به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز سه شنبه ۳۰ اردیبهشت مصادف با بیست وپنجمین روز از ماه مبارک رمضان است و طبق روال روزهای قبل صوت ترتیل جزء بیست وپنجم قرآن کریم با صدای «عبدالباسط و عباس امام جمعه» جهت بهره مندی هرچه بیشتر مخاطبان منتشر شد که در اینجا می توانید بشنوید.

حجت الاسلام سیدعلی بطحایی کارشناس مسائل دینی در گفت وگو با تسنیم به بیان نکاتی مهم از جزء بیست وپنجم قرآن کریم پرداخت که متن آن در ادامه آمده است:

***

جاثیه آیات ۲۰،۱۹؛ ﴿ إنهم لن یغنوا عنک من الله شیئا و إن الظالمین بعضهم أولیاء بعض و الله ولی المتقین﴾، ﴿ هذا بصائر للناس و هدی و رحمة لقوم یوقنون﴾

خداوند بصیر است «کان الله بما تعملون بصیرا»(احزاب ۹) رسول خدا نیز بصیر است «ادعوا الی الله علی بصیرة»(یوسف ۱۰۸) قرآن نیز کتاب بصیرت است «هذا بصائر». شاید معنای آیه با توجه به آیه قبل چنین باشد: ای پیامبر! پیرو شریعتی باش که از طرف خداست و از هوس های جاهلان پیروی نکن؛ زیرا در برابر شریعت، قانون و وحی الهی، جاهلان طرح و برنامه ای که بتواند تو را از قانون و راه خدا بی نیاز کند ندارند.

سوره جاثیه آیه ۲۱؛ ﴿ أم حسب الذین اجترحوا السیئات أن نجعلهم کالذین آمنوا و عملوا الصالحات سواء محیاهم و مماتهم ساء ما یحکمون﴾

«اجتراح» از «جرح» به معنای آسیبی است که بر بدن وارد م یشود. از آنجا که گناه روح انسان را جریحه دار می کند، درباره کسانی که خلافکارند، «اجترحوا» بکار رفته است. در قرآن کریم، استفاده از روش مقایسه زیاد به چشم می خورد از جمله:

آیا مؤمن با فاسق یکسان است؟ «أفمن کان مؤمنا کمن کان فاسقا»(سجده، ۱۸)

آیا عالم با جاهل یکسان است؟ «هل یستوی الذین یعلمون والذین لا یعلمون»(زمر، ۹)

آیا کسانی که قبل از فتح مکه و در زمان غربت برای اسلام خرج کردند با کسانی که بعد از فتح مکه کمک مالی کردند یکسانند؟ «لا یستوی منکم من أنفق من قبل الفتح و …»(حدید، ۱۰)

در این آیه نیز می خوانیم: آیا خلافکاران با مؤمنان نیکوکار یکسانند؟

سوره دخان آیات ۴۰-۴۲؛ ﴿ إن یوم الفصل میقاتهم أجمعین﴾، ﴿ یوم لا یغنی مولی عن مولی شیئا و لا هم ینصرون﴾، ﴿ إلا من رحم الله إنه هو العزیز الرحیم﴾

چون آفرینش هدفی بر حق دارد، پس قیامت باید باشد، خدای حکیم که هستی را بر اساس حق آفرید، گل سر سبد هستی را با مرگ رها نمی کند. کلمه «مولی» به معنای دوست، سرپرست، خدمتگزار و بنده بکار می رود.

سوره زخرف آیه ۴۰؛ ﴿ أ فأنت تسمع الصم أو تهدی العمی و من کان فی ضلال مبین﴾

سخن حق تنها در زنده دلان خدا ترس مؤثر است نه دیگران. در قرآن می خوانیم: «لینذر من کان حیا»(یس، ۷۰)، تا به هر زنده دلی هشدار دهد، «إنما تنذر من اتبع الذکر و خشی الرحمن»(یس، ۱۱) تنها کسانی را هشدار می دهد که پیرو ذکر بوده و خداترس هستند.

سوره زخرف آیه ۳۳؛ ﴿ و لو لا أن یکون الناس أمة واحدة لجعلنا لمن یکفر بالرحمن لبیوتهم سقفا من فضة و معارج علیها یظهرون﴾

زرق و برق دنیا به قدری بی ارزش است که خداوند در این آیه می فرماید: ما حاضریم دنیا را در حد وفور به کفار بدهیم اما چون عقل مردم در چشم آنهاست، اگر به کفار بدهیم همه به سوی کفر گرایش پیدا می کنند.

نه فقط همسان بودن همه انسان ها در مسائل اقتصادی و معیشتی مورد اراده خداوند نیست، بلکه در مسائل اعتقادی هم نباید امور به سمتی برود که حق انتخاب از افراد گرفته و گمان کنیم اگر همه مردم جهان یک فکر و یک عقیده شوند، به مطلوب رسیده ایم.

سوره شوری آیه ۲۰،۱۹؛ ﴿ الله لطیف بعباده یرزق من یشاء و هو القوی العزیز﴾، ﴿ من کان یرید حرث الآخرة نزد له فی حرثه و من کان یرید حرث الدنیا نؤته منها و ما له فی الآخرة من نصیب﴾

در معنای لطف، نرمی و دقت نهفته است. خداوند لطیف است یعنی به طور دقیق به امور احاطه کامل دارد و هر کاری را، به سهولت و آسانی انجام می دهد.(تفسیر المیزان) اراده آخرت نشانه: وسعت دید، دل کندن از دنیا، ایمان به وعده های الهی، رنگ بقا دادن به فانی ها و در یک جمله نشانه عقل و انتخاب أحسن است.

در آیه ۲۰، انسان به کشاورز، عمل او به کشت، نیت او به بذر و دنیا و آخرت، به مزرعه و محل برداشت تشبیه شده است.

آخرت از دنیا مهم تر است زیرا:

۱- برای آخرت خواهان توسعه و رشد است. «نزد له فی حرثه»

۲- آخرت خواهان از دنیا بهره کمی می برند اما دنیاخواهان هیچ بهره ای از آخرت ندارند. «ما له فی الآخرة من نصیب»

۳- آخرت خواهان به همه اهداف خود می رسند. «نزد له فی حرثه» اما دنیاخواهان تنها به گوشه ای از اهداف خود می رسند «نؤته منها».

سوره فصلت آیه ۵۱؛ ﴿ و إذا أنعمنا علی الإنسان أعرض و نأی بجانبه و إذا مسه الشر فذو دعاء عریض﴾

سؤال: در آیه ۴۹ خواندیم: «و إن مسه الشر فیؤس قنوط» همین که شری به انسان رسید دچار یأس می شود اما در این آیه می فرماید: «و إذا مسه الشر فذو دعاء عریض» همین که شری به انسان رسد، دعایی طولانی دارد، سؤال این است که چگونه انسان مأیوس دعا می کند؟

پاسخ: مفسران به این پرسش، پاسخ های متفاوتی داده اند:

در تفسیر روح البیان چنین آمده است: بعضی مردم به هنگام گرفتاری مأیوس می شوند و بعضی دیگر دعا می کنند.

برخی در پاسخ این سؤال گفته اند: انسان از اسباب عادی مأیوس می شود اما از خدا درخواست می کند. لحن آیه توبیخ است و یأس از اسباب عادی و توجه به خدا کار نیکویی است و توبیخ ندارد.

انتهای پیام/