به گزارش دفتر منطقه ای خبرگزاری تسنیم، سرزمین افغانستان سرزمین شاعران نامدار زبان فارسی است که سهم گرانی بر حفظ و بسط این زبان شیرین داشته و دارند.

قهار عاصی (متولد ۲۳ فروردین ۱۳۳۵)، شاعر تاجیک تباری است که به عنوان یکی از شاعران معاصر افغانستان، نامی آشنا در میان اهالی شعر و ادب دارد. شاعری دردآشنای با مردم و اهل موضع گیری و صراحت بیان. به همین لحاظ، غالبا با مسائل افغانستان درگیر بود و کمتر اتفاقی در کشورش افتاد که عاصی از کنارش با سکوت گذشته باشد، ولی او با این همه موضع گیری، روحیه ای تغزلی نیز داشت. از او شعرهای عاشقانه لطیفی بر جای مانده است. گاهی در شعرش آمیختگی زیبایی از لحن حماسی و تغزلی هم دیده می شود که خاص خود اوست. شاید تعبیر «از آتش، از ابریشم» که نام واپسین کتاب شعر عاصی است، حکایتگر خوبی از روحیه او باشد. عاصی به سبب همین روحیه در سال های حاکمیت رژیم کمونیستی در افغانستان، گاه در لفافه و گاه با صراحتی شاعرانه، شعرهایی در تعارض با حاکمیت سرود. همین لحن معترض، پس از آن هم برجای ماند و کتاب «از جزیره خون» حکایتگر اعتراض اوست نسبت به وضعیت کشورش در دوران حکومت مجاهدین و جنگ های داخلی بعد از ثور(اردیبهشت) ۱۳۷۱.

وی در سروده ای زیبا محبت و ارادت خویش را به ساحت امیرمؤمنان، علی (علیه السلام) این گونه بیان کرده است:

من و ذکر نام تو یا علی، که کشانی ام به هدایتی

مگر از تو چشم عنایتی، برساندم به ولایتی

همه تن خلوص و ارادتم، به مقام فضل و کرامتت

که ز جمع خاص محمدی، تو نمونه ای تویی آیتی

سر راه باد سحر منم، بنشسته دیده تر منم

که ز باغ فضل تو بو برم، به اشارتی به کنایتی

سر و پا امیدم و آرزو، سر و پا تپیدن و جستجو

که از آستان جلال تو، رسدم پیام حمایتی

بر و دوش بام فلک علی، پر و بال مرغ و ملک علی

به سخا و لطف محک علی، چه حدوده ای، چه نهایتی!

انتهای پیام/.