به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، گاهی سفره های غذا در پادگان دوکوهه و قبل از عزیمت پهن می شد. گاهی هم در وسط خاکریز و سنگر نا امن نزدیک خط مقدم در حالی که صدای سوت خمپاره های کور دشمن دائم به گوش می رسید. گاهی پیش از عملیات و گاهی در شادی پس از پیروزی. بالاخره سفره غذا لازمه حیات رزمندگان اسلام بود و حالا در چهلمین سالگرد دفاع مقدس تصاویر و خاطرات زیادی از این سفره ها بر جای مانده است. اما آنچه به این سفره ها برکت و ویژگی خاص می داد، ساده و صمیمی برگزار کردنش بود. وقتی دکتر، مهندس، کشاورز، معلم، کارگر و دانش آموز همگی فشرده سر یک سفره می نشستند و با صمیمیتی مثال زدنی نان خشک و پنیر می خوردند و چنان شعفی در چشم هایشان دیده می شد که گویی غذایی بهشتی می خورند و کسی جز هم سفره هایشان این لذت را درک نمی کند.

فرمانده و رزمنده هم نداشت. فرمانده لشکر و فرمانده گردان و گروهان با سرباز و بسیجی تازه وارد همه خود را در یک سطح می دانستند و از سفره های ساده و بی آلایش خود لذت می بردند. وقتی سفره ها در پشت جبهه و پادگان پهن می شد، غذای گرم به لطف آشپزهای منطقه، پابرجا بود سفره هایی سرشار از خنده و شوخی که اتفاق جدانشدنی جمع های رزمندگان بود. اما بسیار پیش می آمد که سفره های سنگری تنها نان خشک و پنیر یا خرما و مربا … را به خود می دید و قوتی که رزمندگان را برای یک شبانه روز جنگ سخت نگه می داشت و پرورش می داد.

به قول شهید سید مرتضی آوینی این سفره ها نماد قناعت بود و شبیه به سفره هایی که کشاورزان بر سر زمین های زراعت خود پهن می کردند. حالا رزمندگان به آن سفره حضرت زهرا(س) می گفتند و بعد از قرائت دعای فرج ، می گفتند: اللهم ارزقنا رزقا حلالا طیبا … و بعد دست به نان های داخل سفره می بردند.

انتهای پیام/