شاهنامه به مثابه مخزن حکمت و گنجینه عرفان / «رموز اشراقی شاهنامه» منتشر شد

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شاهنامه تاکنون کتاب نقالان بوده است یا موضوع پژوهش های ادبی یا بررسی های متفرقۀ تاریخی و جامعه شناختی و مانند آن، و کمتر به عنوان مخزن حکمت و گنجینۀ عرفان به آن نگریسته اند. «رموز اشراقی شاهنامه» عنوان دو دفتر است در حکمت فهلوی و معرفی چیستی آن. دفتر نخست به شرح ابیات و حل رموز داستان سیاوخش پرداخته است و دفتر دوم به بررسی داستان کیخسرو اختصاص دارد.
عالیخانی در بخشی از مقدمه این اثر می نویسد: ابن دفتر اختصاص یافته است به تبیین رموز سیاوخش در شاهنامه، ولی پیشتر بر یکایک بیت های آن توضیح ضروری نوشته شده و از رهگذر بررسی انتقادی دو شرح بسیار خوب (یادداشت های شاهنامه از دکتر جلال خالقی مطلق و نامه باستان از دکتر میرجلال الدین کزازی) سعی بر این بوده است که مسائل متعلق به قرائت و فهم درست متن در حد مقدور حل و فصل شود.
در بخش دوم این کتاب به حل رموز داستان سیاوخش پرداخته ایم و در این کار به تعالیم اشراقی سهروردی استناد کرده ایم. این داستان را به روش های گوناگون مثلا به روش ساختارگرایان یا روش پدیدارشناسان می توان بررسی کرد، ولی روش ما در این تحقیق روش اشراقی مقتبس از سهروردی است. در این روش معانی رموز شکافته می شود و به صورت منسجم ارائه می شود.
نویسنده همچنین در بخشی از مقدمه مفصل خودش بر بخش دوم کتاب، برای آشنایی با شیوه حل رموز اشراقی، توضیح داده است: فردوسی در حدود سال ۴۰۰ هجری آخرین بازبینی شاهنامه را به پایان آورده و سهروردی در سال ۵۸۲ هجری کتاب حکمة الاشراق را به رشته تحریر درآورده است. فردوسی با سخن گفتن دری به این جلال و جمالی که در شاهنامه دیده می شود قصص الاولین را از نو زنده کرد و آنها را از خطر نابودی بیرون آورد و به اهل معنی نشان داد. سهروردی از خمیره ازلی صحبت می گوید که دانایان هند و ایران و بابل و مصر و یونان بر گرد آن می گردیدند و حکمت خود را از آن استخراج می کرده اند. این سخن اوست در طبیعیات مطارحات. در رساله کلمه التصوف نیز صریحا می گوید که در حکمه الاشراق، حکمت نوری فرس قدیم را احیا کرده و در این کار احدی بر او سبقت نگرفته است.
خمیره ازلی همان پویوتکیشی مذکور در اوستا و کتب پهلوی است که مستشرقان هرگز به درک آن موفق نشده اند، چرا که آنان متون باستاتی را صرفا از دیدگاه تاریخی و فقه اللغوی (فیلولوژیک) بررسی کرده اند.
اگر مقصود سهروردی از خمیره ازلی را دریافته باشیم، آنگاه داستان های شاهنامه را جلوه گاه خمیره ازلی خواهیم دانست. اکنون شاید ناگهان بر ما روشن شود که لقب فردوسی چیست و از کجا است. می توان گفت که پردیس ازلی (که با بهشت اعمال یکی نیست) گمگشته فردوسی بوده و او نیز بر گرد خمیره ازلی می گشته و حکمت خود را از آن استخراج می کرده است.
انتشارات مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران کتاب «رموز اشراقی شاهنامه؛ شرح ابیات و حل رموز داستان سیاوخش» را با قیمت ۱۵۰ هزار تومان راهی بازار کتاب کرده است.
انتهای پیام/
عالیخانی در بخشی از مقدمه این اثر می نویسد: ابن دفتر اختصاص یافته است به تبیین رموز سیاوخش در شاهنامه، ولی پیشتر بر یکایک بیت های آن توضیح ضروری نوشته شده و از رهگذر بررسی انتقادی دو شرح بسیار خوب (یادداشت های شاهنامه از دکتر جلال خالقی مطلق و نامه باستان از دکتر میرجلال الدین کزازی) سعی بر این بوده است که مسائل متعلق به قرائت و فهم درست متن در حد مقدور حل و فصل شود.
در بخش دوم این کتاب به حل رموز داستان سیاوخش پرداخته ایم و در این کار به تعالیم اشراقی سهروردی استناد کرده ایم. این داستان را به روش های گوناگون مثلا به روش ساختارگرایان یا روش پدیدارشناسان می توان بررسی کرد، ولی روش ما در این تحقیق روش اشراقی مقتبس از سهروردی است. در این روش معانی رموز شکافته می شود و به صورت منسجم ارائه می شود.
نویسنده همچنین در بخشی از مقدمه مفصل خودش بر بخش دوم کتاب، برای آشنایی با شیوه حل رموز اشراقی، توضیح داده است: فردوسی در حدود سال ۴۰۰ هجری آخرین بازبینی شاهنامه را به پایان آورده و سهروردی در سال ۵۸۲ هجری کتاب حکمة الاشراق را به رشته تحریر درآورده است. فردوسی با سخن گفتن دری به این جلال و جمالی که در شاهنامه دیده می شود قصص الاولین را از نو زنده کرد و آنها را از خطر نابودی بیرون آورد و به اهل معنی نشان داد. سهروردی از خمیره ازلی صحبت می گوید که دانایان هند و ایران و بابل و مصر و یونان بر گرد آن می گردیدند و حکمت خود را از آن استخراج می کرده اند. این سخن اوست در طبیعیات مطارحات. در رساله کلمه التصوف نیز صریحا می گوید که در حکمه الاشراق، حکمت نوری فرس قدیم را احیا کرده و در این کار احدی بر او سبقت نگرفته است.
خمیره ازلی همان پویوتکیشی مذکور در اوستا و کتب پهلوی است که مستشرقان هرگز به درک آن موفق نشده اند، چرا که آنان متون باستاتی را صرفا از دیدگاه تاریخی و فقه اللغوی (فیلولوژیک) بررسی کرده اند.
اگر مقصود سهروردی از خمیره ازلی را دریافته باشیم، آنگاه داستان های شاهنامه را جلوه گاه خمیره ازلی خواهیم دانست. اکنون شاید ناگهان بر ما روشن شود که لقب فردوسی چیست و از کجا است. می توان گفت که پردیس ازلی (که با بهشت اعمال یکی نیست) گمگشته فردوسی بوده و او نیز بر گرد خمیره ازلی می گشته و حکمت خود را از آن استخراج می کرده است.
انتشارات مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران کتاب «رموز اشراقی شاهنامه؛ شرح ابیات و حل رموز داستان سیاوخش» را با قیمت ۱۵۰ هزار تومان راهی بازار کتاب کرده است.
انتهای پیام/
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! میخوای دربارهی «شاهنامه به مثابه مخزن حکمت و گنجینه عرفان / «رموز اشراقی شاهنامه» منتشر شد» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.