به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرم آباد، زندان، از دور، نهادی حقوقی است. سازوکاری برای مجازات، نظارت، بازدارندگی. اما از نزدیک، از عمق زندگی مردمانی که به آن نزدیک شده اند، زندان ترجمه فقر است.

در جایی که اقلیم سخت است و اقتصاد ناپایدار، جایی که بیکاری ریشه دار و زیرساخت های مالی محدودند، ورود به زندان می تواند نه نتیجه خشونت، که حاصل یک بدهی ساده باشد؛ یک چک برگشتی، یک تصادف بدون بیمه، یک ضمانت برای نزدیک ترین آدم ها.

زندان، در این شرایط زبان خاص خودش را دارد. زبانی که در آن انتظار واحد معناست، اضطراب قاعده است، و فراموشی نتیجه طبیعی. در بندهای عمومی، افراد نه فقط از زندگی عادی محروم می شوند، بلکه هویتشان در نظم زندان تحلیل می رود.

زمان در زندان نمی گذرد، ته نشین می شود. و این ته نشینی، برای کسانی که نه با خشونت، که با ناتوانی و بدهی وارد این فضا شده اند، شکننده تر است.

بر اساس اطلاعات توکل شاکرمی، رئیس ستاد دیه لرستان، ۳۰۰ نفر از زندانیان جرائم غیرعمد در زندان های این استان به سر می برند.

در تازه ترین اقدام، ستاد دیه لرستان پس از راستی آزمایی سوابق، ۱۱۴ نفر از این زندانیان را واجد شرایط دریافت کمک برای آزادی تشخیص داده است.

از این میان، ۱۰۰ نفر مرد و ۱۴ نفر زن هستند؛ یعنی ۱۴ روایت زنانه از بند، از چشم های منتظر کودک، و از خانه هایی که بی محور و مادر مانده اند.

مجموع بدهی ۱۱۴ نفر حدود ۲۰۰ میلیارد تومان برآورد شده؛ اما با سازش، گذشت، اعسار و مذاکره، این عدد می تواند به ۱۵ میلیارد تومان کاهش یابد.

این رقم اگر تأمین شود، ۱۱۴ زندگی از سکون، سستی، و سلب کرامت نجات می یابد. فاصله میان ۲۰۰ میلیارد بدهی و ۱۵ میلیارد تأمین پذیر، فاصله میان زندان و رهایی است.

طبق گفته رئیس ستاد دیه لرستان، در نیمه نخست سال ۱۴۰۴، ۹۰ نفر از زندانیان جرائم غیرعمد با مجموع بدهی حدود ۱۵۴ میلیارد تومان از زندان های این استان آزاد شده اند.

در فرآیند آزادی این ۹۰ نفر، ۳۰ میلیارد تومان از طریق گذشت رضایت مندانه شکات تأمین شده است. از سوی دیگر، ۷ میلیارد تومان کمک خیرین از راه مراسم سنتی گلریزان و مراجعات فردی به ستاد دیه لرستان جمع آوری و ۷ میلیارد تومان دیگر نیز از منابع بلاعوض تأمین شده است.

هر یک از ۳۰۰ نفر زندانی جرائم غیرعمد در زندان های لرستان یک روایت اند: روایتی از بدهی، حادثه، مهریه، چک برگشتی، سفته بدون پشتوانه یا تصادفی که بیمه آن را پوشش نداد.

زندان در این روایت ها لحظه ای است که مردی در مقابل فرزندش در دادگاه سکوت می کند، آن شبی که زنی از پشت تلفن زندان صدای گریه بچه اش را می شنود.

آن حس خفقان آور بوی دیوارهای سلولی که برای نخستین بار به سینه کسی می نشیند که حتی نمی داند چطور به اینجا رسیده.

انتهای پیام/ ۶۴۴/.