به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، مالک اشتر نخعی از یاران ویژه و از فرماندهان لشکر امیرالمؤمنین (ع) در عراق بود. او در دوران حاکمیت عثمان در مراسم دفن ابوذر شرکت کرد و به دلیل اعتراض به والی کوفه به حمص تبعید شد. پس از بازگشت از آنجا، مردم او را والی کوفه کردند.

پس از کشته شدن عثمان، مالک اشتر یکی از مؤثرترین افراد در دعوت مردم به بیعت با امیرالمؤمنین امام علی(ع) بود و در دوران خلافت آن امام، در جنگ های جمل و صفین شرکت کرد.امام علی(ع) او را والی مصر و شمشیری از شمشیرهای خدا معرفی کرد و پیمان مالک اشتر را به او نوشت.

پس از شهادت مالک، امیرالمؤمنین (ع) در اندوه عمیقی فرو رفت به گونه ای که به نقل تاریخ تا مدت ها در غم از دست دادن وی به سر برد. در همان لحظات ابتدایی که آن حضرت خبر جانکاه شهادت مالک را شنید، بالای منبر رفت و فرمود: «بدانید که مالک بن حارث، روزگار خود را به پایان برد و به پیمان خویش وفا کرد و به دیدار پرورگارش شتافت. خدا مالک را بیامرزد، اگر کوه می بود، قله ای دست نیافتنی و دور و بلند می نمود و اگر سنگ می بود، صخره ای سخت جلوه می کرد؛ آفرین بر مالک! مالک که بود؟! آیا زنان، مانند مالک را می زایند؟ آیا در روزگار ما چون مالک هست؟ ألا إن مالک بن الحارث قد قضی نحبه و أوفی بعهده و لقی ربه، فرحم الله مالکا؛ لو کان جبلا لکان فندا و لو کان حجرا لکان صلدا. لله مالک و ما مالک و هل قامت النساء عن مثل مالک! وهل موجود کمالک»

تعابیری که حضرت در پیام خویش نسبت به مالک بیان می دارند، جای دقت و تأمل فراوانی وجود دارد. این تعابیر عبارتند از:

۱ وفاداری به پیمان؛ أوفی بعهده ۲ قله ای دست نیافتنی۳ استقامت همچون صخره ای سخت

این تعابیر، نشان دهنده آن است که خدمت در راه اسلام و پاسداری از حریم ولایت عترت علیهم السلام در گروی برخورداری از یکسری خصائص و خصلت های فردی نهفته است و تاریخ اسلام نشان داده است که هر آن کس که در مسیر الهی استقامت به خرج نداد، هیچ گاه نتوانست به پیمان فطری خویش عمل کند.

انتهای پیام/