به گزارش مشرق، دعا و نیایش از بهترین ابزارهای ارتباط روح انسان با خداوند متعال است. این عمل به قدری اهمیت دارد که خداوند در آیاتی از قرآن به صورت مستقیم و غیر مستقیم انسان ها را دعوت به انجام آن کرده است. به عنوان نمونه در بخشی از آیه ۶۰ سوره غافر می فرماید: «و قال ربکم ادعونی أستجب لکم؛ پروردگار شما می گوید بخوانید مرا تا برای شما استجابت کنم.»

امام کاظم (ع) یکی از اهمیت های دعا را تغییر در تقدیرات الهی معرفی کرد. راوی می گوید شنیدم امام کاظم (ع) می فرمود: «دعا تقدیر آسمانی را خنثی می کند: چه مقدر باشد و چه مقدر نباشد. من گفتم: فرمان مقدر را خنثی می کند، می فهمم، اما فرمان نامقدر را چگونه خنثی می کند؟ ابو الحسن (ع) گفت: از تقدیر آن مانع می شود؛ إن الدعاء یرد ما قد قدر و ما لم یقدر قلت و ما قد قدر عرفته فما لم یقدر قال حتی لا یکون» (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص ۴۶۹)

از این رو هر یک از اهل بیت عصمت و طهارت (ع) تقید فراوانی نسبت به امر دعا و مناجات داشتند و شیعیان خویش را دعوت به آن در خوشی و ناخوشی می کردند. رسول خدا صلی الله علیه وآله نیز دعا را کلید (در) رحمت خواندند و آن را سلاح مؤمن، ستون دین و نور آسمان ها و زمین معرفی کردند و می فرمودند:

«به وسیله دعا، به استقبال بلایا بروید؛ و استقبلوا البلاء بالدعاء» (الإختصاص شیخ مفید، ص ۳۳۵) و «امواج بلا را با دعا (از خود) برگردانید.» (کنزالعمال فی سنن الاقوال و الافعال، ج ۱۵، ص ۸۳۱)

در روایتی می خوانیم امیرالمؤمنین (ع) آنگاه که از خداوند طلب باران می کند، می فرماید:

«خدایا ما را با ابرهای رام سیراب کن، نه ابرهای سرکش؛ و قال ع فی دعاء استسقی به- اللهم اسقنا ذلل [السحائب] السحاب دون صعابها».

بر اساس این روایت در می یابیم رابطه ای بین رفع بلایای طبیعی به وسیله دعا در تفکر اهل بیت (ع) وجود دارد.