بابک پیری زاده جانباز ۷۰ درصد لرستانی و خنثی کننده بیش از ۷ هزار مین در مناطق عملیاتی به گفته خودش از آن چک برگشتی هایی بوده که لحظاتی پس از مجروحیت طعم شیرین شهادت را چشیده و پس از سیری کوتاه، دوباره به حیات مادی بازگشته است.

به گزارش خبرگزاری فارس از خرم آباد، شاید آن روز که صدام و هم پیاله های غرب نشین در سر رویای فتح تهران را آن هم در سه روز می پروراندند، هرگز گمان نمی کردند عاقبت این خیال موهوم، سرابی بیش نباشد، خواب کودکانه ای که تنها در عالم نیستی، شیرین بوده و در عالم واقع پر از اعجازهای ابراهیم گونه است.

۴۰ سال پیش دشمن بعثی فکر تسخیر سرزمینی را کرد که جای جای آن لاله ای عاشق روئیده و سرخی خونش را برای سبزی مام وطنش داده و سرمست از این جانفشانی به وصال یار رسیده بود، شوریده دلانی که از هیچ خطری برای حفظ این کیان مقدس دریغ نداشته و لبیک گویان به مقتدای عاشورایی خویش، به مصاف باطل رفته بودند.

آن روزها دست ها در برابر انبارهای تا سقف مجهز دشمنان، خالی بود، اما دل های یاران خمینی(ره) سرشار از عشق به شهادت و اندیشه های نابی بود که یک عمر با گوش جان، آن را نوش کرده و اینک در روز مبادا به عرصه وجود گذاشته شده بودند.

شیرمردانی که رزم را بر بزم های خوش روزگار ترجیح داده و در رکاب ولی زمان و تاریکی خیانت ها، پا پس نکشیده و برای دفاع از ارزش ها سینه سپر کردند.

اگرچه جبهه از منظر خیل دنیاپرستان، پر بود از خشونت و خونریزی، که آن هم ناشی از تفکر اسلام آمریکایی است، اما به گفته ایثارگران به یادگار مانده از جنگ تحمیلی، تنها دانشگاه جبهه قادر بود لطائف ذاتی انسان ها را برانگیزد و آن چنان در عملیات های مختلف روح رزمندگان را صیقل دهد که در پایان جز مشق دلدادگی در دفتر زمانه باقی نماند.

اینجا نیازی به براندازی موشکافانه برای پی بردن به عمق یک عشق نداری، نشانه های بسیار به یادگار مانده از زخم دیروز آن چنان خودنمایی می کنند که تو در یک آن می مانی مگر چه چیزی دارد این خاک که سربازانش این گونه فداکارانه، دست از جان شسته و با تقدیم قطعه ای از قطعات وجودی خویش، پازل ماندگاری آن را چیده اند.

ماموریت همچنان پابرجاست

متواضع تر از این حرف هاست که بخواهد خود را ایثارگر بنامد، چرا که معتقد است در برابر جوان های رعنای به لقاء الله پیوسته، کاری نکرده و ماموریتش همچنان پابرجاست، بابک پیری زاده جانباز ۷۰ درصد لرستانی و خنثی کننده بیش از ۷ هزار مین به گفته خودش از آن چک برگشتی هایی بوده که لحظاتی پس از مجروحیت طعم شیرین شهادت را نوشیده و پس از سیری کوتاه، دوباره به حیات مادی بازگشته است.

«سال ۴۷ در خانواده ای مذهبی و شلوغ به دنیا آمدم، با اینکه پدرم ارتشی بود، اما به دلیل هزینه های زیاد زندگی از همان کودکی من و برادرانم تابستان ها به جای بازی در کوچه پس کوچه ها با دوستانمان، کمک خرج پدر می شدیم و به قولی نان آورهای کوچک خانواده شده بودیم.

دوران کودکی و نوجوانی ام به همین طریق گذشت تا اینکه انقلاب شد و مدت زمان کوتاهی پس از آن، زمزمه های اعزام به جبهه در گوش شهر پیچید، دوستانم یک به یک خداحافظی کرده و راهی مناطق عملیاتی می شدند، با حس غیرت و وطن پرستی که داشتم برایم جاماندن از رفقا سخت بود، برای همین در بحبوحه جنگ تصمیم به رفتن گرفتم.

خانواده ام مخالفتی نداشتند، از طرفی مایل بودم به شکل سازماندهی شده ای به جبهه اعزام شوم، از این رو به ارتش رفته و زمستان سال ۶۶ به استخدام این مجموعه درآمدم، بسته به نیاز آن زمان ارتش، در بخش مهندسی به کار گرفته شدم و عید ۶۷ برای نخستین بار در منطقه عملیاتی حضور پیدا کردم».

چک برگشتی بودم

جنگ مهندسی را به مراتب سخت تر از جنگ پیاده می داند، چرا که بایستی نیروهای مهندسی از قبل در مناطق شناسایی حضور می یافتند و با خنثی کردن مین های کاشته شده و تله های انفجاری، مجاری و کانال ها را برای عملیات پیش رو پاکسازی می کردند، به همین جهت است که به عقیده پیری زاده، تعداد شهدای این دسته کمتر از شهدای جنگ پیاده نظام نبوده است.

«در جبهه صدایم می زدند مرد آهنی، از بس با مین و ابزارهای جنگی سر و کار داشتم، کمتر حادثه ای برایم اتفاق می افتاد و اغلب به جای انفجار، تله ها را خنثی می کردم، چندین ماموریت به همین طریق گذشت تا اینکه آتش بس اعلام شد، با پذیرش قطعنامه کار بخش مهندسی بیشتر شد.

حالا میادین مین ناشناخته بسیاری باید شناسایی و پاکسازی می شد، زمین های کشاورزی آلوده به ابزارهای جنگی باید آماده کشت و تحویل کشاورز می شد، ضمن اینکه شیطنت های منافقان نیز پس از جنگ بالا گرفت و بارها در مسیرهای مختلف تله های انفجاری کار گذاشته می شد».

مرد آهنی اما این بار از تله انفجاری دشمن جان سالم به در نمی برد و در چشم بر هم زدنی چنان به دلیل شدت انفجار به پائین پل پرتاب می شود که پس از لحظاتی روح از جانش جدا شده و شهید می شود.

لحظه شیرین شهادت

«خوب یادم می آید، روز جمعه بیست ویکم خرداد سال ۷۲ مصادف با روز انتخابات ریاست جمهوری بود و تازه برگه مرخصی را گرفته و می خواستم به دیدن زن و بچه ام بیایم که بی سیم زدند منافقین در مسیر عبور خودروهای حامل صندوق رای چند تله انفجاری کار گذاشته اند و بایستی سریع خنثی شوند.

بلافاصله پس از شنیدن خبر، عازم منطقه شدیم، چهار تله کار گذاشته شده بود که اولی به دلیل عدم اطلاع راننده منفجر شده و مابقی دست نخورده مانده بودند، دومی و سومی را خنثی کردیم و برای خنثی کردن آخرین تله کمی جلوتر و روی پل رفتیم.

تله کمی پیچیده بود و چون روی پل قرار داشت امکان منفجر کردن آن وجود نداشت، برای همین قصد خنثی کردنش را کردیم که در یک لحظه تله منفجر شد و به سمت پائین پرتاب شدم.

چشمانم را باز کردم، بدجور سوخته بودم و چند جای بدنم را ترکش ها سوراخ کرده بودند، چند متری سقوط کرده بودم و صدای مردم را آن بالا می شنیدم که داد می زدند آقا زنده ای؟

سوار آمبولانسم کردند و همکارانم به دلیل احساس درد شدید و سوختگی بالا با بی سیم از هلیکوپتر برای اعزام به بیمارستان کرمانشاه درخواست فرود داشتنند.

لحظاتی بعد دیگر چیزی متوجه نشدم، سر و صدایی نبود، اثری از درد دیده نمی شد و حس می کردم از آمبولانس خارج می شوم، به سرعت به سوی آسمان می رفتم و در این بین آرامش عجیبی من را احاطه کرده بود، لحظه ای فراموش نشدنی که با مرور زمان برایم کمرنگ نشده است.

نبضش نمی زند، علائم حیاتی را ندارد، به گمانم شهید شده است؛ این ها حرف های پرستار بالای سرم بود که مدام بالای سرم تکرار می کرد، اما من می شنیدم ولی قادر به جواب دادن نبودم، در حین اینکه از آسمان خودم را در آمبولانس می دیدم به خدا گفتم نه، من خیلی کار دارم، وقت رفتن نیست، خیلی از مین ها هنوز خنثی نشده و باید مناطق زیادی را پاکسازی کنم، این جملات را گفتم و احساس کردم باز دردم شروع شده، آری؛ دوباره به آمبولانس برگشته بودم و با دستم به پرستار اشاره کردم که حرف هایشان را می شنوم.

به بیمارستان جهت درمان منتقل شدم، پزشکان هر دو دست هایم را به دلیل شدت جراحت قطع و چشمانم را تخلیه کردند، پذیرش قطع دست ها برایم آسان بود اما ندیدن دنیا را برایم تلخ کرد، به گونه ای که وقتی سردار شهید صیاد شیرازی بر بالینم حاضر شد تنها یک جمله از من شنید؛ چشمانم را برگردانید که گفتند: بدون چشم هم می توان رزمنده بود.

کم کم به کمک رفقا و خانواده پذیرش شرایط جدید برایم آسان تر شد، تیر آخر را فرمانده وقت ارتش زد که از من درخواست کرد جهت روحیه بخشی به هم رزمان و سربازان در مراسم صبحگاهی حاضر شده و ماجرا را برایشان شرح دهم، این یعنی من هنوز می توانم با همین جسم تکه تکه شده، امید را در دل دیگران زنده کنم و آن ها را مصمم به تحقق اهداف انقلاب سازم».

رزمنده ماندن امروز دشوارتر است

معتقد است جنگ فیزیکی هشت ساله دفاع مقدس در برابر جنگ نرم امروز قطره کوچکی بیش نیست، چرا که در دفاع مقدس یک طرف نیروی دشمن مشاهده می شد و پشت سر نیروی خودی، از طرفی جهت آتش دشمن مشخص بود، اما امروز دشمنان درصدد جنگ تمام عیار از هر نظر هستند، با تحریم خواهان تنگ کردن محاصره اقتصادی و با تبلیغات رسانه ای و جنگ روانی خواستار فروپاشی نظام خانواده اند.

«۳۲ سال پیش آخرین تانک های دشمن را زدیم، گمان کردیم جنگ تمام شده است، اما امروز شاهد هستیم که طی این همه سال آمریکا و ایادی دست نشانده روش جنگی را تغییر داده و در عرصه های مختلف ورود کرده اند و به واقع جنگیدن در حال حاضر دشوار شده و رزمنده ماندن بسی دشوارتر.

هدف امروز دیگر در درجه نخست تصرف خاک نیست، بلکه فروپاشی نظام خانواده و گرفتن ایدئولوژی از جوانان این مرزوبوم، دشمن سرمایه دار مخالف استقلال و داشتن اندیشه است و از این رو تلاش دارد دیگر کشورها را تحت سلطه خود برده و منابع آن ها را غارت کند.

دشمن امروز نه تنها روبه رو، بلکه از همه جهات وارد شده، خودی و غیرخودی ندارد، طی این سال ها ثابت شده که برخی ضربه ها از افراد نفوذی در داخل بسیار عمیق تر از دشمن خارجی بوده و بنابراین بایستی در برابر این حجم از حمله آمادگی بسیاری از نظر روانی و اطلاعاتی داشت.

میدان داری امامین انقلاب در جنگ نظامی و فرهنگی

نقش رهبری امام خمینی(ره) را در پیروزی و فتح های جنگ تحمیلی بسیار کلیدی و امیدبخش می داند، بر این باور است که ناممکن های بسیاری در شب و روزهای عملیات به نفس مسیحایی امام راحل و فرماندهی مدبرانه ایشان ممکن و منجر به موفقیت رزمندگان شد، امروز نیز نقش مقام معظم رهبری را در آگاهی بخشی جامعه و تبیین شاخصه های جنگی دشمن تعیین کننده دانسته و از همه آحاد ملت به ویژه مسوولان درخواست می کند که فرمایشات معظم اله را به گوش جان سپرده و سرلوحه کار و زندگی خود قرار دهند.

رهبر معظم انقلاب با بصیرت هایی که داشته، با اطلاع بخشی های به موقع به مسوولان و دلگرمی های امیدوارانه به مردم ۳۲ سال است که انقلاب را زنده و پیا نگه داشته اند، معظم اله بارها بر ایستادگی و مقاومت تاکید و آن را عامل اقتدار و صلابت ملت ایران عنوان کرده اند، همچنان که طی این سال ها پیروزی های ارزشمندی ولو بزرگتر از زمان جنگ را تجربه کرده ایم.

این عقب نشینی های پیوسته دشمن و منزوی شدن استکبارجهانی نشان از راه درست انقلاب طی این چهل سال دارد، کشور امروز نیازمند مدیریت جهادی مسوولان است، هم چنان که فرماندهان جنگ با کمترین امکانات، توانستند موفقیت های بزرگی رقم زده و یک ذره از خاک مقدس کشور را به بیگانه ندهند.

به دور از انصاف است که ملتی با این پشتوانه غنی فرهنگی و ایستادگی جانانه در برابر حمله های متعدد دشمن، از سوی مدیران داخلی مورد کم لطفی قرار گیرند.

زمان جنگ فرمانده با نیروی سرباز هیچ تفاوتی نداشت، فرمان بروید نبود و تنها برویم را همه می شنیدند، اما امروز مسوولان از مردم فاصله زیادی گرفته و گویی درکی از مشکلات آن ها ندارند، حال اینکه به پشتوانه مررم این نظام و انقلاب پابرجا مانده، همچنان که امام راحل فرمودند «به دست اندکاران توصیه می نمایم که قدر این ملت را بدانید و در خدمتگزاری به آن ان خصوصا مستضعفان و محرومان که نور چشمان ما و اولیای نعم همه هستند و جمهوری اسلامی رهاورد آنان و با فداکاری آنان تحقق پیدا کرد و بقای آن نیز مرهون خدمات آنان است، فروگذار نکنید».

گفت وگو از پریسا قربانی نژاد

انتهای پیام/خ