرض بأمره ثم إذا دعاکم دعوة من الأرض إذا أنتم تخرجون ﴿۲۵﴾

و از نشانه های او این است که آسمان و زمین به فرمانش برپایند پس چون شما را یک بار فرا خواند بناگاه از گورها خارج می شوید (۲۵)



و له من فی السماوات و الأرض کل له قانتون ﴿۲۶﴾

و هر که در آسمان ها و زمین است از آن اوست همه او را گردن نهاده اند (۲۶)



و هو الذی یبدأ الخلق ثم یعیده و هو أهون علیه و له المثل الأعلی فی السماوات و الأرض و هو العزیز الحکیم ﴿۲۷﴾

و اوست آن کس که آفرینش را آغاز می کند و باز آن را تجدید می نماید و این کار بر او آسانتر است و در آسمان ها و زمین نمونه والای هر صفت برتر از آن اوست و اوست شکست ناپذیر سنجیده کار (۲۷)



ضرب لکم مثلا من أنفسکم هل لکم من ما ملکت أیمانکم من شرکاء فی ما رزقناکم فأنتم فیه سواء تخافونهم کخیفتکم أنفسکم کذلک نفصل الآیات لقوم یعقلون ﴿۲۸﴾

خداوند برای شما از خودتان مثلی زده است آیا در آنچه به شما روزی داده ایم شریکانی از بردگانتان دارید که در آن مال با هم مساوی باشید و همان طور که شما از یکدیگر بیم دارید از آن ها بیم داشته باشید این گونه آیات خود را برای مردمی که می اندیشند به تفصیل بیان می کنیم (۲۸)

بل اتبع الذین ظلموا أهواءهم بغیر علم فمن یهدی من أضل الله و ما لهم من ناصرین ﴿۲۹﴾

نه این چنین نیست بلکه کسانی که ستم کرده اند بدون هیچ گونه دانشی هوسهای خود را پیروی کرده اند پس آن کس را که خدا گمراه کرده چه کسی هدایت می کند و برای آنان یاورانی نخواهد بود (۲۹)

فأقم وجهک للدین حنیفا فطرت الله التی فطر الناس علیها لا تبدیل لخلق الله ذلک الدین القیم ولکن أکثر الناس لا یعلمون﴿۳۰﴾

پس روی خود را با گرایش تمام به حق به سوی این دین کن با همان سرشتی که خدا مردم را بر آن سرشته است آفرینش خدای تغییرپذیر نیست این است همان دین پایدار ولی بیشتر مردم نمی دانند (۳۰)

منیبین إلیه و اتقوه و أقیموا الصلاة و لا تکونوا من المشرکین ﴿۳۱﴾

به سویش توبه برید و از او پروا بدارید و نماز را برپا کنید و از مشرکان مباشید (۳۱)

من الذین فرقوا دینهم و کانوا شیعا کل حزب بما لدیهم فرحون ﴿۳۲﴾

از کسانی که دین خود را قطعه قطعه کردند و فرقه فرقه شدند هر حزبی بدانچه پیش آنهاست دلخوش شدند (۳۲)

و إذا مس الناس ضر دعوا ربهم منیبین إلیه ثم إذا أذاقهم منه رحمة إذا فریق منهم بربهم یشرکون ﴿۳۳﴾

و چون مردم را زیانی رسد، پروردگار خود را در حالی که به درگاه او توبه می کنند می خوانند و آنگاه که از جانب خود رحمتی به آنان چشانید به ناگاه دسته ای از ایشان به پروردگارشان شرک می آورند (۳۳)

لیکفروا بما آتیناهم فتمتعوا فسوف تعلمون ﴿۳۴﴾

بگذار تا به آنچه بدان ها عطا کرده ایم کفر ورزند بگو برخوردار شوید؛ به زودی خواهید دانست (۳۴)

أم أنزلنا علیهم سلطانا فهو یتکلم بما کانوا به یشرکون ﴿۳۵﴾

یا مگر حجتی بر آنان نازل کرده ایم که آن حجت در باره آنچه با خدا شریک می گردانیده اند سخن می گوید (۳۵)

و إذا أذقنا الناس رحمة فرحوا بها و إن تصبهم سیئة بما قدمت أیدیهم إذا هم یقنطون ﴿۳۶﴾

و چون مردم را رحمتی بچشانیم بدان شاد می گردند و چون به سزای آنچه دستاورد گذشته آنان است، صدمه ای به ایشان برسد به ناگاه نومید می شوند (۳۶)

أولم یروا أن الله یبسط الرزق لمن یشاء و یقدر إن فی ذلک لآیات لقوم یؤمنون ﴿۳۷﴾

آیا ندانسته اند که این خداست که روزی را برای هر کس که بخواهد فراخ یا تنگ می گرداند قطعا در این امر برای مردمی که ایمان می آورند عبرت هاست (۳۷)

فآت ذا القربی حقه و المسکین و ابن السبیل ذلک خیر للذین یریدون وجه الله و أولئک هم المفلحون ﴿۳۸﴾

پس حق خویشاوند و تنگدست و در راهمانده را بده این انفاق برای کسانی که خواهان خشنودی خدایند بهتر است و اینان همان رستگارانند (۳۸)

و ما آتیتم من ربا لیربو فی أموال الناس فلا یربو عند الله و ما آتیتم من زکاة تریدون وجه الله فأولئک هم المضعفون﴿۳۹﴾

و آنچه به قصد ربا می دهید تا در اموال مردم سود و افزایش بردارد نزد خدا فزونی نمی گیرد ولی آنچه را از زکات در حالی که خشنودی خدا را خواستارید دادید پس آنان همان فزونییافتگانند و مضاعف می شود (۳۹)

الله الذی خلقکم ثم رزقکم ثم یمیتکم ثم یحییکم هل من شرکائکم من یفعل من ذلکم من شیء سبحانه و تعالی عما یشرکون﴿۴۰﴾

خدا همان کسی است که شما را آفرید سپس به شما روزی بخشید آنگاه شما را می میراند و پس از آن زنده می گرداند آیا در میان شریکان شما کسی هست که کاری از این قبیل کند منزه است او و برتر است از آنچه با وی شریک می گردانند (۴۰)

ظهر الفساد فی البر و البحر بما کسبت أیدی الناس لیذیقهم بعض الذی عملوا لعلهم یرجعون﴿۴۱﴾

به سبب آنچه دستهای مردم فراهم آورده فساد در خشکی و دریا نمودار شده است تا سزای بعضی از آنچه را که کرده اند به آنان بچشاند باشد که بازگردند (۴۱)

قل سیروا فی الأرض فانظروا کیف کان عاقبة الذین من قبل کان أکثرهم مشرکین﴿۴۲﴾

بگو در زمین بگردید و بنگرید فرجام کسانی که پیشتر بوده و بیشترشان مشرک بودند چگونه بوده است (۴۲)

فأقم وجهک للدین القیم من قبل أن یأتی یوم لا مرد له من الله یومئذ یصدعون﴿۴۳﴾

پس به سوی این دین پایدار روی بیاور پیش از آنکه روزی از جانب خدا فرا رسد که برگشت ناپذیر باشد و در آن روز مردم دسته دسته می شوند (۴۳)

من کفر فعلیه کفره ومن عمل صالحا فلأنفسهم یمهدون﴿۴۴﴾

هر که کفر ورزد کفرش به زیان اوست و کسانی که کار شایسته کنند فرجام نیک را به سود خودشان آماده می کنند (۴۴)

لیجزی الذین آمنوا و عملوا الصالحات من فضله إنه لا یحب الکافرین﴿۴۵﴾

تا خدا کسانی را که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند به فضل خویش پاداش دهد که او کافران را دوست نمی دارد (۴۵)

و من آیاته أن یرسل الریاح مبشرات ولیذیقکم من رحمته ولتجری الفلک بأمره ولتبتغوا من فضله و لعلکم تشکرون﴿۴۶﴾

و از نشانه های او این است که بادهای بشارت آور را می فرستد تا بخشی از رحمتش را به شما بچشاند و تا کشتی به فرمانش روان گردد و تا از فضل او روزی بجویید و امید که سپاسگزاری کنید (۴۶)

و لقد أرسلنا من قبلک رسلا إلی قومهم فجاءوهم بالبینات فانتقمنا من الذین أجرموا و کان حقا علینا نصر المؤمنین﴿۴۷﴾

و در حقیقت پیش از تو فرستادگانی به سوی قومشان گسیل داشتیم پس دلایل آشکار برایشان آوردند و از کسانی که مرتکب جرم شدند انتقام گرفتیم و یاری کردن مؤمنان بر ما فرض است (۴۷)

الله الذی یرسل الریاح فتثیر سحابا فیبسطه فی السماء کیف یشاء و یجعله کسفا فتری الودق یخرج من خلاله فإذا أصاب به من یشاء من عباده إذا هم یستبشرون﴿۴۸﴾

خدا همان کسی است که باد ها را می فرستد و ابری برمی انگیزد و آن را در آسمان هر گونه بخواهد می گستراند و انبوهش می گرداند پس می بینی باران از لابلای آن بیرون می آید و چون آن را به هر کس از بندگانش که بخواهد رسانید بناگاه آنان شادمانی می کنند (۴۸)

و إن کانوا من قبل أن ینزل علیهم من قبله لمبلسین﴿۴۹﴾

و قطعا پیش از آنکه بر ایشان فرو ریزد آری پیش از آن سخت نومید بودند (۴۹)

فانظر إلی آثار رحمت الله کیف یحیی الأرض بعد موتها إن ذلک لمحیی الموتی و هو علی کل شیء قدیر﴿۵۰﴾

پس به آثار رحمت خدا بنگر که چگونه زمین را پس از مرگش زنده می گرداند در حقیقت هم اوست که قطعا زنده کننده مردگان است و اوست که بر هر چیزی تواناست (۵۰)

ولئن أرسلنا ریحا فرأوه مصفرا لظلوا من بعده یکفرون﴿۵۱﴾

و اگر بادی آفتزا بفرستیم و کشت خود را زردشده ببینند قطعا پس از آن کفران می کنند (۵۱)

فإنک لا تسمع الموتی و لا تسمع الصم الدعاء إذا و لوا مدبرین﴿۵۲﴾

و در حقیقت تو مردگان را شنوا نمی گردانی و این دعوت را به کران آنگاه که به ادبار پشت می گردانند نمی توانی بشنوانی (۵۲)

و ما أنت بهاد العمی عن ضلالتهم إن تسمع إلا من یؤمن بآیاتنا فهم مسلمون﴿۵۳﴾

و تو کوران را از گمراهیشان به راه نمی آوری تو تنها کسانی را می شنوانی که به آیات ما ایمان می آورند و خود تسلیمند (۵۳)

الله الذی خلقکم من ضعف ثم جعل من بعد ضعف قوة ثم جعل من بعد قوة ضعفا و شیبة یخلق ما یشاء و هو العلیم القدیر﴿۵۴﴾

خداست آن کس که شما را ابتدا ناتوان آفرید آنگاه پس از ناتوانی قوت بخشید سپس بعد از قوت ناتوانی و پیری داد هر چه بخواهد می آفریند و هموست دانای توانا (۵۴)

و یوم تقوم الساعة یقسم المجر مون ما لبثوا غیر ساعة ۚ کذٰلک کانوا یؤفکون ﴿۵۵﴾

و روزی که رستاخیز بر پا شود مجرمان سوگند یاد می کنند که جز ساعتی بیش درنگ نکرده اند؛ در دنیا هم این گونه به دروغ کشانیده می شدند (۵۵)

و قال الذین أوتوا العلم و الإیمان لقد لبثتم فی کتاب الله إلیٰ یوم البعث ۖ فهٰذا یوم البعث ولٰکنکم کنتم لا تعلمون ﴿۵۶﴾

ولی کسانی که دانش و ایمان یافته اند، می گویند: قطعا شما به موجب آنچه در کتاب خداست تا روز رستاخیز مانده اید و این روز رستاخیز است، ولی شما خودتان نمی دانستید (۵۶)

فیومئذ لا ینفع الذین ظلموا معذر تهم و لا هم یستعتبون ﴿۵۷﴾

و در چنین روزی دیگر پوزش آنان که ستم کرده اند سود نمی بخشد و بازگشت به سوی حق از آنان خواسته نمی شود (۵۷)

و لقد ضر بنا للناس فی هٰذا القر آن من کل مثل ۚ و لئن جئتهم بآیة لیقولن الذین کفر وا إن أنتم إلا مبطلون ﴿۵۸﴾

و به راستی در این قرآن برای مردم از هر گونه مثلی آوردیم و چون برای ایشان آیه ای بیاوری آنان که کفر ورزیده اند حتما خواهند گفت: شما جز بر باطل نیستید (۵۸)

کذٰلک یطبع الله علیٰ قلوب الذین لا یعلمون ﴿۵۹﴾

این گونه خدا بر دل های کسانی که نمی دانند مهر می نهد (۵۹)

فاصبر إن وعد الله حق ۖ و لا یستخفنک الذین لا یوقنون ﴿۶۰﴾

پس صبر کن که وعده خدا حق است و زنهار تا کسانی که یقین ندارند تو را به سبکسری واندارند (۶۰)

انتهای پیام/