خبرگزاری فارس؛ گروه دیگر رسانه ها: خاطره ای از رهبر معظم انقلاب در دوران زندان را به نقل از کتاب «خون دلی که لعل شد» منتشر شده است؛ که به شرح زیر است:



همراه من یک قرآن، تسبیح، دفترچه تلفن و دفتر سفینه غزل بود، به اضافه کتاب تذکرة المتقین که حاوی مجموعه رسائل و اذکار عده ای از علما و فق های بزرگ است، مرا به سلولی بردند.



دقایقی پس از آنکه مرا در سلول انداختند، در سلول باز شد و یک نظامی وارد شد. بعدا فهمیدم که نامش استوار زمانی است. استوار زمانی وارد شد و گفت: با خودت چه داری؟ گفتم: می توانی بگردی. او شروع کرد به بازرسی و گشتن. قرآن را بیرون آورد، به آن نگاه انداخت و گفت: این قرآن است؛ اشکالی ندارد، میتوانی آن را نگه داری، ظاهرا وقتی مبلغ پول ناچیز را در جیب من دید، متأثر شد و دلش سوخت. بعد راجع به کتاب تذکرة المتقین پرسید و گفت: این کتاب دعا است؟ میخواست از من پاسخ مثبت بشنود تا کتاب را هم پیش من بگذارد.



اما به او گفتم: این کتابی در زمینه عرفان است و … سخنم را قطع کرد و گفت: بله، کتاب دعا است، کتاب دعا است؛ اشکالی ندارد، می تواند پیش شما بماند. این برخورد به روشنی نشان میداد که این مرد قصد کمک به من دارد. او به جز دفترچه تلفن که در جیبم بود، چیز دیگری از من نگرفت. رفت و من تنها ماندم.

منبع: نشریه خط حزب الله

انتهای پیام/